Kryminały

„Lekarstwo na miłość” to zwariowana komedia sensacyjna z 1966 roku, której reżyserem jest Jan Batory. Jej akcja oparta została na podstawie powieści „Klin” autorstwa Joanny Chmielewskiej, która znana była z tworzenia pokręconych kryminalnych historii pełnych humoru i miłosnych przygód.

Postać Joe Alexa (Maciej Słomczyński) na stałe zagościła w polskiej literaturze i kinematografii. Cykl powieści kryminalnych tego autora, opowiadający jednocześnie o sukcesach śledczych pisarza o tym samym imieniu i nazwisku, doczekał się adaptacji Teatru Sensacji "Kobra", a na podstawie jego scenariuszy zostało zrealizowanych kilka filmów, na przykład: "Zbrodniarz i panna" czy "Gdzie jest trzeci król?". Jednym z kryminałów, który został przeniesiony na ekran telewizyjny, pt. "Umarły zbiera oklaski" jest "Śmierć mówi w moim imieniu" z 1960 roku.

Książkowe kryminały pozwalają na to, by w domowym zaciszu stać się pełnoprawnym detektywem, choć bez licencji. Teraz każdy miłośnik intrygi i zabójstw może zgromadzić na swoim czytniku kolekcję rodzimych dzieł tego gatunku. Trwa właśnie atrakcyjna promocja na takie e-booki.

Skąd się bierze fenomen wszelkich seriali kryminalnych czy serii dokumentów na temat pracy organów ścigania? Może to ta odwieczna fascynacja śmiercią, a może wręcz przeciwnie - to zmęczenie faktem, iż śmierć zaliczana wciąż jest do sfery sacrum, a w której tak naprawdę nić uświęconego nie ma, co tego typu programy idealnie ukazują? A może chęć nabrania wrażenia, że inni mają gorzej, a my jesteśmy kuloodporni? Albo odwieczne dążenie do sprawiedliwości, która miałaby dosięgnąć sprawców danej zbrodni, a do których odnalezienia potrzebna jest długa i żmudna praca dziesiątek specjalistów? A może...

Hollywood uczy nas wciąż czegoś nowego. Wiele osób zapewne żyje w świadomości, że tajnym agentom komputery nigdy się nie zawieszają, a wszystkie aplikacje chodzą wolno tylko wtedy, kiedy jest to potrzebne do budowania napięcia. Inna ze złotych zasad, które często obserwujemy w przeróżnych kryminałach i thrillerach mówi o tym, żeby nigdy nie podchodzić zbyt osobiście do ciemnych interesów i nie mieszać gangsterskiego życia z prywatnym, bo to zazwyczaj źle się kończy. Tym razem jednak mamy okazję być świadkami umoralniania "tego złego" przez "to dobre".

Kryminał skandynawski staje się coraz bardziej popularny w Polsce. Najwyraźniej czytelnicy widzą różnicę, która trzyma go z dala od przereklamowanych amerykańskich standardów. Podobnie sprawa wygląda z debiutem pisarskim Johana Theorina. Mimo iż znajdziemy w nim inspiracje twórczością Hitchcocka, to autor propaguje w powieści własny styl, który plasuje go wysoko na liście współczesnych wieszczy kryminalnej prozy.

Świat się zmienia, słońce zachodzi, a wódka się kończy, tak jak skończyła się zimna wojna. Thrillerów z agentami w tle napisano setki, lepszych lub gorszych, czas więc na coś bardziej aktualnego. Żeby pisarze gustujący w tematach o których mowa nie czuli się niepotrzebni, przenieśli się oni w świat arabski uznając, że to z tej strony przyjdzie największe zagrożenie dla tzw. koalicji antyterrorystycznej.

'- Moglibyśmy cię oskarżyć o stawianie przeszkód organom sprawiedliwości - rzekł Ohls. - Przeszkadzanie funkcjonariuszowi w pełnieniu jego obowiązków, pomoc i umożliwienie przestępcy ucieczki, uczestnictwo po fakcie popełnienia zabójstwa, nieuczciwe zyskanie informacji (...) i głupotę większą niż u trzech owiec razem. - No, to się jeszcze przyznam, że mam nieoddaną w terminie książkę z biblioteki.

Benzyna wciąż za droga? Za prąd płacimy jak za woły? Boimy się, że zabraknie gazu (po Rosji można się wszystkiego spodziewać…)? Pomyśleć, że rozwiązanie tych wszystkich naszych problemów siedziało sobie na dysku twardym starego poczciwego peceta, leżącego sobie w kominie w jednym z bloków na krakowskim Kazimierzu…

Kryminał (zarówno filmowy jak i książkowy) jest gatunkiem praktykowanym w Polsce na uboczu. Nikt na poważnie nie bierze się konstruowanie wielowątkowych i ciekawych intryg, gdyż będzie się ciągle porównywanym do mistrzów gatunku (Arthura Conan Doyle'a, Agathy Christie, Alfreda Hitchcocka) i przegra się bitwę. Dlatego tak często na półkach widzi się beletrystykę kobiecą spod znaku Katarzyny Grocholi. Darek Foks postanowił to jednak zmienić wydając nietypową, a nawet "undergroundową" powieść kryminalną Wielkanoc z tygrysem.

W historii Stanów Zjednoczonych James Church był wojskowym, odznaczonym przez Theodore'a Roosevelta medalem honoru za waleczność w trakcie wojny amerykańsko-hiszpańskiej. Taki pseudonim przybrał były oficer amerykańskiego wywiadu, który większość swojego życia służył w Azji. Wielokrotnie znajdował się w komunistycznej Korei Północnej, będącej tłem jego debiutanckiej powieści kryminalnej Śmierć w Koryo. Niedawno odbyła się jej polska premiera.

Co ma wspólnego ze sobą kontynuacja książki z pierwszą jej częścią? Gdybyśmy byli uczestnikami Familiady (aspekty drużynowe przemilczmy), to odpowiedzi "ankietowanych" wyglądałyby mniej więcej tak: bohaterowie, fabuła, klimat. Zgadza się!

Chyba każdy z nas słyszał o serialu "Lost" emitowanym w Polsce jako "Zagubieni". Popularność tego show pociągnęła za sobą olbrzymią falę marketingową. Poza kolejnymi planowanymi sezonami, zaczęły ukazywać się produkty, które teoretycznie zwiększają swoją szansę na sprzedaż dzięki powiązaniu ze znaną marką. Niedawno mogliśmy bliżej poznać historię filmowych bohaterów w grze komputerowej "Lost: Via Domus". Teraz do naszych rąk trafia książka "Zły bliźniak", na okładce której figuruje logo tajemniczej wyspy.

Mówiąc szczerze, nie oczekiwałem szczególnie na Bank Job - uznałem film za kolejną, nudną opowieść o napadzie na bank, która nie będzie wyróżniała się niczym szczególnym. Co gorsza dla tego brytyjskiego dzieła, byłem tuż po obejrzeniu trylogii Ocean's. Jak wiadomo, jest to jeden z lepszych filmów tego gatunku - więc od samego początku Bank Job był na straconej pozycji. Jakież było moje zdziwienie, gdy pod koniec historii ocknąłem się wciąż drżący w fotelu - mimo iż pierwsze pół godziny utwierdzało mnie w moich sceptycznych przemyśleniach, kolejna godzina - napad i wszystko po nim - była zadziwiająco wciągająca.

Dean Koontz na swoim koncie ma już dziesiątki książek, często nazywanych przez prasę mianem bestsellerów jeszcze przed ich premierą. Zawsze w jego dziełach mogłem znaleźć coś z thrillerów, elementów fantastyki, trochę z powieści grozy i odrobinę tego czegoś, co trzymało mnie przy każdej kolejnej powieści od pierwszego akapitu aż po ostatnie zdanie. Z każdą kolejną książką jednak jakoś te wszystkie zalety blakły i muszę przyznać, że najnowsze powieści już nie są tym samym, co te sprzed paru lat. Być może Koontz się powoli wypala, a może nie służy mu ta "masówka"... A jak broni się "Intensywność"?

Muszę przyznać, iż "Echo Park" było moim pierwszym kontaktem z, jak się okazało, doskonałym pisarzem, jakim jest Michael Connelly. Co prawda, na samym początku podchodziłem dosyć sceptycznie zarówno do autora, jak i samej powieści. W końcu to nazwisko nie mówiło mi nic konkretnego, a, co więcej, "Echo Park" jest już kolejną z rzędu historią o Harrym Boschu, doświadczonym policjancie z Los Angeles. Dlatego też mogłem się czuć na początku nieswojo. Bardzo szybko jednak to uczucie zastąpiło inne, ogromna przyjemność płynąca z lektury.

Książki Johna Grishama kochałem od zawsze. Są pełne realizmu, dynamicznej akcji i niesamowicie stworzonych postaci, często wzorowanych na tych istniejących w rzeczywistości. Niedawno odkryłem "The Innocent Man", książkę nieco odmienną od pozostałych dzieł autora. Tym razem Grisham nie pisał fikcji literackiej, ale stworzył coś w rodzaju książki dokumentalnej.

Założę się, że praktycznie nikt z Was, czytających te słowa, nie słyszał nawet o Stevenie Shaganie. No cóż, ja także niezbyt kojarzyłem tego autora. Po prostu, pewnego pięknego dnia miałem jechać z rodzicami do babci. Wiedziałem, że będę się nudził straszliwie, toteż postanowiłem zejść do piwnicy i poszperać w książkach. Znalazłem właśnie tę powieść, a że mi się spodobał tytuł - wziąłem ją ze sobą. Jakież było moje zdziwienie, gdy spojrzałem u babci na tył książki, a następnie zacząłem czytać...

W dzisiejszych czasach, kiedy w powieściach kryminalnych pojawiają się coraz to bardziej absurdalne pomysły, warto powrócić do korzeni. I nie myślę tu do końca o przygodach Sherlocka Holmesa. Niedawno w Polsce pojawiły się książki Franka Tallisa. Jako rodowity Brytyjczyk, wraca się do czasów Conan Doyle'a, ale emigruje z Anglii i przenosi się do Austro-Węgier. Umieszczając tam fabułę swojego ostatniego dzieła - "Wiedeńskiej Krwi" - chciał wytworzyć specyficzny klimat rodem z początku pierwszych lat XX wieku.

Chyba każdy, kto nie spędził większości swojego życia w jaskini, słyszał o Alistairze MacLeanie. Niestety, najczęściej ludzie kojarzą jego nazwisko z filmami, które powstały na podstawie jego powieści. Każdy zna przecież "Działa Nawarony", "Tylko dla orłów" czy może "Komandosów z Nawarony". A czy ktoś sięga po jego książki? Mało prawdopodobne. Za pomocą tego artykułu zamierzam przekonać wszystkich, by zmierzyli się z twórczością Szkota.