Te filmy miały być czymś więcej - nie były. Oto największe kinowe rozczarowania

Koniec roku to - zazwyczaj - czas podsumowań, zachwytów i utyskiwań nad tym, czego doświadczyliśmy w ostatnich miesiącach. Dla miłośników kina premiery filmowe bywają doświadczeniem nad wyraz emocjonalnym - potrafią wypełnić mózgi entuzjazmem czy wywołać żal lub wściekłość. W moim przypadku 2022 rok przyniósł, o dziwo, więcej miłych zaskoczeń niż zawodów - a przecież jestem kinomanem, który z jednej strony narzekać nie lubi, z drugiej zaś: czyni to dość często.

Analizując w myślach filmowe debiuty ostatniego okresu wybiegałem w rozważaniach coraz dalej i dalej wstecz, wspominając najboleśniejsze pogrzeby filmowych nadziei.

To kolejna z list zdecydowanie subiektywnych, jednak siłą rzeczy większość poniższych tytułów zraniła uczucia (hiperbolizuję, wiem, ale nie aż tak bardzo) wielu widzów na całym świecie. Z kolei kilka innych trudno nazwać porażką, ale oczekiwałem po nich znacznie więcej. 

Oto moje największe filmowe rozczarowania ostatnich dekad - filmy, na które liczyłem, a które boleśnie mnie zawiodły.

Jeden z najbardziej uwielbianych cykli fantasy na świecie zdecydowanie zasługuje na pełną rozmachu, ale i przemyślaną adaptację. Nie jestem może wielkim miłośnikiem twórczości Stephena Kinga, ale doskonale pojmuję skalę potencjału, jaki drzemie w przeniesieniu tej sagi na język filmu. Nic z tego. Oto 90 minut, które zaniedbało odtworzenie tego bogatego, niezwykłego uniwersum; 90 minut, które zaledwie liznęło wielowątkową, ośmiotomową opowieść. Potworne marnotrawstwo wspaniałej historii.

To był czas, kiedy wydawało mi się jeszcze, że Zack Snyder to reżyser bardziej dobry, niż kiepski. Czas zweryfikował moją ocenę - od pewnego czasu utwierdziłem się w przekonaniu, że choć nie sposób nazwać tego nierównego filmowca beztalenciem, to lepiej nie nastawiać się na udany seans produkcji jego autorstwa. "Batman v Superman" otrzymał wielki budżet i znakomitą obsadę, ale okazał się fatalnym otwarciem nowego kinowego uniwersum. Idiotyczne, chaotyczne, przydługie, kuriozalne w całym tym patosie, dudniącej muzyce i wypowiadanych ze śmiertelną powagą farmazonach.

Tu podkreślę, że "Przebudzenie Mocy" uważam za film całkiem niezły, a "Ostatni Jedi" jest dla mnie jednym z ulubionych "starłorsów" w ogóle. Rian Johnson to znakomity reżyser, który odważył się zakpić z tradycji i oczekiwań - dużo tam interesującej, błyskotliwej przekory, znakomitych pomysłów i odwagi. Niestety, "Skywalker. Odrodzenie" to śmiertelnie nudna, bezpieczna do bólu i nijaka próba zadowolenia tych, którzy się na "Ostatniego" obrazili. Ostatecznie to rozpaczliwe zabieganie o łaskę wkurzyło wszystkich - fani nareszcie się ze sobą zgodzili i doszli do wniosku, że saga "Star Wars" otrzymała koszmarny finał.

Po wybitnej, pomysłowej, rewizjonistycznej "jedynce" otrzymaliśmy wydmuszkę (razy dwa, a właściwie to nawet trzy, choć "czwórkę" szanuję za kilka koncepcji). Zniknęła głębia, historia straciła sens i polot. Jasne, to wszystko wciąż wygląda świetnie, ale nie pasuje, rujnuje fascynującą wizję wykreowaną kilka lar wcześniej. "Matrix" kończy się na części pierwszej.

M. Night Shyamalan dał nam kilka dobrych i jeszcze więcej okropnych filmów, ale jedno trzeba mu przyznać - na seansach jego produkcji nie sposób się nudzić. No chyba, że mowa o tej obsypanej Złotymi Malinami adaptacji znanej kreskówki. Co tu się wydarzyło? Nie działa zupełnie nic: humor, sekwencje akcji, relacje między bohaterami, charaktery, w końcu: główna oś fabularna. Reżyser nakręcił ten film po łebkach, masakrując uwielbiany przez masy oryginał. To najpewniej najgorszy film w jego portfolio.

Jako miłośnik Refna niecierpliwie wyczekiwałem jego najnowszego obrazu, zafascynowany estetyką kolejnych trailerów. Nic z tego - to nie żadna medytacja nad brutalnością, to starcza drzemka; fala nudy, która nie ma końca. Jasne, audiowizualnie wszystko się tu broni, ale tym razem Refn okazał się pusty w środku, nawet nie próbując odwrócić naszej uwagi czymś więcej, niż atrakcyjnymi zdjęciami, scenografią i Goslingiem. Nie próbujcie mi mówić, że ten banalny przerost formy nad treścią to jakaś rozprawa nad wymiarem męskości. Nic z tych rzeczy.

Po znakomitych (nie tylko jak na tamte czasy) dwóch pierwszych filmach o X-Menach przyszedł czas na "Ostatni bastion" - fatalny, nie nadążający za dojrzałym podejściem do społecznych metafor w poprzednich odsłonach. Później przyszedł czas na reanimację - "Pierwsza klasa" i znakomita "Przeszłość, która nadejdzie". Wszystko po to, by kolejne solidne podejście schrzanić okropnymi "Apocalypse" i "Dark Phoenix". Wieloletnie budowanie oczekiwań i wszystko na nic.

Och, to znowu Zack Snyder. Niestety, to właśnie jemu przyszło adaptować najwspanialszy superbohaterski komiks i jedną z moich najukochańszych powieści graficznych. Niestety, choć reżyser próbuje wmówić nam, że traktuje oryginał z szacunkiem i wręcz odtwarza niektóre kadry jeden do jednego, nie jest w stanie ukryć, że najzwyczajniej w świecie nie rozumie tej opowieści, jej przesłania i bohaterów. Nie działa.