Filmy

Jak dobrze ocenić film? Cóż, ja zawsze powtarzałem, że to widz ma się dostosować do filmu, a nie odwrotnie. Wiadomo, są gusta i guściki. Ale to nie oznacza, że zwolennik intelektualnej rozrywki ma prawo wyrażać niepochlebne opinie o czysto rozrywkowym kinie akcji w stylu "Szklanej Pułapki" na przykład.

Frank Oz jest znaną osobistością wśród fanatyków sagi Gwiezdnych Wojen. To właśnie on podkładał głos mistrzowi Yodzie we wszystkich częściach. Postanowił jednak nie wpisywać się w stereotyp pojedynczej gwiazdy i został reżyserem, który w tym roku obchodził jubileusz 25-lecia swojej pracy. Rozpoczynał niepozornie - od kręcenia bajek dla dzieci oraz kilku filmów pełnometrażowych z serii "The Muppet Show". Wraz z nabieraniem doświadczenia stał się twórcą m.in. "Wielkiej Hecy Bowfingera", "Rozgrywki" czy też remake'u "Żon ze Stepford". Teraz prezentuje nam swój najnowszy projekt - "Zgon na pogrzebie".

Niezbyt zamierzchła historia kinematografii udowodniła, że amerykański stereotyp komedii zaczyna kompletnie widzów nużyć. Ciągle powtarzane schematy przestają bawić nawet przeciętną publikę, przychodzącą do kina tylko po to, by rozluźnić stargane nerwy. Nic w tym dziwnego, skoro po ogromnym sukcesie "American Pie" filmowcy zdecydowali się na utrzymywanie kolejnych produkcji w podobnej konwencji. Wszystko się zmieniło, gdy "40-letni prawiczek" zawojował w światowych box office'ach. Twórcy i producenci tego rewolucyjnego obrazu połączyli siły i rozpoczęli krucjatę przeciw głupocie amerykańskiej komedii, chcąc ją kompletnie odnowić. Najpierw była "Wpadka", a teraz przyszła pora na "Supersamca".

Nie posiadam zbyt dużej rezerwy zaufania dla nowoczesnych filmów animowanych. Jakieś to wszystko niebajkowe, dziwne. Owszem, czasem fajne, ale mimo wszystko z utęsknieniem wyczekuję - a nuż pojawi się jakaś warta uwagi produkcja wykorzystująca jeszcze starą, dobrą metodę animacji? Ale się nie pojawia. Jedynie nowe produkcje sygnowane znakiem Pixar potrafią mnie usatysfakcjonować.

Gry na podstawie filmów jakie są, każdy widzi. Kiedy na ekrany kin wchodzi jakaś wielka filmowa produkcja, możemy być pewni, że w tym samym czasie gracze komputerowi i konsolowi będą mogli wcielić się w jej postacie i poznać na własnej skórze fabułę danego filmu. Ostatnimi czasy dzieje się to szczególnie w przypadków filmów familijnych. Rodzice wraz z pociechami pędzą do kin, a producenci gier szybko wietrzą zysk, wypuszczając gry oparte na tematyce hitu. Sęk w tym, że te gry przeważnie robione są w pośpiechu, aby zdążyć na premierę filmu, a przez to są niedopracowane, okrojone z fabuły filmowej, mają brzydką grafikę i jako-taką ścieżkę dźwiękową. Na dodatek są bardzo krótkie, i choćby oferowały dobrą zabawę, to ta starczałaby tylko na kilka godzin. Niestety, Ratatuj tej opinii nie zmieni…

Goal II to rozwinięcie fabuły z pierwszej części filmu. Prosty chłopiec z Hiszpanii, Santiago Munez, wyrwał się z biedoty i bezsilności, a wszystko za sprawą niesamowitej mocy piłki nożnej. Ze sprzątacza amerykańskich szamb zamienił się w jednego z najlepszych piłkarzy na świecie, a wszystko dzięki swojemu nadnaturalnemu talentowi, jakim było kopanie szmacianej. Szybko stał się osobą na tyle rozpoznawaną, by jego podobizna widniała na co drugim plakacie dodawanym do gazet pokroju "Bravo". Wspierając angielską drużynę Newcastle United, pnie się w górę, prowadząc swoją (choć w zasadzie Scotta Parkera) drużynę do ostatecznego zwycięstwa. A stawką jest nie byle co - tron najlepszej angielskiej drużyny na kontynencie. Oto właśnie piłkarski "amerykański sen", o którym marzy zapewne każdy z dzieciaków grających do upadłego pod moim blokiem, nieustępliwie kopiąc firmową piłką w starą ścianę, powodując pękanie tynku.

Lately, the concept of the typical American comedy has been totally broken. When we go on a light-hearted movie, we get a stupid and intolerable product, after which we regret that we spent money on it. The situation slightly changed when Judd Apatow's debut appeared on the screens. "The 40-year old virgin" became a breakthrough in the standard of American comedies. The viewers and the critics were fascinated with a fresh and acceptable approach on sex matters. 2 years have passed and Apatow came back with a totally new movie - "Knocked Up".

31 października na prawie całym świecie obchodzone jest święto Halloween. Dzieci przebierają się w wymyślne stroje i wychodzą na ulice, by zbierać słodycze z hasłem "trick or treat" na ustach, a dorośli urządzają pijackie bale przebierańców. W Polsce świętowanie tego dnia jest przede wszystkim bojkotowane przez kler i szkolne katechetki, którzy tłumaczą swój sprzeciw pogańskimi korzeniami tych obchodów. Inne grupy społeczne uważają, że nie potrzebujemy kolejnego elementu amerykanizującego polską rzeczywistość (warto tu przypomnieć, iż Halloween jest świętem irlandzkim). Mimo takich protestów, możemy pójść śladem naszych znajomych zza oceanu i zamiast przebieranki czy przyjęć wybrać specjalny seans filmowy w kinie. W ten dzień Kino Świat proponuje nam remake klasyki gatunku, czyli pierwszej części z serii "Halloween".

Podobno gatunek westernów już całkowicie wymarł, co niektórzy uważają za wielkie szczęście. Teoretycznie, powtarzam: teoretycznie, filmy te nie cechowały się zbytnim profesjonalizmem, nudziły i były po prostu słabe. Jest też druga grupa, zwolenników tego gatunku. Na pewno ci ostatni musieli ucieszyć się, gdy zapowiedziano 3:10 to Yuma (3:10 do Yumy), remake starego i dobrego filmu.

W gęsto zadymionym od fajek pubie widzisz na tzw. scenie dwóch stojących naprzeciwko siebie gości. Jeden jest czarny, drugi - biały. Prowadzący, stojący między jednym a drugim, pyta czarnego przez mikrofon czy wybiera orła, czy reszkę. "Reszka" - odpowiada. Rzut monetą. Czarny wygrał. "Kto zaczyna?" - pyta prowadzący. "On" - pada odpowiedź. DJ z tyłu zaczyna swoją rolę - puszcza jedną z płyt. Prowadzący oddaje mikrofon białemu - "Niech rozpocznie się walka"

Uwaga, teraz będzie truizm - do kina chodzimy po rozrywkę. Tzw. kino ambitne jest dobre dla garstki niedowartościowanych krytyków. Obrażony? Nie czytaj dalej, Planet Terror nie jest dla ciebie.

Craig Brewer, twórca oscarowego "Hustle & Flow", dostał szansę na dalsze kontynuowanie swojej pracy w przedsiębiorstwie filmowym. Zestaw nominacji dla jego wcześniejszego obrazu otworzył mu drzwi na realizację kolejnych projektów. Scenariusz "Hustle & Flow" koncentrował się na hip-hopowych brzmieniach oraz przedstawiał charakterystyczny dla amerykańskiej rzeczywistości obraz "czarnej" kultury. Jego następca, "Jęk czarnego węża" zmienia klimaty muzyczne i wchodzi w małomiasteczkowy świat bluesa.

Minęło już 6 lat od czasu ataku terrorystycznego na Nowy Jork, w którym zginęło prawie 3 tysiące osób, a dwie wieże World Trade Center runęły w gruzach. Mimo to, wielu Amerykanów nadal cierpi od długotrwałych rezultatów tej tragedii. Niektórzy od różnych chorób wywołanych przez toksyczne opary azbestu, inni stracili swoich bliskich czy też obawiają się kolejnych ataków. Ta przepełniona strachem, niepewnością oraz smutkiem post-wrześniowa trauma musiała prędzej czy później pojawić się w hollywoodzkich realiach. Najwyraźniej Amerykanie nadal nie potrafią sobie poradzić ze skutkami tragedii, gdyż po serii przeciętnych dramatów "ku pokrzepieniu serc", nadeszła pora tym razem na słaby komediodramat: "Zabić Wspomnienia".

Poza wyżej recenzowaną produkcją powieść Juliusza Verne'a - zatytułowaną jak powyższy film - wykorzystano jako scenariusz tylko raz. W roku 1956 - dokładnie 17 października - pierwsza adaptacja miała swą premierę na świecie. Wtedy to film debiutował sporą, jak na tamte czasy, ilością gwiazd. Byli to m.in. Frank Sinatra, David Niven czy Robert Newton. Film został wtedy nagrodzony 6 Oscarami. Jak jest z produkcją z roku 2004?

W swojej wieloletniej przygodzie ze światowym kinem nieraz zdarzyło mi się zastanawiać nad tym, co sprawia, że dany film jest naprawdę dobry. Kiedyś doszedłem do wniosku, że większość ekranizacji książek ma zazwyczaj ciekawą i intrygującą fabułę, a to w końcu ta w głównej mierze decyduje o sukcesie obrazu (chociaż ostatnio "Planet Terror" odwiódł mnie od tego przekonania). Efekty mogą być skopane, całość sfilmowana w taki sposób, że powstaje gniot, ale opowiedziana historia pozostaje zazwyczaj na wysokim poziomie literackim. Nie ma w tym chyba nic dziwnego - w końcu pierwowzór nie może na papierze zaskoczyć czytelnika efektami specjalnymi i grą aktorską. W przypadku thrillerów pisarze dają nam więc nagłe zwroty akcji i przemyślaną opowieść, która w przeciwieństwie do wielu hollywoodzkich produkcji, naprawdę trzyma się kupy.

Od paru dobrych miesięcy możemy zauważyć wszechobecną modę na remake'i. Hollywoodzkie wytwórnie biorą wszystko, co stare, dobre i klasyczne, a następnie przerabiają to na swoją modłę - więcej efektów, amerykańscy aktorzy, komercjalizacja. W efekcie najczęściej powstaje tandetny obraz dla mas. Bardzo zawiódł mnie ostatnio chociażby "Tropiciel", który opierał się na norweskim pierwowzorze z roku 1987. Teraz byłem nastawiony równie sceptycznie, bo "Niewidzialny" po raz pierwszy ukazał się też jako produkcja skandynawska (tym razem ze Szwecji), jeszcze w miarę świeża, bo powstała ledwo pięć lat temu.

Na pustyni Sonora w Meksyku odkryto kilka bombowców amerykańskich, które zaginęły ponad 30 lat, w 1945 w pobliżu Trójkąta Bermudzkiego. Podobnie na pustyni Gobi odnajduje się statek Cotpoaxi, który zaginął w równie dziwacznych okolicznościach. Obiekty są zachowane w idealnym stanie, jakby przeniesione w czasie, brakuje natomiast ludzi, którzy znajdowali się w środku.

Wajda to reżyser starej daty sztywno zapatrzony w Polskę. Przez całą swoją filmową karierę co i rusz wpajał nam patriotyczne ideały, ekranizując przepełnione patosem utwory literackie o Polsce i o tym, jak zły był komunizm (który de facto komunizmem w zasadzie nie był). I jak bardzo Polska przez to wszystko ucierpiała. I nawet dostał prestiżowego Oskara za całokształt twórczości. I dostał też inne prestiżowe nagrody filmowe, które oddał instytutom, szkołom filmowym lub muzeom. Wielki człowiek.

Robert de Niro się zestarzał. Powoli przestaje już być łowcą jeleni, wściekłym bykiem, taksówkarzem czy chłopcem z ferajny. Zamiast tego zaczął nadwyrężać swój prestiż udziałem w tak kiepskich filmach, jak Ricky i Łoś Superktoś, Godsend albo w średnio zabawnych komediach, jak Poznaj mojego tatę oraz Poznaj moich rodziców. Jednakże na stare lata już po raz trzeci zabrał się za reżyserię.

As a powerful source, Hollywood has gained many famous names. One of them is Alfred Hitchcock, whose magnificent films reached worldwide popularity. He was characterized by complex scripts, gripping actions and unpredictable endings. No wonder his death touched many and therefore his works are still being bought, remastered and unfortunately, remade. Many people tried. We had the Gus Van Sant's remake of "Psycho" that appeared as a frame-to-frame copy of the original version and also the tv version of "Rear Window" with Christopher Reeve. But filmmakers don't stop. Remake of the classic "Birds" has been announced and lately, in polish theatres we could see "Disturbia", which was influenced by "Rear Window".