Kryminały

Romans z kryminałem rozpoczął Witkowski w 2011 roku głośnym i dość ciepło przyjętym przez czytelników „Drwalem”. „Zbrodniarz i dziewczyna” to kolejna jego próba zmierzenia się z tym gatunkiem. Bardzo udana, co warto nadmienić już na wstępie. Trudno wszak autorowi odmówić pisarskiego talentu, choć dla wielu jego książki oraz język, którym się posługuje, mogą być zbyt dosadne i obrazoburcze. 

Długi weekend majowy to czas, w którym zwykle nadrabiamy. Nadrabiamy zaległości w sportach, spotkaniach towarzyskich, czasem w czytaniu. Jako że szykuje się pogoda w kratkę, przygotowałam dla was propozycje e-booków, które warto w ten czas przeczytać. Są to pozycje raczej krótsze niż dłuższe oraz takie, które dostarczą wam trochę emocji. Znajdziecie tu także zbiory opowiadań, mające tę przewagę nad powieściami, że łatwo powiedzieć sobie: „Dość, w tym momencie kończę”. Wszak weekend majowy niesie ze sobą dużo innych przyjemności!

Marta Guzowska to polska autorka kryminałów, należąca do grupy pisarskiej Zbrodnicze Siostrzyczki. W tym roku wydała wraz z Agnieszką Krawczyk zbiór opowiadań dostępny tylko w Legimi, „Cztery zbrodnie na cztery pory roku”, o którym mogliście poczytać na łamach sPlay. Ponadto Guzowska jest autorką cyklu kryminałów o profesorze Yblu, światowej sławy antropologu.

Lada moment weekend – czas relaksu i wypoczynku. Jedną z jego form może być miłe popołudnie przy odprężającej lekturze. Sprawdzamy najciekawsze promocje na e-booki (w końcu każdy lubi zaoszczędzić) według prostych kryteriów: ma być lekko, wciągająco i z dreszczykiem emocji. 

Dziś w internetowej księgarni Legimi.com premierę ma pierwsza książka, napisana specjalnie z myślą o osobach czytających ebooki w abonamencie. „4 zbrodnie na 4 pory roku” to zbiór kryminalnych opowiadań, których autorkami są Zbrodnicze Siostrzyczki. 

Zygmunt Miłoszewski, pisarz, autor m.in. „Uwikłania” i „Bezcennego” obwieścił dziś na swoim profilu na Facebooku, że wkrótce ruszą pracę nad sfilmowaniem „Ziarna prawdy” – drugiej części planowanej trylogii kryminalnej o prokuratorze Szackim. 

„Lekarstwo na miłość” to zwariowana komedia sensacyjna z 1966 roku, której reżyserem jest Jan Batory. Jej akcja oparta została na podstawie powieści „Klin” autorstwa Joanny Chmielewskiej, która znana była z tworzenia pokręconych kryminalnych historii pełnych humoru i miłosnych przygód.

Postać Joe Alexa (Maciej Słomczyński) na stałe zagościła w polskiej literaturze i kinematografii. Cykl powieści kryminalnych tego autora, opowiadający jednocześnie o sukcesach śledczych pisarza o tym samym imieniu i nazwisku, doczekał się adaptacji Teatru Sensacji „Kobra”, a na podstawie jego scenariuszy zostało zrealizowanych kilka filmów, na przykład: „Zbrodniarz i panna” czy „Gdzie jest trzeci król?”. Jednym z kryminałów, który został przeniesiony na ekran telewizyjny, pt. „Umarły zbiera oklaski” jest „Śmierć mówi w moim imieniu” z 1960 roku.

Książkowe kryminały pozwalają na to, by w domowym zaciszu stać się pełnoprawnym detektywem, choć bez licencji. Teraz każdy miłośnik intrygi i zabójstw może zgromadzić na swoim czytniku kolekcję rodzimych dzieł tego gatunku. Trwa właśnie atrakcyjna promocja na takie e-booki.

Tak czy inaczej – Kathy Reichs napisała powieść mającą wiele wspólnego ze wspomnianymi wyżej formami. Należy ona do gatunku medycyny sądowej, a główną bohaterką Nagich kości jest doktor Temperance Brennan – antropolog sądowy. Ma ona, a to ci niespodzianka, nie lada twardy orzech do zgryzienia. Pewnego dnia jej pies (a właściwie jej męża, ale to skomplikowana historia) podczas imprezy „ogródkowej” odkopuje z pobliskiej działki plastikową torbę z kośćmi. Wydarzenie to zbiega się w czasie z innymi, nie mniej tajemniczymi – wcześniej pani doktor bada szczątki noworodka odnalezione w piecyku, by później wziąć udział w śledztwie dotyczącym rozbitej awionetki. Oczywiście, wszystkie są ze sobą w jakiś sposób powiązane. Tylko w jaki sposób? I tu do akcji wkracza niezrównana w temacie doktor Brennan.

Jeśli coś miałoby mnie przyciągnąć do filmu, o którym nie mam bladego pojęcia, to nazwiska. Znany reżyser lub aktor wprost z okładek kolorowych tygodników mogą zapewnić sukces jeszcze przed premierą. W przypadku „Fatalnego skoku” podpis „Charles Burmeister” widnieje zarówno pod napisem „Reżyser”, jak i „Scenariusz”. Pierwsze słyszycie? Nic dziwnego. Zapewne nieco większy entuzjazm obudzi się u niektórych, gdy odkryją, że w główną rolę wciela się Val Kilmer, znany chociażby z „Deja Vu”, czy nieco starszego „Świętego”.

Kilkuletni chłopiec imieniem Jens pewnego wrześniowego wieczoru przeskakuje przez mur posiadłości swoich dziadków i znika w gęstej mgle. Od tamtej pory uważa się go za zaginionego, gdyż ciała nigdy nie odnaleziono. Minęło 20 lat od tragicznego wydarzenia, ale matka chłopaka, Julia Davidsson, nadal nie potrafi pogodzić się ze stratą syna. Siedzi pod oknem sama w domu i niecierpliwie oczekuje na powrót dziecka. Nagle otrzymuje telefon od swojego ojca, z którym nie rozmawia od kilkudziesięciu lat. Oświadcza on jej, że otrzymał pocztą sandał zgubiony przez Jensa tego felernego dnia. Czy chłopak żyje? A może but został wysłany przez mordercę? Julia bez wahania pakuje się i jedzie do taty, aby otrzymać odpowiedzi na pytania, które zadawała sobie 20 lat temu.

„As w rękawie” to druga powieść Stelli Rimington, pierwszej kobiety stojącej na czele brytyjskich służb specjalnych, dyrektor MI5 w latach 1991-1995. Pierwsza, „Ryzyko zawodowe”, oceniona została dość pozytywnie, naturalne więc było to, że powstanie kontynuacja (jeśli tylko jedna).

Tym całkiem zgrabnym chandleryzmem (czyli specyficznym, ironicznym stylem pisania, który zapoczątkował właśnie Raymond Chandler) pragnę rozpocząć omawianie ostatniej książki jednego z najwybitniejszych pisarzy zajmujących się powieściami detektywistycznymi. Niestety sam już nie zdążył dokończyć Tajemnic Poodle Springs, więc wyręczył go w tym Robert B. Parker. Czy ta sytuacja zaważy na ogólnej jakości utworu? Czyżby brak ostatecznego szlifu z ręki Mistrza Kryminałów pozbawił całość specyficznego, brudnego klimatu?

Wacek Zięba, lat czterdzieści trzy. Kilkukrotny mistrz Polski w boksie zawodowym. Co jak co, ale życie go nauczyło, jak łatwo można zarobić w mordę. Po okresie wielkich sukcesów przyszła pora na rozsądne wydawanie każdej złotówki i życie z dnia na dzień. Praca nie rewelacja: co prawda nie męcząca, ale bycie szoferem to dla boksera niesamowita plama na honorze. O dziwo, wiecznie zarobiony, i to do tego stopni, że nie ma nawet czasu naprawić bojlera, który non-stop poraża go prądem przy akompaniamencie łacińskich sekwencji. Wacek wie, że mógł trafić gorzej ,więc nie psioczy na swój los. Włodek Caruk, Janek Gałązka, Lesiu Błażyński – wszyscy eks-bokserzy, wszyscy wąchają już kwiatki od spodu. Mógł też siedzieć w okolicznym barze i żebrać o złotówkę „na chleb”, wychodząc na czworakach z pomieszczenia.

Monika Rapacka nie żyje. Jej ciało zostało znalezione we własnej wannie tuż po jej spektakularnym zniknięciu kilka godzin wcześniej. Na czole widnieje ślad po strzale z pistoletu. Problem polega w tym, że w łazience nie było narzędzia zbrodni. Kim jest zabójca? A może to było samobójstwo? W końcu klucz znajdował się w drzwiach łazienki, a były one zamknięte od wewnątrz. Tą skomplikowaną i tajemniczą sprawą zajmują się Reiner oraz Wielkopolski – inspektorzy ze straży serialowej Bergmanowa, położonego niedaleko Warszawy. Podejrzany jest każdy, kto miał w ostatnich dniach bliższy kontakt z Rapacką.

Głównym bohaterem jest inspektor O, funkcjonariusz koreańskiej milicji. Na samym początku ma wykonać bardzo proste zadanie – zrobić zdjęcie samochodu, który rankiem będzie przejeżdżał niedaleko autostrady. Niestety sprzęt fotograficzny był uszkodzony i misja zakończyła się niepowodzeniem. Tym samym nad O i nadinspektorem Pakiem zbierają się burzowe chmury. Do akcji włącza się Wojskowa Bezpieka z nieprzyjemnym towarzyszem Kimem na czele. Milicjantom pomagać będzie Kang, prowadzący tajemnicze interesy. Wkrótce dochodzi jednak do tragedii. W jednym z pokoi hotelu Koryo zostaje odnalezione zamordowane ciało cudzoziemca. Dowiedzieć się kto popełnił tę zbrodnię nie będzie łatwo, gdyż Bezpieka obserwuje każdy krok inspektorów.

Michał Wroński z Oleśnicy, ląduje w stolicy (rym zamierzony, prawdopodobne, że i autor myślał tym samym torem co ja, bo nikt normalny sam by się tam pchał…) – opuszczony przez żonę, wyrzucony z pracy, ale za to z legitymacją kontrwywiadu. Brzmi znośnie, toteż i Wroński powodów do narzekań nie ma, bo prócz pensji dostał także służbowe mieszkanie w którejś z dzielnic stołecznej wsi, zwanej Warszawą. Mimo iż praca nieco inna niż ta chociażby za sklepową ladą, historia opisana w Żelaznych Kamieniach dzieje się dopiero po dwóch latach od przeprowadzki i rozpoczyna dość niewinnie – bo od udawania menela w prowincjonalnym miasteczku. Osobom obeznanym z historią PRL dużo mówić może pierwszy człon tytułu, bowiem tłem do historii o Bursztynowej Komnacie, o której poszukiwaniu książka traktuje, jest tak zwana akcja Żelazo – czyli przenikanie ludzi MSW do struktur przestępczych w Europie Zachodniej w latach 70. i rabowanie wszelkich dóbr i złota.

Pierwsze wrażenie było co najmniej negatywne. Dowiadujemy się, że tym razem wielka ściema facetów od sprzedaży polega na tym, że niniejsze dzieło to „ostatnia powieść autora zaginionego podczas tragicznego lotu 815”. Mniej zorientowanym wyjaśniam, że katastrofa ta to początek osi fabularnej serialu. Zaraz potem spotykamy się oczywiście z informacją dla czytelnika, która mówi, że „(..)także autor jest postacią fikcyjną”. Przyznam, trochę zdenerwowało mnie takie podejście do sprawy – najtańsze chwyty, byle tylko podczepić się pod „Losty”. Na szczęście, początkowy niesmak odszedł w niepamięć wraz z zagłębianiem się w kolejne strony lektury.

Wrzesień 1971, Londyn. Bank znajdujący się na Baker’s Street zostaje obrobiony, świadkowie nic nie widzą, pieniądze nigdy nie zostają odnalezione, nikt nie trafia do więzienia. Napad doskonały? Film Bank Job opowiada tajemniczą historię napadu na skarbiec, która skończyła się totalnym sukcesem, albo jeszcze gorszym koszmarem – co ciekawe, wszystko wydarzyło się naprawdę, choć filmu nie można nazywać dokumentem. Mimo iż główną rolę gra Jason Staham, humoru tu niewiele – nie można nazwać Bank Job brytyjskim Ocean’s Eleven, ten pierwszy jest zdecydowanie za bardzo poważny i brutalny – stworzony w angielski sposób. Zamiast kolorowego Vegas zobaczymy szarą i mroczną rzeczywistość, a paczkę wesołych bohaterów zastępuje… cóż, paczka wesołych bohaterów – ale preferujących angielskie poczucie humoru, co nie jest dziwne, biorąc pod uwagę, że sami pochodzą z Wysp.