Filmy

Polacy lubią się śmiać, szczególnie podczas rodzimych komedii romantycznych, które w rzeczywistości śmieszne nie są. W końcu podobnie jak inne społeczności idziemy do kina, aby zobaczyć zupełnie inny świat - ten nierealny z wyolbrzymionymi postaciami. Widzowie stronią od filmów przekazujących inteligentne wartości, naturalna jest więc krytyka tych filmów, które starają się chociaż w minimalny sposób pokazać kawałek prawdziwego życia. Nic więc dziwnego, że Futro stało się finansową porażką - konfrontuje w krzywym zwierciadle te cechy polskiej mentalności, jakich Polacy nieświadomie się wypierają.

Oto spektakularny upadek hollywoodzkiego kina kryminalnego. Dwóch weteranów filmów sensacyjnych, Robert De Niro i Al Pacino, połączyło ponownie siły, aby zagrać główne role w - jak na początku się wydaje - typowej produkcji policyjnej, gdzie dwóch detektywów podąża śladami seryjnego zabójcy. I kiedy efekt ich pierwszej współpracy mógł wywołać "gorączkową" euforię, tak od Zawodowców można dostać solidnej migreny.

Powrócił naczelny moralizator XXI wieku. Jigsaw, pomimo wielu głosów krytyki, stał się w pewnym sensie kultową postacią współczesnej kinematografii. Jako połączenie Robin Hooda i księdza wymierza sprawiedliwość na własną rękę, a reszta świata go nie rozumie i traktuje jak zwykłego seryjnego mordercę. Lecz przecież sytuacja jest odwrotna. Gdyby jego działania nie były klarowne, to ludzie nie chodziliby do kin i nie mdleliby w trakcie projekcji. Widzowie jednak mają słabość do kontynuacji, a w szczególności do tych serii, które mają rozmach typowo serialowy. Nikogo więc nie zdziwiła premiera piątej części Piły.

Spora część amerykańskich komedii związanych z muzyką to filmy taneczne. Dzięki Bogu w The Rocker Petera Cattaneo nikt tańczyć nie zamierza. Reżyser ten nie ma na koncie wielu filmów, a jego dzieła nie osiągały nigdy większego rozgłosu w wielkim świecie. Tak samo sprawa ma się ze znaczącą częścią członków obsady, dla niektórych jest to nawet aktorski debiut. Trzeba przyznać, że film wyszedł przeciętnie, jednak trzyma sensowny poziom.

Ekscentryczność Krystyny Jandy nareszcie mogła się spotkać z inną osobowością, równie zwariowaną i nieprzewidywalną. Tym razem doszło do tego spotkania poprzez konfrontację artystki z jedną z najpopularniejszych sztuk Woody'ego Allena pt. Bóg. Aby jednak opowieść stała się bardziej zrozumiała, Janda odeszła od typowej stylistyki żydowsko-amerykańskiego humoru i zamieniła go na charakterystyczny polski żart trzymający się aluzji historycznych oraz kulturowych.

Lubię filmy, które są pełne absurdu. Pod warunkiem, że są nastawione na serwowanie tegoż. Z reguły natomiast nie przepadam za filmami akcji, które są pełne absurdu, ale aktorzy odgrywają swoje role z tak poważną miną, jakby byli u spowiedzi. I nie rzucą nawet jednego ironicznego żartu. Dlatego też polubiłem "Szklaną pułapkę 4.0", gdzie bzdura goni kolejną bzdurę, ale John McLane rozluźnia atmosferę kolejnymi ironicznymi odzywkami.

Amerykańskie komedie akcji przeważnie nie grzeszą wyszukanym żartem. Filmów z Vince'em Vaughnem lub Owenem Wilsonem powstaje rocznie na pęczki. Nieco powiewu świeżości na amerykański rynek wniósł Judd Apatow, reżyser takich filmów jak 40-letni prawiczek czy też Wpadka. Właśnie on wziął się za produkcję filmu Boski Chillout, co niewątpliwie czuć w samym dziele. Pośród wszystkich komedii traktujących o narkotykach, jak seria How High, które służą do rozbawiania nastolatków, film Davida Gordona Greena jest pozycją na wysokim poziomie.

Co najbardziej pasuje do piwa, czipsów i paluszków? No dobra - co pasuje najbardziej oprócz meczu? Dobry film akcji lub komedia, jednym słowem - odmóżdżacze. A komediowy film akcji? Takie to kinowe sklepy z przekąskami lubią najbardziej.

"Death Race: Wyścig śmierci" przypomina film zrealizowany na podstawie gry komputerowej, której jeszcze nie wyprodukowano. Nie mógłby być dobrym filmem nawet wtedy, gdyby nie był beznadziejnie głupi. To produkcja z pierwszego miejsca listy "100 filmów, które można obejrzeć nie angażując mózgu".

To musiało się stać - rozpoczął się sezon świąteczny. Na sklepowych wystawach widać bożonarodzeniowe ozdoby oraz manekiny poubierane w czerwone swetry z białym futerkiem. Lecz kinomani opuszczają te miejsca z daleka, gdyż zdecydowanie bardziej przyciągają ich okazje, jakie przygotowali dla nas polscy dystrybutorzy filmowi. Oto najciekawsze propozycje.

Quarantine byłby naprawdę porządnym horrorem. Byłby ciekawym zjawiskiem, zwłaszcza jak na amerykańskie kino. Ciekawy patent, dobre wykonanie. Nietuzinkowy, z oryginalnym pomysłem. Szkoda tylko, że kilka miesięcy temu mogliśmy oglądać w kinach hiszpański film pod tytułem [REC]. Teraz, idąc do kina na Kwarantannę, możemy czuć się nieco… oszukani.

Pomimo iż Alfred Hitchcock znany jest głównie ze swoich amerykańskich dzieł takich jak Rebeka czy Psychoza, to wpierw tworzył brytyjskie filmy. Miał zresztą pewne zobowiązanie kulturowe - sam z urodzenia był Anglikiem i przez pierwszą połowę swojej kariery właśnie tam bawił się konwencją suspensu. Morderstwo należy do tej kategorii, choć da się zauważyć, że mimo wielu ukrytych walorów, to jednak nieoszlifowany diament.

Ktoś, kim chciałby być każdy mężczyzna, i którego każda kobieta chciałaby mieć w łóżku. O kim mowa? Oczywiście o najbardziej znanym agencie na świecie - Jamesie "dablołsewen" Bondzie. Powyższe zdanie świetnie obrazuje, jakim kultem 007 jest otaczany na świecie.

Rok po nakręceniu Morderstwa, Alfred Hitchcock wziął na swój warsztat sztukę Johna Galsworthy'ego analizującą brytyjskie klasy społeczne. I pomimo wysunięcia całkiem intrygujących wniosków, Oszustwo zdaje się być jednym z najsłabszych filmów w karierze reżysera.

Ten film powstał przypadkiem. Hitchcock miał w planach realizację sztuki Johna van Drutena London Wall, ale ze względu na finansową porażkę wcześniejszej produkcji, Bogaci i dziwni, firma British International Pictures postanowiła odsunąć reżysera od tego projektu i przypisać go do Numeru siedemnaście. Będąc niezadowolonym z takiego przebiegu wydarzeń, Alfred Hitchcock bez zgody szefów wytwórni przekształcił sztukę w zaledwie godzinny seans z prostą intrygą kryminalną przepełnioną charakterystycznym humorem. Nic więc dziwnego, że wielu uważa film za pomyłkę - ale to jest właśnie cały jego urok.

Po ostatnim, dość przygnębiającym filmie Vera Drake, Mike Leigh postanowił powrócić do słodko-gorzkiej opowieści znanej z Życie jest słodkie. Tym razem, za pomocą HAPPY-GO-LUCKY, twórca analizuje życie brytyjskiej klasy średniej poprzez skoncentrowanie się na jednej z najbardziej oryginalnych postaci współczesnego kina europejskiego.

Ta produkcja jest zupełnie niepotrzebna. Została zrealizowana głównie z tego powodu, że większość Amerykanów woli oglądać filmy w swoim własnym języku. Tym samym stronią często od europejskich obrazów, w których wymagane jest czytanie napisów. Dlatego tworząc remake swojego własnego Funny Games, Michael Haneke stworzył swoisty autoplagiat - po raz kolejny nakręcił ten sam film nie wprowadzając do niego jakichkolwiek zmian.

Nadchodząca wielkimi krokami premiera Zmierzchu oraz emisja w HBO serialu True Blood powoduje, że szwedzkie Pozwól mi wejść pojawiło się w polskich kinach na Halloween. Porównywać jednak tej europejskiej produkcji z ww. tworami amerykańskiej kinematografii nie należy. Mimo iż wszystkie koncentrują się na motywie wampira, to realizacja oraz przesłanie jest w tym przypadku całkowicie inne.

Bladym strachem zasłynął w oczach wielbicieli gore, a nową wersją filmu Wzgórza mają oczy udowodnił, że posiada potencjał na współczesnego mistrza horroru. Alexandre Aja zdecydowanie należy do najbardziej utalentowanych twórców kina grozy i nie kryje się z tym. Drobnymi krokami uzupełnia swoją filmografię o coraz to ciekawsze pozycje. Tym razem zrealizował kolejny remake, ale nie w oparciu o kulturowe dziedzictwo Stanów Zjednoczonych. Postanowił wziąć na warsztat południowokoreańskie Lustro.

Spośród czterech filmów Hitchcocka recenzowanych w tym numerze, to właśnie Korespondent jest najlepszym wyznacznikiem jakości, jaką reżyser posługiwał się przez dalsze lata swojej kariery. To również film istotny ze względu na jego krytyczny odbiór - po raz drugi Alfred Hitchcock otrzymał nominację do Oscara (pierwszy raz zdobył ją za Rebekę). Ale to tylko parę powodów, dzięki którym The Foreign Correspondent jest ważnym historycznie obrazem.