Fantastyka

Łatka Wędrowycza przyczepiła się do Pilipiuka jak rzep, jak Ferdynand Kiepski do Andrzeja Grabowskiego. Wyszło tak, że teraz na każdą książkę autora wędrowyczowego cyklu patrzymy z przymrużeniem oka - przecież on napisał tylko to. Tak samo jak ponoć Grabowski grał tylko Kiepskiego. Jednak jest pewna subtelna różnica. Pilipiukowi naprawdę nie udało się poza tym popełnić nic udanego.

Sielanka nie mogła trwać wiecznie. Trzy książki Guya Gavriela Kaya opisywanie przeze mnie na łamach Playbacku można śmiało nazwać kawałem naprawdę dobrej literatury z przebłyskami geniuszu. Tym razem, Kay postanowił napisać coś zupełnie innego. Niestety, w efekcie otrzymaliśmy książkę po prostu przeciętną.

Ostatnie dwa lata dla oczarowanych Panem Lodowego Ogrodu ciągnęły się niczym, nie przemierzając, smród za pospolitym ruszeniem. Nic zatem dziwnego, że pojawienie się drugiego tomu wzbudziło duże zainteresowanie. Jeśli nie wywołało trzęsienia, to przynajmniej lekkie drgania ziemi pod stopami tych, którzy z gotówką w ręku stali przed kasami księgarń. Przyszedł potem taki do domu i…

Przyznam się, że "Nigdziebądź" to moja pierwsza książka Neila Gaimana. Wiem, wiem, jest to autor dosyć popularny i przeciętnemu miłośnikowi fantastyki nie powinien on być obcy - a jednak stało się, gdzieś pośród tych wszystkich świetnych i kultowych pisarzy ten jeden mi umknął. Biję się w pierś i już spieszę podzielić się z wami moimi odczuciami, odczuciami żółtodzioba w zakresie literatury gaimanowskiej (wszak jedna jaskółka wiosny nie czyni).

Anna Kańtoch jest jedną z tych polskich pisarek, do których nie mam uregulowanego stosunku. Z jednej strony interesujące pomysły, ciekawe postaci, wciągające historie, z drugiej nuda wiejąca często z kart powieści. Po zapoznaniu się z paroma pierwszymi jej książkami, wydanymi nakładem Fabryki Słów, doszedłem do wniosku, iż tak naprawdę ta młoda autorka ma niewiele mi do zaoferowania. Chociaż muszę przyznać, że nieraz spotykałem się z opiniami całkowicie sprzecznymi z moimi. No ale cóż, pomyślałem, kwestia gustu.

Wody, wody! Szybko, bo wyzionę ducha! Przez ostatnie 15 stron "Nocnego Patrolu" wstrzymałem oddech. Nie było trzęsienia ziemi, nie było globalnej katastrofy, wszyscy bohaterowie przeżyli, ale jednak ja ledwo żyję. Te kilkadziesiąt minut przesiedziałem na bezdechu, twarz zrobiła się czerwona, potem sina, następnie w paski i w kratkę, ale warto było!