literatura polska

Dziś 21 lutego, a więc Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego. I choć o narodowy język dbać trzeba każdego dnia, przez cały rok, jest to świetna okazja, by przybliżyć go Polakom w najpiękniejszej z form - literaturze. Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego celebrować można już po raz czternasty. Niewątpliwie trafionym pomysłem jest uczczenie go w najprzyjemniejszy możliwy sposób - wciągającą lekturą (można też wypić w imię poprawności form gramatycznych i bogactwa przekazu, jednak sugerujemy raczej rozwiązania dydaktycznie poprawne). Jeśli akurat pochłonęliście wszystko, co znajdowało się na Waszych e-półkach, z pewnością ucieszy Was oferta 64 e-booków w okazyjnych cenach (-50%).

Lubimy się bać. Gdyby tak nie było, Stephen King zaniechałby pisania po pierwszej książce, a sale kinowe świeciłyby pustkami podczas projekcji filmów grozy. Jest inaczej, o czym wiemy zarówno my, jak i twórcy powieści oraz filmów mających wywołać w nas stany lękowe.

Książek, filmów czy też gier o tematyce wojennej jest bez liku. Czy to II Wojna Światowa, czy też jakiś mały - na dodatek fikcyjny - konflikt, zainteresowanych nie brakuje. Oczywiście ciekawość zaczyna i kończy się na fotelu przy kominku w domowym zaciszu. Bo nikt nie chciałby być świadkiem, czy też uczestnikiem, prawdziwej wojny. Nie tej znanej z ekranu, w której to pojedynczy żołnierz przechyla szalę zwycięstwa na którąś ze stron, z radością wykaszając w pień wrogów nieśmiertelnym Kałasznikowem. Ale w tej, w której tysiące obywateli ginie co dzień. Z głodu, chorób czy też nienawiści agresorów.

Mam tego serdecznie dosyć. Wy też nie lubicie, gdy po raz kolejny serwuje się Wam odgrzewany kotlet? Nie mam na myśli tutaj tylko kulinariów, ale ogólnie gry, filmy lub książki. Ile razy twórcy zarzekają się, że ich nowe dzieło jest… naprawdę nowe?

"Miś", "Nie lubię poniedziałków" czy "Poszukiwany, poszukiwana" to filmy, które obrazują absurd PRL-u w sposób mocno podlany satyrą. Książek traktujących o minionym ustroju z przymrużeniem oka, również nie brakuje. Jedną z nich jest "Słowik Moskiewski". Powieść autorstwa Grzegorza Gortata nie została jednak napisana w tamtych latach, lecz teraz, mamy więc do czynienia z pastiszem.

"Życie, życie jest nowelą, której nigdy nie masz dosyć…" - ten refren piosenki z ulubionego serialu telewizyjnego Loona (Klan) idealnie określa wydarzenia z bestsellera Małgorzaty Kalicińskiej.

Odkąd pamiętam, unikam literatury spoza nurtu fantasy jak ognia. Czy to co nudniejsze lektury, czy rzekomo świetne bestsellery - nigdy tego nie lubiłem i starałem się nie czytać. Jednak z wiekiem człowiek dorośleje (podobno) i staje się poważniejszy (to chyba jeszcze mniej prawdopodobne), więc i ja stwierdziłem że trzeba coś w tym kierunku zrobić i postanowiłem raz na jakiś czas przeprosić się z dziełami non-fantasy i przeczytać coś "normalnego". Paradoksalnie książkę, o której chce napisać, nabyłem właśnie na konwencie fantastów…

Fantazja jest jednak w narodzie od zawsze. Bo rzeczywiście trzeba mieć fantazję, by wypuścić na rynek książkę typu "Rozdeptać Pająka" i nie przeprosić za ten fakt wszystkich czytelników, udając że wcale nie stało się nic złego. Zabrakło jednak rozsądku. Zdecydowanie takich rzeczy nie powinno się publikować.

Anna Kańtoch jest jedną z tych polskich pisarek, do których nie mam uregulowanego stosunku. Z jednej strony interesujące pomysły, ciekawe postaci, wciągające historie, z drugiej nuda wiejąca często z kart powieści. Po zapoznaniu się z paroma pierwszymi jej książkami, wydanymi nakładem Fabryki Słów, doszedłem do wniosku, iż tak naprawdę ta młoda autorka ma niewiele mi do zaoferowania. Chociaż muszę przyznać, że nieraz spotykałem się z opiniami całkowicie sprzecznymi z moimi. No ale cóż, pomyślałem, kwestia gustu.

Rafał Dębski stał się jednym z najbardziej znanych fantastów polskich ostatnich lat. Ostatnia jego książka - Kiedy Bóg Zasypia - zebrała jak najbardziej pozytywne recenzje, co tę pozycję uświetniło; przestał już być niejako dodatkiem do swojego sławnego w kraju brata Eugeniusza, czyli, jak to się mówi - wyszedł z cienia. Tym razem ostatecznie.

Zawsze uwielbiałem kryminały. A kiedy kryminał jest osadzony w pierwszej połowie XX wieku i pojawiają się w nim autentyczne postaci historyczne i zdarzenia, które wtedy trzęsły posadami całego świata, to pewne jest, że taki tytuł ma u mnie mocne fory. Po Ogrodzie Bestii Deavera (100% miodu w 9 numerze Playbacku) sięgam po praktycznie każdą taką lekturę. Nie inaczej było z najnowszą książką Konrada T. Lewandowskiego, której po prostu nie mogłem odpuścić. A więc, nie czekając długo, zameldowałem się do naczelnego, a potem z niecierpliwością czekałem na przesyłkę, która nie chciała dojść.

Kryminał i powieść erotyczna w jednym - krzyczy do nas napis na okładce. No cóż - pomyślałem, oglądając ją i zastanawiając się, czemu by nie spróbować. Ostatnie "miksy" były raczej udane - wystarczy wspomnieć chociażby Jakuba Ćwieka (mimo że to fantastyka) i jego Liżąc Ostrze. Wydawnictwo Redhorse wkroczyło na sklepowe, czy raczej empikowe, półki dość nieoczekiwanie i zajęło miejsce zaraz obok Fabryki Słów. Czy konkurencja ich nie zmiecie?

Zapewne wielu pragnęłoby w jakiś sposób obserwować intymne życie przypadkowych ludzi. W dobie popularności różnego rodzaju reality show, takie zachowanie raczej nikogo nie zastanawia. Ponownie dostajemy taką możliwość - i o dziwo nie jest to kolejna telewizyjna produkcja, lecz stronice tejże książki.

Jakub Ćwiek, znany z cyklu o Lokim, tym razem zabiera czytelników w mroczną podróż na styku kryminału i horroru. "Liżąc ostrze" to powieść pełna napięcia, tajemnicy i zaskakujących zwrotów akcji. Czy warto po nią sięgnąć?

Jacek Komuda, mistrz opowieści o szlacheckiej Rzeczypospolitej, powraca z książką "Czarna szabla" której ponownie śledzimy losy pana Dydyńskiego, bohatera znanego z powieści. Przygody, walki, spiski i realia siedemnastowiecznej Polski wciągają jak nigdy dotąd.

"Koniec" Jacka Żakowskiego to zbiór wywiadów z czołowymi intelektualistami, poruszający tematykę globalnych kryzysów i przyszłości świata. Choć książka podejmuje istotne kwestie polityczne i społeczne, jej forma bywa nierówna, a atmosfera rozmów momentami napięta. Czy warto sięgnąć po ten tytuł?

Trudno określić mój stosunek do historii jako przedmiotu w szkole. Z jednej strony trzeba zapamiętywać wszystkie daty, wydarzenia, kto się z kim spotkał, po co, gdzie... Jeszcze gorszą sprawą jest odpytywanie, ale to standard i na innych lekcjach. Mimo tego zawsze kojarzę historię pozytywnie.

Jarosław Grzędowicz już od dawna należy do czołówki polskich fantastów. I chociaż nie musi nikomu tego udowadniać, każda jego publikacja zdaje się mieć na celu jeszcze większe wzmocnienie tej pozycji. Tak jak artysta z każdym nowym dziełem powiększą swoją paletę umiejętności o nowe techniki, tak Grzędowicz z każdą kolejną powieścią rośnie w oczach poszerzając znaczenie słowa "doskonałe". Co prawda takie zachwalanie jest dosyć niezręczne, jednak w tym wypadku nie mam innego wyjścia.