Książki

Jeśli nawet nie stałeś kiedyś przed północą pod księgarnią odziany w głupią pelerynę ściskając w spoconej dłoni kijek udający różdżkę to pewnie i tak zostałeś zainfekowany potteromanią. Tak z ręką na sercu, szczerze, kto nie ma w domu chociaż jednego tomu czarodziejskiej sagi? No właśnie. Wszyscy mają.

Wielu czekało na ten dzień z niecierpliwością. Google Play wreszcie przyznało dostęp polskim użytkownikom do swojej wirtualnej księgarni. Co w niej znajdziemy? Nowości, klasykę i głośne tytuły sprzed lat.

Są książki obok których przechodzę obojętnie. Są takie, które szarpią we mnie jakąś strunę. Są i takie, przy których płaczę. Przy „Blogerze” Tomka Tomczyka płakałem.

W przypadku filmowych/serialowych adaptacji książek Kinga, nie można spodziewać się wiele dobrego, najlepszym tego przykładem jest chociażby Under The Dome. Oczywiście jest parę wyjątków od tej reguły, a jednym z nich jest Bastion (ang. The Stand).

Wybitnie parszywy klub, ten Juventus. Jak nie ustawia spotkań, to szprycuje zawodników dopingiem albo chociaż dobiera sobie sędziów, co samo w sobie brzmi jak futbolowy absurd. Ale i tak, ich największą niegodziwością było pozbycie się Alessandro Del Piero, obok Javiera Zanettiego i Francesco Tottiego, ostatniego z żyjących jeszcze gigantów włoskiej ligi. 

„Jutro przypłynie królowa” to właściwie reportaż z krótkiego, dziesięciodniowego pobytu Macieja Wasielewskiego na niewielkiej wyspie Pitcairn. Co w tym ciekawego? Właściwie wszystko poczynając od tego, że publikacja polskiego podróżnika jest obecnie na siódmym miejscu Bestsellerów Magazynu Literackiego KSIĄŻKI. Historia Wasielewskiego jest kontrowersyjna, nieprawdopodobna i zmuszająca do niewesołej refleksji.

Historia jak z kryminału. J.K. Rowling, autorka cyklu o Harrym Potterze, napisała kryminał pod pseudonimem. Tajemnica nie wyszłaby na jaw, gdyby nie pewien dociekliwy dziennikarz, który pewnie teraz dostał przeniesienie z działu literackiego do śledczego.

Jacek Piekara w "Dotyku zła" niebezpiecznie zbliżył się do cienkiej linii oddzielającej kreatywność od literackiego letargu. Linii, którą już przekroczył, niestety, Andrzej Pilipiuk. Zwiększaj dystans, panie Randall, bo masz pan potencjał!

Dzieci piszą książki dla dzieci. Tak w skrócie można skomentować sytuację związaną z Eragonem i jego kontynuacjami, natomiast z całą pewnością nie chciałbym, żebyście to stwierdzenie zaczęli interpretować pejoratywnie. 

„Kara piekła polega na tym, że na całą wieczność otrzymujesz to, co zdawało ci się najbardziej upragnione na ziemi” – rzecze Joseph Campbell. Obserwując niektórych ludzi obawiam się, że do końca istnienia piekła musieliby gładzić skórzaną kierownicę w Audi Q7 oraz tyłek blondwłosej piękności. Oczywiście z premedytacją strywializowałem myśl amerykańskiego mitoznawcy i religioznawcy, bo znaczenie jego słów jest inne. Najpopularniejsza książka Campbella właśnie pojawiła się w ofercie cyfrowej.

Przez kilka ostatnich lat próbowano lansować polskiego policjanta na modłę tego zza oceanu. Krystaliczny charakter, prawdziwy superman - tylko bez donutowego nałogu. Ale oliwa zawsze sprawiedliwa: największą popularnością cieszyły się wcale nie sielskie cop stories, tylko np. "Psy", "Pitbull", a ostatnio "Dom zły" czy "Drogówka". I gdybym nie przeczytał "Spowiedzi psa" myślałbym dalej, że to fikcja literacka.

O Beckhamie najwięcej pisał dotychczas sam Beckham, choćby w wydanej na początku wieku książce „Beckham: My World”, czy cztery lata późniejszej „Beckham: Both Feet on the Ground: An Autobiography”. Zanim zaczął z powodzeniem reklamować majtki marki H&M, bułki z wołowiną od Burger Kinga i własne perfumy o oryginalnej nazwie David Beckham, był świetnym piłkarzem...

"Amerykanie jedzą tylko 0,25 procent produktów nadających się do spożycia". Tym szokującym faktem rozpoczyna się "Zjadanie zwierząt". Niestety przypis odnosi się do jakiejś kompletnie niedostępnej w Polsce encyklopedii roślin jadalnych, więc nie sposób zweryfikować, o jakie produkty chodzi. Tytuł podsuwa jednoznaczne skojarzenie: chodzi o mięso. Czy Foer chce zniechęcić mnie do pysznych zwierzątek?

Jeszcze tylko do jutra każdy może sam przyznać sobie najbardziej prestiżową, polską nagrodę w dziedzinie fantastyki. Ciężka i masywna statuetka im. A. Zajdla, lokalna odmiana Hugo i Nebula, jest to kupienia na Allegro (aktualnie 430 z) a wylicytowana kwota ma zasilić organizację Nagrody Fandomu Polskiego. Trudniejsza droga, czyli napisanie książki lub opowiadania, które zakwalifikuje się i zostanie wypchnięte przed szereg przez czytelników, w tym roku jest już zamknięta... Niestety.

Po Zombie Survival sięgnąłem, zanim jeszcze zapoznałem się z fantastyczną Wojną Zombie - i bardzo dobrze, bo wiedząc, na co stać Maksa Brooksa, byłbym jego pierwszą książką mocno rozczarowany.

David Bowie to człowiek kameleon. Artysta, który nie tylko dokonywał niezliczonych metamorfoz ale był i jest szalenie zdolnym muzykiem. Niezwykłe jest również to, że o wpływie Bowie'go na własną twórczość mówią gwiazdy o tak odmiennych proweniencjach jak U2, Nina Hagen, The Cure, Lady Gaga, Fat Boy Slim, Nine Inch Nails, Duran Duran, czy Depeche Mode. Sam Bowie stwierdził kiedyś: „Jestem gwiazdą instant – dodaj wody i zamieszaj”.

Nie oszukujmy się, apokalipsa zombie to aktualnie temat tak przebrzmiały i przerobiony na tyle różnych sposób, że może wywołać co najwyżej ziewnięcie, aniżeli ekscytację.

Życie Daniela Chavarría nadaje się na fabułę niezłej powieści awanturniczo-przygodowej. Jako młody rewolucjonista z Paragwaju Chavarría wyjechał do Europy. Pracował w kopalni niedaleko Essen, był modelem w Kolonii, przewodnikiem wycieczek w Muzeum Prado w Madrycie i pomywaczem w Paryżu. Podczas zamachu stanu w Brazylii, w połowie lat 60. musiał skryć się w dżungli amazońskiej, a potem dołączył do poszukiwaczy złota. Kilka lat później uprowadził niewielki samolot i uciekł na Kubę, gdzie zajął się przekładami z łaciny i greki oraz przyjął posadę nauczyciela. Napisał jedenaście powieści ale najlepiej sięgnąć po piątą zatytułowaną "Adios Muchachos".

Nie muszę nawet spoglądać do kart tarota albo grzebać paluchami we wnętrznościach czarnego koguta, żeby przewidzieć nadciągającą popularność i szał związany ze wszystkim co będzie miało w tytule słowo „Ender” (z okazji nadciągającej premiery filmu kinowego).

Najgorsze przepowiednie niestety się spełniły. Z osiedlowej siłowni Czarnego Iwana zostały gruzy - gdzieniegdzie widać tylko rurki atlasów, ziejące rdzą pomiędzy stertami cegieł. Nadtopione pojemniki po suplach dawno zostały opróżnione przez Ocalonych. Tabsy, które nie padły łupem band, wyżarły napromieniowane szpaki szukające namiastki minionego świata, pełnego owocujących drzewek czereśniowych.