We Are Your Friends, czyli co Zac Efron i Emily Ratajkowski mają wspólnego z muzyką elektroniczną

Nie ma co ukrywać, że nawet nieźli aktorzy rozpoczynający swoją karierę w kasowych filmach młodzieżowych mają potem spory problem w udowodnieniu swojego talentu. Czasem się to jednak udaje, a idealnym przykładem jest kariera Leonarda DiCaprio, któremu udało się zerwać z łatką chłoptasia z Titanica i Niebiańskiej plaży.

Teraz urodzony w 1987 roku Efron jest już dorosłym facetem, który w We Are Your Friends wciela się w rolę 23-latka poszukującego sposobu na wyrażenie siebie. Młody Cole, będący głównym bohaterem filmu, chce zaistnieć jako DJ, ale nie bardzo wie jak się za to zabrać. Kolejne dni mijają mu na wegetacji - od imprezy do imprezy, bez perspektyw.

Cole obraca się w towarzystwie podobnych do siebie młodych ludzi, którzy nie mają realnego pomysłu na życie. Każdy z nich ma swoje marzenia i plany, jak np. zostanie aktorem, ale biorąc pod uwagę ich zaangażowanie w kreowanie własnej przyszłości… są one nierealne niczym wyprawa na księżyc. Paczka kumpli więc baluje - pije, pali i ćpa.

Na początku filmu obserwujemy jak aspirujący DJ, który pracuje “nad stworzeniem tego jedynego utworu, który otworzy mu drogę do kariery” poznaje doświadczonego muzyka, Jamesa. Po wypaleniu jointa dwaj panowie wybierają się na imprezę. Cole budzi się rano w obcym domu nie pamiętając zbyt wiele z poprzedniego wieczoru.

Cole zyskuje jednak dzięki temu wydarzeniu mentora, którego poznajemy jako przepojonego whiskey podstarzałego muzyka. James co prawda nadal koncertuje na całym świecie, ale najlepsze lata ma już za sobą. Trójkąt relacji dopełnia młoda Sophie, grana przez Emily Ratajkowski - sekretarka i kochanka Jamesa, która od razu wpada Cole’owi w oko.

W życiu Cole’a do momentu spotkania Jamesa - w tej zadziwiająco dobrej roli wystąpił Wes Bentley - brakuje kogoś, kto byłby dla niego wzorem i autorytetem. Dość powiedzieć, że jego mentor nie jest za specjalnym wzorem do naśladowania, ale wyzwala w Cole’u pokłady kreatywności i pobudza go do działania.

Cole niestety bardzo boleśnie uczy się na swoich błędach; wszystko ucieka przez palce i gmatwa swoje życie osobiste. Jego bliższe poznanie się z Sophie prowadzi do konfliktu z Jamesem. Cole odsuwa się od przyjaciół i pracuje w firmie która naciąga ludzi. Nie jest to przyjemny obraz. Zwłaszcza pod koniec projekcji wzbudza w widzu ponury nastrój.

Nie jest to jednak film do gruntu słaby. Pomijając momentami miałką fabułę i mało odkrywcze tezy, nie ma się ochoty wyjść z kina w połowie seansu z zażenowaniem na twarzy. Sam nie siedzę co prawda w scenie muzyki elektronicznej - tym bardziej tej ze Stanów Zjednoczonych - dlatego sam nie ocenię, czy przedstawiona została wiernie.

Spotkałem się jednak w sieci z wieloma komentarzami, że przedstawione na ekranie wydarzenia nie mają zbyt wiele wspólnego z rzeczywistością. We Are Your Friends nie jest dokumentem, a muzyka jest tłem dla historii - film opowiada nam o dojrzewaniu i wchodzeniu w dorosłość, o pożądaniu, wreszcie o wyborze między miłością, a przyjaźnią i karierą.

Na plus z pewnością można zaliczyć momenty, w których reżyser zostawia treść i bawi się formą. Plastyczne sceny narkotycznego haju Cole’a, ujęcia z koncertów obrazujące wpływ muzyki na organizm słuchacza i obrazy towarzyszące tworzeniu przez niego muzyki na bazie dźwięków otoczenia są bardzo dobrze dobrane i wręcz ratują film.