Adam Antolski

Z okazji tegorocznego panelu na Comiconie, największym na świecie konwencie komiksowym, filmowym i science-fiction (który w chwili obecnej stał się festiwalem wszystkiego, co nerdowe) Reżyser Zack Snyder zapowiedział, że kontynuacja Człowieka ze Stali zawierać będzie jednego, szczególnie niespodziewanego gościa. 

W dzisiejszych czasach, film o Superbohaterach zastąpił Western jeśli chodzi o kulturę popularną. Każdego roku dostajemy nowe adaptacje komiksów o różnokolorowych herosach walczących ze złem w najbardziej kuriozalnej formie, jaka tylko jest możliwa. Z jakiegoś jednak powodu, wielu naprawdę oryginalnym i interesującym postaciom nie udaje się trafić na wielki ekran. Oto drobna lista mścicieli w rajtuzach, którzy wciąż zasługują na swój własny film... a którego im się odmawia. Od razu wspomnę, że większość tych bohaterów pochodzi z uniwersum DC, bo Marvel ekranizuje nawet te najmniej znane postacie i jakimś cudem udaje mu się na tym jeszcze zarobić. Z kolei Warner Bros, właściciel DC Comics, ma straszne problemy ze zrobieniem czegokolwiek, co nie jest Batmanem.

Zakochany bez pamięci jest filmem pełnym uroku, zarówno dla miłośników dobrych opowieści miłosnych, jak i osób raczej od nich stroniących. To bardzo skromna, ale piękna metafora utraconych wspomnień i chwil. 

Good Bye Lenin jest zarówno sentymentalnym pożegnaniem z socjalizmem, jak i jego poruszającym rozliczeniem, które wywołuje maleńki żal, że nasze kino nie dokonało nigdy takiego osądu.

Amerykanie cały czas przerabiają filmy z całego świata na własną modłę. Istnieje cala sterta horrorów, dramatów, kryminałów i innych dzieł, które pierwotnie pojawiły się gdzieś w zupełnie innym miejscu świata. Dlatego też zawsze mile widziana jest sytuacja, kiedy ktoś inny zabiera się za coś rdzennie amerykańskiego i przerabia, tworząc coś kompletnie nie do poznania. Japoński Spider-Man jest jedną z pierwszych adaptacji przygód człowieka pająka. I jeśli jedna z Hollywoodzkich adaptacji wydawała Ci się całkiem oddalona od komiksów - nie jesteś gotowy na to, co przygotowali dla Ciebie Japończycy. Wyprodukowana przez Toei w 1979, seria zawierała 41 odcinków i była ogromnym hitem w całym kraju. Trzyletnia umowa licencyjna dwóch firm stanowiła, że obydwa giganty mają prawo używać dowolnie swoich własności intelektualnych. I Japończycy chcieli użyć Spider-Mana jako jednej z pobocznych postaci w serialu opowiadającym o przygodach Yamato Yakeru - autentycznego cesarza, który w tej wersji miał być podróżnikiem w czasie. Ale ktoś w studiu uznał, że Człowiek-Pająk ma znacznie większy potencjał marketingowy. W rezultacie... cóż, dostosowano protagonistę do nowego scenariusza, ale wiele wczesnych historii pozostało bez zmian.

Reżyser Guillermo del Toro jest jednym z najbardziej utalentowanych twórców ostatnich lat. Wiele z tego wynika z jego ogromnego talentu w prezentowaniu pięknych dla oka obrazów. Jednak jego prawdziwy talent kryje się w umiejętności wplecenia ich w bogatą historię, gdzie bohaterowie wydają się równie żywi. Jeśli nie widziałeś jego tegorocznego hitu - Pacific Rim, prawdopodobnie powinieneś. Tymczasem warto popatrzeć również na to dzieło, który uczynił go taką gwiazdą.  Całą akcję obserwujemy z perspektywy Ofelii. Po śmierci jej ojca, matka zdecydowała się na trudne małżeństwo z Kapitanem Vidal, bezwzględnym oficerem Armii generała Franco. Kobieta w zaawansowanej ciąży przeprowadza się do fortecy, w której stacjonuje jej mąż. Ofelia zaś żyje w świecie baśni i legend, które cały czas czyta i które częsciowo zajmują się jej prawidłowym wychowaniem. Mercedes, pracowniczka służby pokazuje Ofelii labirynt Fauna - tajemniczą starożytną ruinę, której celu i pochodzenia nikt nie jest do końca pewny.

“Człowiek, który gapił się na kozy” może być małym bałaganem, jeśli chodzi o fabułe i scenariusz, ale wciąż jest całkiem poprawnie zrobioną, przyjemną komedią. "Człowiek, który gapił się na kozy" zaczyna się, kiedy porzucony przez swoją żonę reporter Bob Wilton (Ewan McGregor) postanawia z rozpaczy i beznadziei wyruszyć jako korespondent Iraku. Nie może dostać się do samego samego serca kraju, ale w międzyczasie poznaje oficera Lyn'a Cassidy'ego (George Clooney). Kilka miesięcy wcześniej, dziennikarz słyszał to nazwisko, kiedy robił wywiad z domorosłym telepatą mieszkającym ze swoją mamą. Tak się szczęśliwie złożyło, że Lyn spędził kilkanaście lat w Armi Nowej Ziemi - plutonu szkolonego w naukach New Age, którego zadaniem nie było prowadzenie walki, lecz szkolenie swojego umysłu tak, by pokonywać przeciwników bez konieczności uciekania się do przemocy. Wszyscy kadeci nazywali siebie "Jedi", a oddziałem dowodził ekscentryczny oficer Bill Django (Jeff Bridges), który swoją przemianę zawdzięczał doświadczeniom w Wietnamie. Teraz Bill ma tajną misję w Iraku i Lyn jest w drodze by się z nim spotkać. Bob czuje, że być może uda mu się z tego zrobić naprawdę interesujący reportaż. Starszy wojskowy pozwala młodemu reporterowi na przyłączenie się do wyprawy i długie dyskusje o historii swojej formacji, jej naukach i o tym, jak raz zabił kozę wzrokiem. Precedens, który jego zdaniem - zniszczył Armię Nowej Ziemi.

Czas Zemsty to tragiczny (zarówno tematycznie, jak i pod względem wykonania) thriller, który rzuca w widza całą masą zwrotów fabularnych, które nie są w stanie zaskoczyć nikogo. Nowojorski Mafiozo imieniem Alphonso trzyma miasto bardzo twardo, strzelając ludziom w twarz z byle powodu i jest tak potężny, że policja nic nie jest w stanie mu zrobić (albo nie byłaby, biorąc pod uwagę fakt, że w tym świecie chyba nawet nie istnieje). Ale pewnego dnia, (zaraz po tym, jak do jego gangu znikąd wstąpił tajemniczy przybysz) wszyscy jego najbliżsi współpracownicy zostają zamordowani w coraz to bardziej wymyślny sposób. Dowiadujemy się, że osobą stojącą za wszystkimi występkami jest grany przez Collina Farrella Victor, prawa ręka owego bossa i ten sam złowieszczy gość, który przystąpił do ferajny w czasie, kiedy zaczęły się morderstwa (spokojnie, to nie spoiler - film o tym mówi w przeciągu pierwszych 10 min). Okazuje się, że jego prawdziwe imię to Laszlo. Przyjechał do Ameryki wraz z żoną i dzieckiem z Węgier, żeby zarobić trochę grosza. Kiedy kilku drani próbowało zająć jego mieszkanie, jego córka została zastrzelona. Potem próbowano zabić jeszcze rodziców... ale ktoś właściwie zapomniał o Ojcu. Teraz, Laszlo jest w trakcie swojego nadzwyczaj wysublimowanego planu zemsty, w którym morduje po kolei wszystkich gangsterów, aż nie dojdzie na sam szczyt ferajny. Nawet jeśli ma możliwość zamordowania głównego sprawcy w dowolnym momencie dzięki uzyskanemu zaufaniu. Victor to zraniona dusza. Jego sytuacja odrobinę się zmienia, kiedy poznaje Beatrice - sąsiadkę z naprzeciwka, z twarzą częściowo zdeformowaną w wypadku samochodowym (i tak, to idzie dokładnie w tym kierunku). I to wyjątkowo dobrze, że znaczna część buzi Naomi Rapace wciąż jest całkiem niezła, bo inaczej film mógłby niechcący wprowadzić jakiś prawdziwy dramat. Ona z kolei życzy sobie, żeby Vic zamordował gościa, który tak ją urządził.

Idy Marcowe są dobrym dramatem politycznym, ale jednym z tych, które nie odkrywają żadnych nowych gruntów i mówią rzeczy, które wszyscy i tak wiedzą. Ryan Gosling gra idealistycznego, młodego pijarowca, który naprawdę uwierzył w swojego klienta. W to, że to on stanie się prawdziwym motorem zmian, i który doprowadzi kraj do lepszej przyszłości. To, że jego naiwne marzenia zostaną zniszczone - jest jakby oczywiste . Po burzliwym romansie ze stażystką, ideowiec odkrywa, że jego ideał słodził dziewczynie dziecko. Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej i koniec końców, główny bohater zostaje obnażony z jakiegokolwiek romantyzmu swojego zawodu. Omówienie dalszego toku wydarzeń wymagałoby zdradzenia kluczowych elementów fabuły, zatem dodam jedynie tylko, że pod koniec filmu będziesz raczej zmęczony.

Autor-Widmo jest bardzo subtelnym, dobrze skonstruowanym i staroświeckim thrillerem politycznym. Choć wiele mu brak do najlepszych filmów Romana Polańskiego - jest to wciąż zadowalająca produkcja, zarówno dla miłośników twórczości reżysera, jak i do fanów gatunku.

Filmowi Takeshiego itano udaje się zarówno uchwycić cały urok oryginalnej serii, jak i dodać nowy, świeży powiew. Film jest trochę jak dramat samurajski, trochę jak komedia, trochę jak musical. I we wszystkim, czego tylko się podejmie- udaje mu się osiągnąć sukces. 

3:10 do Yumy wywołuje ogromną nostalgię do lat świetności amerykańskiego Westernu -  zaskakująco, tylko do jego dobrych stron. To świetny film, który docenić powinni zarówno miłośnicy gatunku, jak i ludzie kompletnie mu obojętni Zanim Western został całkowicie zmieniony przez Sergio Leone i podobnych jemu wizjonerów z Włoch, mieliśmy inne, dużo weselsze opowieści o kowbojach i rewolwerowcach. Amerykański Western był bardziej rozrywkowym i łatwym w odbiorze dziełem z odrobinę baśniową strukturą. Gang oczywistych złoczyńców napadał bank lub pociąg, a ostatni sprawiedliwy, samotny jeździec przybywał do miasta, żeby wszystko naprostować. Oryginalne 15:10 do Yumy z 1957 wychodził w czasach, kiedy wszystkie elementy (dziś uważane za klisze i banały) wciąż trwały w rozkwicie, co czyniło go dodatkowo wyjątkowym. Przez lekkie odwrócenie klasycznych ról, potrząsnął starą formułą- bo tym razem mieliśmy do czynienia z historią o przyjaźni ofiary  z oprawcą, uciekiniera ze ścigającym. Tutaj to złoczyńca jest bystrym, pociągającym herosem, a więżący go farmer jest kimś słabym i mało interesującym. Pod wieloma względami ten i kilka innych, rewizjonistycznych filmów zajmujących się tematyką dzikiego zachodu, umożliwiły później europejskim twórcom wkroczenie na arenę.

Któż nie lubi występu dobrego iluzjonisty? Ale przecież wszyscy wiemy, że prawdziwa magia nie istnieje. Podstawowy urok scenicznych magików polega na tym, że tak naprawdę chcemy wierzyć w wydarzenia na scenie. Pragniemy nieznanego i niesprawdzalnego. Wiemy o tym, że to oszustwo - ale chcemy wierzyć. Pod wieloma względami dobra magiczna sztuczka jest jak kino.

Wyznania Gejszy czarują ilością barw na ekranie. Niestety, brak im jakiegoś spoiwa, który uczyniłby ten film czymś więcej jak naprawdę ładną pocztówką. Chiyo Sakamoto, córka biednych rybaków zostaje sprzedana razem ze swoją starszą siostrą do miasta. Chiyo dostaje się pod opiekę domu gejsz, ale jej siostra trafia do innego domu w dzielnicy rozkosz, Hanamachi. Młodsza siostra poznaje okrutny świat spartańskich treningów, zawiść innych dziewcząt i niewygody niewolnictwa. Wpada w konflikt ze starszą Gejszą, Hatsumoto. W końcu dziewczyna postanawia uciec razem ze swoją siostrą - Satsu, ale po nieszczęśliwym wypadku, zostają całkiem rozdzielone, a Chiyo musi odpracować swój dług. Podczas znajomości z pewnym możnym (granym przez Kena Watanabe), postanawia jednak stać się jedną z najlepszych Gejsz. I staje się nią. Tylko po to, żeby wkrótce doświadczyć trudów drugiej Wojny Światowej.

Wade Wilson jest postacią niepodobną do kogokolwiek innego z uniwersum Marvela. Deadpool jest szalony. Rozmawia ze swoimi bloczkami narracji, śpiewa podczas walki, zrzucił pianino Wolverinowi na głowę. Opisując swoje dawne wyczyny, podaje numer czasopisma i stronę z dokładnością przypisu. Przez cały czas słyszy głosy w swojej głowie. 

Wakacje Jasia Fasoli są jak dobry dowcip, opowiadany przez kogoś pozbawionego poczucia humoru.

Już wkrótce premiera dlugo oczekiwanego Kick-Ass 2, sequela ironicznej parodii gatunku kostiumowych superbohaterów. Jim Carrey, który będzie grać tam Colonela Stars and Stripes (dość oczywista aluzja do Kapitana Ameryki), powiedział, że nie będzie brać udziału w promocji filmu, ze względu na jego brutalność. 

 Człowiek ze stali pozostaje względnie wierny komiksowym mitom, przynajmniej jeśli chodzi o ogólny zarys historii. Ale jak każda adaptacja - dokonuje wielu zmian i innowacji. Oto najciekawsze z nich. 

Zapaśnik to nie tylko opowieść o profesjonalnym wrestlingu. To historia każdego, kto oparł swoje życie na fikcyjnej personie używanej wyłącznie do celów Show businessu. Najlepszy film w karierze Aronofskiego.

'W kilku momentach Nędznicy zaskakują swoją brawurą i rozmachem. Niestety, zbytnie przywiązanie do scenicznego pierwowzoru i niedoskonała obsada okazały się największymi problemami projektu