Książki

Dziecięciem będąc, zapewne nieraz przestraszony zasypiałeś z głową pod kołdrą. Twoja rodzicielka walczyła z tobą o zgaszenie światła, a ciemność była straszną perspektywą przepełnioną setkami potworów kryjących się w najmniejszych zakamarkach pokoju. Lecz zakładam, że ten etap swojego życia masz już za sobą. Lecz stworzenia z piekła rodem wciąż czyhają na młodsze rodzeństwo bądź twoje dzieci. Tym razem jednak nie są osamotnione... Pod ręką mogą dzierżyć Makabryczne Memuary Mocarnej McMężnej.

Największa przyjemność świata - chyba wiadomo, o co chodzi, prawda? A jeśli masz mniej niż dwanaście lat i nie wiesz - spytaj mamy. Tej kwestii wyjaśniać nie zamierzam. Zresztą, ja tu recenzuję książkę, a nie... ekhm, no... Ech, przejdźmy do meritum.

Uwielbiam wprost książki opowiadające nam alternatywną wersję historii. Można na tym polu sporo zaprezentować, nawet nie dodając do tego science fiction (co niestety autorzy robią dość często). Aby napisać porządną powieść w alternatywnych realiach trzeba oczywiście dobrze znać realia o których się pisze, co udowodnił ostatnio Andrzej Pilipiuk w przyjemnej "Operacji Dzień Wskrzeszenia". Marcin Mortka, autor opisywanego "Ragnaroku 1940" sam interesuje się wikingami, o których opowiada powieść.

Świat się zmienia, słońce zachodzi, a wódka się kończy, tak jak skończyła się zimna wojna. Thrillerów z agentami w tle napisano setki, lepszych lub gorszych, czas więc na coś bardziej aktualnego. Żeby pisarze gustujący w tematach o których mowa nie czuli się niepotrzebni, przenieśli się oni w świat arabski uznając, że to z tej strony przyjdzie największe zagrożenie dla tzw. koalicji antyterrorystycznej.

Nadejście Nocy to już druga książka z Trylogii Zimnego Ognia, która zresztą okazała się jedną z lepszych sag tego roku, obecnych na polskim rynku. Co prawda trudno wróżyć z góry (przed wydaniem całości sagi), lecz już po przeczytaniu Świtu Czarnego Słońca miałem ogromne przeczucie, że tak będzie. Tom drugi zresztą tylko utwierdził mnie w tym przekonaniu i pozytywnie nastawił do kolejnej książki. Czy warto więc sięgnąć po tę pozycję? To pytanie zwykło się zadawać na samym końcu recenzji, jednak dłużej czekać nie mogę - warto jak nigdy!

Podobnie jak w przypadku Jak żołnierz gramofon reperował, Ekaterini odkrywa nam tajemnice kolejnego państwa europejskiego, które tak naprawdę nie jest dobrze znane Polakom. Wydawnictwo Czarne wydaje właśnie takie książki, aby czytelnik mógł się zaznajomić z inną kulturą. Wyjątkowość tej pozycji polega na tym, że w jej centrum znajdują się kobiety.

Newport

"Kłamca", choć przyjemny, książką ambitną nie był, acz niewątpliwie udaną. Nie od razu Rzym zbudowano, więc na debiut Jakuba Ćwieka nadał się idealnie. "Liżąc ostrze" było o niebo lepsze, uznałem więc, że ten dość nowy w branży autor (patrząc z perspektywy innych znanych nazwisk) wart jest tego, by kupić kolejną napisaną przez niego pozycję - "Ciemność płonie".

'- Moglibyśmy cię oskarżyć o stawianie przeszkód organom sprawiedliwości - rzekł Ohls. - Przeszkadzanie funkcjonariuszowi w pełnieniu jego obowiązków, pomoc i umożliwienie przestępcy ucieczki, uczestnictwo po fakcie popełnienia zabójstwa, nieuczciwe zyskanie informacji (...) i głupotę większą niż u trzech owiec razem. - No, to się jeszcze przyznam, że mam nieoddaną w terminie książkę z biblioteki.

Benzyna wciąż za droga? Za prąd płacimy jak za woły? Boimy się, że zabraknie gazu (po Rosji można się wszystkiego spodziewać…)? Pomyśleć, że rozwiązanie tych wszystkich naszych problemów siedziało sobie na dysku twardym starego poczciwego peceta, leżącego sobie w kominie w jednym z bloków na krakowskim Kazimierzu…

"Ssij, mała, ssij" jest kontynuacją powieści Christophera Moore'a zatytułowanej "Krwiopijcy", której recenzję znajdziecie również w tym numerze autorstwa Miguela. Kolejne love story w tle z wampirami, seksem i z niemałą dozą humoru na co najmniej przyzwoitym poziomie. Cóż zatem twórca bestsellerowego "Baranka" czy "Najgłupszego anioła" pokazał w przypadku recenzowanego dzieła?

Kryminał (zarówno filmowy jak i książkowy) jest gatunkiem praktykowanym w Polsce na uboczu. Nikt na poważnie nie bierze się konstruowanie wielowątkowych i ciekawych intryg, gdyż będzie się ciągle porównywanym do mistrzów gatunku (Arthura Conan Doyle'a, Agathy Christie, Alfreda Hitchcocka) i przegra się bitwę. Dlatego tak często na półkach widzi się beletrystykę kobiecą spod znaku Katarzyny Grocholi. Darek Foks postanowił to jednak zmienić wydając nietypową, a nawet "undergroundową" powieść kryminalną Wielkanoc z tygrysem.

Czy nasz kraj jest przepełniony ogromną liczbą ignorantów? Być może. Nasze zainteresowanie Europą jest głównie spowodowane motywacją zarobkową. Dlatego praktykowanie polskiego patriotyzmu w Anglii może się często skończyć źle. W końcu były przypadki dyskryminacji kulturowej Polaków, zarówno w postaci prześladowań jak i dotkliwych pobić. A mimo wszystko, dalej nas tam ciągnie. Ach, te pieniądze. Lecz Wydawnictwo Czarne ma na celu misję zmiany mentalności rodaków. W kolekcji "Inna Europa Inny Świat" prezentuje zakątki tej "brzydszej" Europy, tej do której mało osób chciałoby trafić. A przecież tam też są ludzie i bardzo mało osób chce wypromować nieznaną kulturę. A przecież nieznana nie znaczy gorsza.

Odkąd na polskim rynku pojawił się Najgłupszy anioł, beletrystyka Moore'a stała się całkiem sprzedajnym towarem. Najwyraźniej taki typ humoru odpowiada czytelnikom i z chęcią sięgają po kolejne pozycje autora. Nawet obrazoburczy i parodystyczny Baranek okazał się całkiem sympatyczną opowieścią Biffa o Jezusie. Wydawnictwo Mag postanowiło tym razem wypuścić Krwiopijców, uznanych za najlepszą powieść 1995 roku według New York Timesa.

Wojna Zombie - taki tytuł może lekko odrzucać. Nie brzmi on zachęcająco, ale tak to już jest z tłumaczami. Na szczęście już pierwsze rozdziały dzieła Maksa Brooksa nastawiają czytelnika pozytywnie do umiejętności autora. Poprzednia powieść, a właściwie poradnik tego pana nosił tytuł Zombie Survival. Była to instrukcja "jak przetrwać" podczas ataku Zombie. Książka ta posłużyła za fabularny fundament Wojny, pięćsetstronicowego raportu pracownika ONZ.

W czasach, gdy kobiety walczące o swoje prawa wydają się mieć coraz mniej wspólnego z istotami z Wenus, a mężczyźni wiedzą coraz więcej o manikiurze i eyelinerach (to niby dobrze, że dbają o siebie, ale bez przesady), popyt na produkty "tylko dla prawdziwych facetów" zdaje się padać na łeb, na szyję, a rynek zapychany jest badziewiami typu Wakacyjne psiapsiółki. A jednak Marek Kędzierski postanowił napisać dzieło, które mogłoby spokojnie brać udział w akcji reklamowej sieci Mobilking. Przynajmniej teoretycznie.

Udane debiuty pisarskie wyrastają ostatnimi czasy jak grzyby po obfitym deszczu. Choć może nie ma mowy o jakiejś pladze, to z pewnością zauważyć da się pojawianie się nowych autorów, o których zrobiło się po krótkim czasie głośno. Między innymi na myśli mam Brandona Sandersona, który zasłynął "Elantris" oraz "Z mgły zrodzonym", a także Scotta Lyncha, twórcę jak na razie dwóch z zapowiedzianych siedmiu tomów cyklu "Niecni Dżentelmeni". Kolejną osobą, która dołączyła - w moim mniemaniu - do tego zacnego grona, jest K.J. Bishop. Za sprawą nietuzinkowej "Akwaforty".

Po przeczytaniu Domu nad rozlewiskiem z ciekawością zerknąłem na kolejne dzieło Małgorzaty Kalicińskiej. Trochę rozczarowany jej pierwszą powieścią, z braku pilnych zajęć, wziąłem się za Powroty nad rozlewiskiem. I nie czułem żadnego uczucia zawodu.

Po literackim debiucie Allena, Wyrównać rachunki w 1971 roku, okazało się, że popyt na artystę jest przeogromny. W końcu był to okres świetności scenicznej oraz jego autorskich filmów, których struktura przypominała zestaw żartów splecionych spójnie w jeden obraz. Dlatego też opowieści zawarte w pierwszej książce są przepełnione charakterystycznym humorem zmieszanym z koncepcją egzystencjalizmu i innymi filozoficznymi pojęciami. Wampiryzm w krzywym zwierciadle w "Count Dracula" czy też zabawa ze śmiercią w "Death Knocks" to tylko parę przykładów udowadniających tę tezę. W 1975 roku pojawił się drugi zbiór opowiadań i esejów pt. Bez piór.

Marny jest los recenzenta, który coraz częściej trafia na orzeszki, których w innych okolicznościach tknąłby się tylko za pieniądze. Poprzednie zdanie byłoby oczywistym paradoksem, gdyby nie fakt, że w Playbacku za pieniądze nie robimy. Robimy ze szczerych chęci i dobrego serca. Ja na rzeczone orzeszki trafiam częściej niż bym tego pragnął, ale z pokorą godzę się ze swoim losem, ostrzegam i polecam wedle słusznej oceny i zębami nie zgrzytam.