Filmy

Krzysztof Krauze. Nie wiem czemu, ale nazwisko wydaje mi się idealnie pasować do osoby reżysera. Ponieważ niezbyt często oglądam polskie filmy, nie przypominam sobie, abym oglądał coś jeszcze poza "Długiem", ale wiem jedno - szereg nagród, jaki zdobył ten obraz, został przyznany jak najbardziej słusznie.

Gdy słyszę hasło "polska komedia", od razu na myśl przychodzą mi dwa gatunki. Po pierwsze - klasyka, która opowiada głównie o absurdzie PRL-u - tu za przykład może posłużyć chociażby "Miś" czy "Nie lubię poniedziałku". Drugi typ to nowa fala, która powala dialogami obfitymi w przekleństwa i pokręconymi zwrotami akcji. Mój absolutny faworyt z tej grupy to właśnie "Chłopaki nie płaczą" Olafa Lubaszenki - chyba jedyny film, z którego wszelkie teksty znam niemalże perfekcyjnie.

Ile razy oglądałem ten film? Pięć? Siedem? A może i jeszcze więcej? Ale na potrzeby recenzji obejrzałem go po raz kolejny, z nie mniejszą przyjemnością niż wcześniej. Mam żal do niektórych stacji telewizyjnych za ciągłe lansowanie tych samych, dennych filmideł, ale Kilerowi czynię wyjątek. Dlaczegóż to? Bo to dobra komedia jest, ot co!

Kolejny dzień. Udręka przychodząca wraz ze świtem. Brnięcie przez trudy codziennej egzystencji - nie do zniesienia. Denerwujący sąsiedzi, wykańczająca rzeczywistość, niemożność zrobienia czegokolwiek po swojemu. Cały świat zdaje się być stworzony nam na złość. Najchętniej człowiek skończyłby ze sobą, ale mimo tych myśli, z mozołem idzie przed siebie - choć ciągle pod prąd. Czy tak wygląda życie widziane oczami paranoika? Może świra? A może po prostu zwyczajnego Polaka?

"Nie udało mi się życie… zmarnowałem je. Uciekłem od jedynej kobiety, którą kochałem. Ożeniłem się bez miłości. Mój syn wychowywał się w piekle mojego małżeństwa, tak jak ja wychowywałem się w piekle małżeństwa moich rodziców". Postępująca alienacja i wyobcowanie, wewnętrzny upadek, piekło codziennego życia, poszukiwanie tej, którą niegdyś się kochało, a która pozostała jedynie wspomnieniem, to motywy przewodnie większości filmów Marka Koterskiego.

Film sprzed dwóch lat, "Plan doskonały", pokazał mi, że perfekcyjny skok to taki, w którym sprawcy nie da się wyłonić spośród sporej grupy niewinnych ludzi, z których każdy zdaje się mieć alibi. Wcześniej Quentin Tarantino we "Wściekłych psach" obmyślił koncepcję napadu, gdzie członkowie nawzajem się nie znają. Miało to zapobiec ewentualnemu "wsypaniu" wspólników. Niestety, w tym przypadku nie wyszło. Idźmy więc dalej, co zrobić, aby uniknąć wpadki? Scott Frank, scenarzysta m.in. "Raportu mniejszości", w swoim debiucie reżyserskim stosuje nową metodę rabunku. Pokazuje nam "Świadka bez pamięci".

Globalne zagrożenie, odcięte od świata miasteczko, tajemnicza operacja wojskowa i międzynarodowy problem. Obok Mgły nie mogłem przejść obojętnie - szczególnie jako osoba, którą pociąga wszystko z "biohazard" na okładce.

Postać dziecka w filmie jest wykorzystywana w ambiwalentny sposób. Z jednej strony twórcy przedstawiają portret niewinności, odkrywania lub borykania się z otaczającym światem. Potwierdzeniem tej tezy są produkcje takie jak "Labirynt Fauna", "Tajemniczy Ogród" czy "Życie jest Piękne". Z drugiej jednak, scenarzyści nakreślają obraz przeciwstawny do stereotypu cnotliwego i spokojnego dziecka. Najczęściej jest on spotykany w horrorach w dosłownym ("Omen") lub metaforycznym znaczeniu ("Dziecko Rosemary"). Debiutant George Ratliff w filmie "Joshua" postanowił wykorzystać tą bardziej przerażającą wizję, aby stworzyć ambitny psychologiczny dreszczowiec.

Nie jestem w stanie zrozumieć zafascynowania hollywoodzką pięknością - Jessiką Albą. Jej piękne ciało nie do końca idzie w parze z wyrafinowaną grą aktorską. Zgodzę się, że na początku zasłynęła nieprzeciętną rolą Honey Daniels, która była tak charakterystyczna, że nie sposób jej zapomnieć. Później jako Tracy w "Sin City" w kowbojskim kapeluszu wywijała lassem na scenie, co męską część widowni nadal doskonale pamięta. Potem było jednak coraz gorzej. Filmy o słabych scenariuszach były reklamowane jej imieniem, a sama Jessica otrzymywała role schematyczne nie dające jej szansy rozwinięcia własnego talentu. "Facet pełen uroku" - wydany właśnie w Polsce na DVD - jest kolejnym dowodem na to, że aktorka spełnia swój amerykański sen, nie bacząc na jakość produktu.

Niczego się po tym filmie nie spodziewałem, niczego też od niego nie dostałem, nic nie wyniosłem. Od samego początku do samego końca trzymaliśmy się na dystans. Ja - wyłapując kolejne błędy odnośnie gry. On - niszcząc moje przeświadczenie, że istnieje coś takiego jak wierna adaptacja komputerowej produkcji. Po dwóch godzinach załamałem ręce. Jak można robić tak bluźniercze adaptacje?

Jeśli ktoś z Was czytał moją recenzję filmu "Katyń" (chyba jedyna recenzja polskiego filmu, jaką kiedykolwiek napisałem) zapewne zwrócił uwagę na mój stosunek do rodzimego kina. Nieprzypadkowo też recenzja najnowszego filmu pana Wajdy jest jedynym artykułem mojego autorstwa o polskim filmie. Dziś już - przy okazji tematu numeru - sytuacja ulega zmianie, ale nie oznacza to wcale, że zmieniłem swoje poglądy. Wręcz przeciwnie, postanowiłem potraktować sprawę nieco poważniej i napisać szerszy artykuł.

Czy doświadczyliście kiedykolwiek panicznego lęku przed otwartą przestrzenią? Takiego, że ugięły się wam kolana oraz a krew zapulsowała w skroniach na dźwięk kroków, dobiegających tuż zza waszych pleców? Znacie to uczucie? Z pewnością jest to lęk, niepokój przed zagrożeniem, przed tym, co się może wydarzyć. Spoglądając śmierci prosto w oczy, człowiek zazwyczaj walczy bądź poddaje się temu co nieuniknione. A jak jest w tym przypadku?

Świat bez mężczyzn? Czy to w ogóle jest możliwe? Z punktu widzenia nauki jest to wysoce prawdopodobne, jako że kobietom do prokreacji mężczyźni nie są niezbędni. Dla mnie jest to wizja przerażająca. Człowiek to przecież nie pszczoła czy jaszczurka z rodzaju Lacerta żyjąca w górach Kaukazu by rozmnażać się przez partenogenezę (tzw. dzieworództwo). Istnieją przecież przyjemniejsze, konwencjonalne metody prokreacji znane ludzkości od dawna. Poznajcie jej obrońców: Alberta i Maksa z Seksmisji.

Daniel Day-Lewis to niby aktor bardzo dobry, szanowany i popularny, a, mimo to, na ekranie widziałem go może w trzech filmach przy czym "Aż poleje się krew" jest numerem trzecim. Pierwszym był "Ostatni Mohikanin", gdzie jednak nie zwrócił mojej szczególnej uwagi. Kolejnym są "Gangi Nowego Jorku" Martinca Scorsese, w którym to filmie wyglądał kubek w kubek jak w recenzowanym tu tytule (poza tym, że jest inaczej ubrany i nie ma szklanego oka).

Muszę przyznać, że po zapoznaniu się ze zwiastunami i różnymi zapowiedziami, moje oczekiwania co do American Gangster były olbrzymie. Spodziewałem się - uwaga! - godnego następcy Ojca Chrzestnego. Czy moje marzenia się spełniły?

Mike Nichols nie daje za wygraną. W dalszym ciągu próbuje się odnaleźć na współczesnym hollywoodzkim gruncie. Debiutował hitami takimi jak "Kto się boi Virginii Wolf", "Absolwent" z Dustinem Hoffmanem czy "Porozmawiajmy o kobietach" z młodym Jackiem Nicholsonem. Reżyser próbuje ponownie stanąć na podium, ale niestety nie jest już tak doceniany jak kiedyś. Jego filmowa adaptacja sztuki "Bliżej" Patricka Marbera otrzymała jedynie Oscarowe nominacje dla aktorów drugoplanowych. Także jego ostatni obraz - "Wojna Charliego Wilsona" - nie zyskał ogromnego rozgłosu. Czy słusznie?

Kiedyś mieliśmy kocioł bałkański (i w pewnym sensie nadal mamy), teraz zaś wzmożoną uwagę świata przyciąga sytuacja na Bliskim Wschodzie. Na tej pustyni chaosu i anarchii, Królestwo Arabii Saudyjskiej jawi się jako oaza spokoju i nowoczesności.

Iran. Kraj - zależnie od mapy - leżący na Bliskim Wschodzie lub na kontynencie Australia. Irańczycy to fanatyczni muzułmanie, którzy wybrali oszalałego prezydenta, by ten poprowadził ich naród ku zniszczeniu Izraela i Stanów Zjednoczonych. I przy okazji zaopatrzył państwo w broń jądrową.

Drodzy Czytelnicy, co powiedzielibyście na smaczną jajecznicę ze świeżutkich jajek, z szyneczką, kawałkami cebuli, pomidorem, wszystko to na masełku i oczywiście nie usmażone, a "przemielone" we własnej buzi z dodatkiem… wymiocin? Ohyda, prawda? A może zabawa z rozwścieczonym bykiem, będąc ubranym w czerwoną koszulę i na dodatek mając związane oczy? Straszne! No to może dalibyście się zamknąć wraz z kolegami w zupełnie ciemnym pomieszczeniu i dla zabawy porzucalibyście się piłkami lekarskimi? To jest głupota, macie rację. A chociaż dalibyście wypalić sobie na pośladku znaczek w kształcie penisa? No, oczywiście, że nie, mogłem się tego spodziewać. Jednak te i wiele innych czynności to chleb powszedni dla Johnny'ego Knoxville'a i jego dzielnych, a raczej lekko stukniętych, przyjaciół. Panie i Panowie, przed państwem Jackass, a konkretniej Jackass 2.5!

Nareszcie! 22. lutego 2008 na ekrany polskich kin weszła produkcja, na którą z wytęsknieniem czekała połowa filmowego świata. Produkcje Tima Burtona mają to do siebie, że albo się je kocha, albo nienawidzi - zawsze jednak wydają się oryginalnymi i wyjątkowo interesującymi punktami na filmowej mapie świata.