Filmy

Bruce'a Willisa widzimy średnio w dwóch, trzech filmach akcji na rok. Jedne są lepsze, inne trochę mniej, zawsze jednak trzymają jakiś poziom. Niestety już od dłuższego czasu Bruce nie miał żadnej charakterystycznej roli, którą by można zapamiętać na dłużej. Wyróżniał się może jedynie stary policjant tuż przed emeryturą z Sin City. Pytanie teraz, czemu zaczynam tę recenzję od postaci Willisa. Odpowiedź jest prosta. Jest to jeden z kilku aktorów doskonałej obsady najnowszego dzieła Paula McGuigana - Lucky Number Slevin. Obok niego w Zabójczym Numerze zobaczymy także Josha Hartnetta, Morgana Freemana, czy Lucy Liu i wierz mi, że na tym się nie kończy.

Kiedy brałem się za ten film, miałem mnóstwo wątpliwości, czy aby na pewno spełni on moje wszelkie oczekiwania. Czy po projekcji wyjdę zadowolony, czy raczej będę żałował tych dwóch wydanych, prostokątnych papierków, które mógłbym spożytkować w inny sposób. Obawy moje uzasadnione były samymi trailerami filmu, które zapowiadały produkcję z rodzaju tych, których nie trawię. Do tego dochodziły niezbyt pozytywne oceny kilkunastu recenzentów, których opinii zasięgnąłem wcześniej. Teraz jednak, z zadowoleniem powiadam jak bardzo się myliłem...

Nastała moda na remake'i i chociaż trwa już ona od dłuższego czasu, to dzisiaj czujemy, że z dnia na dzień narastają kolejne pomysły. Otrzymaliśmy już dużo amerykańskich wersji kultowych filmów azjatyckich, a zarazem ubogacone, świeższe edycje starych pozycji, które na stałe zagościły w kanonie klasyki filmów USA. W październiku na dvd, Imperial wydaje "Wzgórza Mają Oczy", remake horroru Wesa Cravena z 1977 roku. Na reżyserskim stołku zasiadł Alexander Aja.

Drogi czytelniku! Usiądź wygodnie w fotelu lub na krześle i wyobraź sobie, że przenosisz się w przyszłość o jakieś 10-15 lat. Jesteś człowiekiem sukcesu. Masz przepiękną żonę/przystojnego męża oraz dwójkę najwspanialszych dzieci pod słońcem. Harujesz jednak jak wół dla szefa, który zleca ci dużo pracy. Nie masz czasu by pobyć zarówno ze swoim partnerem życiowym jak i z dzieciakami, tłumacząc sobie, że to dla ich dobra. Bezsenne noce spędzasz nad tworzeniem projektów dla swego pracodawcy. Masz już tego wszystkiego dość i wahasz się co wybrać. Praca czy rodzina?

Odkąd pamiętam, powiedzenie "Jak w czeskim filmie" rzucało niezbyt pozytywne światło na produkcje naszych sąsiadów. Zarówno w kinie jak i w telewizji nie mieliśmy okazji, aby móc się przyjrzeć tym filmom. Polacy jednak spróbowali i przygarnęli parę pozycji do nas. Rodacy tym samym, z zaciekawieniem wybrali się na "Samotnych" , "Czeski Sen" czy też "Sex w Brnie", co spowodowało ogromne zainteresowanie kinematografią czeską w naszym kraju. Ostatnio, w repertuarze multipleksów, możemy znaleźć kolejny film Davida Ondříčeka - "Jedna ręka nie klaszcze".

William Foster (Michael Douglas) siedzi w swoim samochodzie, który posiada nadto dziwną tablicę rejestracyjną z napisem D - Fens, utkwiwszy w dość sporym korku. Na dodatek w Los Angeles słońce niemiłosiernie grzeje i daje nieźle o sobie znać. Pan William, nie wytrzymując, panującej - akurat w tenże dzień - niesamowitej gorączki, wysiada z wozu lekko pokaszlując i ocierając chusteczką pot, spływający z czoła.

Srebrzystobiała "czupryna", specyficzny "głupi" wyraz twarzy, niesłychana umiejętność wypowiadania zakręconych kwestii i talent komediowy w dziedzinie dowcipu sytuacyjnego - oto z czym kojarzymy bohatera dzisiejszej opowieści. Leslie Nielsen, bo o nim tu mowa, niewątpliwie wypracował sobie miejsce w panteonie gwiazd, w przybytku "znanych twarzy", w królestwie X muzy...

Raz na jakiś czas, do kin trafiają pozycje z wyższej półki, przyozdobione jakże szlachetną szatą, w postaci etykietki z napisem: "ambitne". Czasami są to filmy europejskie, niekiedy azjatyckie, natomiast, jeśli chodzi o produkcje amerykańskie, reprezentujące podobny poziom, to pojawiają się one strasznie rzadko. Jeśli już jednak coś takiego trafi do kin, to pozostawia wiele do życzenia. Póki co, Amerykanom udaje się stworzyć całkiem dobre kino niezależne. Adam Rapp, twórca "Oby do Wiosny" miał najwyraźniej zamiar stworzenia czegoś ambitniejszego. Czy udało mu się sprostać wymaganiom?

Ostatnimi czasy filmy animowane wyrastają jak grzyby po deszczu. Na każdy sezon w kinie znajdzie się więcej niż jedna taka pozycja. Wydaje się, że ta cała mania na animacje to nic innego jak wojna pomiędzy trzema ogromnymi wytwórniami: DreamWorks, Pixar oraz Disney. Wszystkie walczą o to by być najlepszym. Odkąd Shrek pojawił się na horyzoncie, każdy chce mu dorównać. Mamy wrzesień 2006 roku. To właśnie pod koniec tego miesiąca wyszła na dvd w Polsce kolejna animowana produkcja, tym razem spod znaku Disneya - "Dżungla".

Każdy z nas doskonale pamięta ten dzień, kiedy to nad lądem nadziei ukazały się ogromne płomienie, gdy symbol siły zaczął się rozsypywać. Nikt nie był przygotowany na to, co się stało. 11 września 2001 roku, na stałe zapisał się w kartach historii. Prędzej czy później pojawiłby się film, który opierając się na tych wydarzeniach, starał się przekazać skalę tragedii, znanej przez wielu tylko z amatorskich nagrań, pokazywanych przez długi czas w telewizji. We wrześniu, w polskich kinach mieliśmy okazję oglądać "Lot 93", a na październik, dystrybutorzy pozostawili, zrobioną z większym rozmachem, produkcję Olivera Stone'a - "World Trade Center".

Gdzie ci mężczyźni?! Tak chciałoby się zawołać po obejrzeniu najnowszego filmu Pedro Almodovara. Reżyser powraca nim po "Porozmawiaj z nią" oraz "Złym wychowaniu" do tematu, który poruszał najczęściej, czyli do kobiet. Już pierwsza scena jest wymowna - ukazująca kilkadziesiąt kobiet czyszczących groby na lokalnym cmentarzu. W "Volver" mężczyźni praktycznie się nie pojawiają, a jeżeli już, traktowali są raczej jako niższy stopień ewolucji.

Jeżeli ktoś ma silną wolę, jest w stanie zdziałać wszystko. Może spełnić marzenia, zdobywać szczyty i odkrywać nieznane. Co jeżeli jest się małym chłopczykiem, który nosi gacie z wełny z pomponami zamiast slipek i podkochuje się w fryzjerce?

Problemy poruszane przez Amerykanów w wielu filmach, starają się kreować odpowiednie opinie autorów. Widz tym samym nie spogląda obiektywnie na pewien tok wydarzeń, ale tak, jak narzuca mu to sam reżyser. "Kolor Zbrodni" nie zrobił wielkiej furory w Stanach Zjednoczonych, a polskie kina ominął szerokim łukiem. Mimo to, Imperial postanowiło wydać tę pozycję na dvd - film koncentrujący się głównie na jednym z problemów w Ameryce, który jest wyczuwalny do dziś.

Typowa rodzina. Model 2 + 2. Młodzi, średnio zarabiający. Może nawet nieco mniej niż średnio. Na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się w porządku. Ale czy na pewno? Czy na początku mamy do czynienia z szanującą się i kochającą rodziną, a dopiero później ich życie zamienia się w piekło?

Trudno w dzisiejszych czasach stworzyć naprawdę dobry horror. Ludzie nie kręcą zbyt oryginalnych pozycji, więc aby film straszył potrzeba odpowiedniego klimatu. Widz oczekuje, że zostanie wbity w fotel za pomocą specyficznego nastroju. Próbowano na różne sposoby, lecz niestety nie zawsze z pozytywnym skutkiem. Ostatnio, na półkach sklepowych, mogliśmy zobaczyć kolejną pozycję z serii Carisma - Kino Grozy. Tym razem, dystrybutor zaproponował nam polską premierę amerykańskiej produkcji "Martwy Krzyk". Czy warto w nią zainwestować pieniądze przeznaczone na czarną godzinę?

Woody Allen. Twórca nie ulegający współczesnym trendom. Reżyser, scenarzysta, pisarz, muzyk. Ma dość specyficzne podejście do życia. Jest jedną z osób, które albo się kocha, albo nienawidzi. Gdy kręci filmy, trzyma się swoich własnych reguł. W każdym dziele znajduje się nawet najmniejsza część jego osobowości. Od kiedy zaczął swoją karierę, wszystko obracało się wokół Ameryki i jej mieszkańców. Pod wieloma kątami badał kulturę społeczeństwa amerykańskiego, raz w większym, a raz w mniejszym stopniu. Zawsze wciela się w neurotycznego, sarkastycznego mędrca, który uważa, że to świat zwariował, a on dalej pozostał sobą. Jego ostatni film, "Wszystko Gra", możemy już od września zobaczyć na półkach sklepowych. Co tym razem Allen nam zaprezentował?

We wrześniu do polskich kin trafi już po raz piąty film wyprodukowany w Bollywood. Czym jest Bollywood? Największą kinematografią świata. Jej sercem jest Bombaj. Powstaje tam nawet 1000 filmów rocznie. Najsłynniejszą produkcję oglądnął ok. miliard ludzi, a największe gwiazdy filmowe traktowane są jak półbogowie. "Titanic" i Tom Criuse mogą się schować. Kto jeszcze nie zetknął się z kinem tego typu, powinien przygotować się na nie lada szok.

Najlepszy przyjaciel człowieka. Nie, nie komputer baranie! Pies! Czworonożni pobratymcy są zarówno doskonałymi towarzyszami podczas spacerów, jak i obrońcami, na których można liczyć w każdej sytuacji. Mogą być maskotką pokroju maleńkiego yorka lub potężnym rottweilerem, lecz zawsze będą w pełni oddane swemu opiekunowi i jego rodzinie. Niewątpliwie canis familiaris to najbardziej popularny wśród zwierząt ulubieniec człowieka.

Smoki. Baśniowe, fantastyczne, magiczne. Na zawsze wpisały się w kanony literatury i mitów wielu cywilizacji. Wierzyli w ich istnienie Chińczycy, bali się ich Wikingowie. Składano im ofiary w dżunglach Ameryki Środkowej i Południowej. Wzywano ich na pomoc, wielbiono je, szanowano je, marzono o nich. Lecz zawsze były to opowieści niemalże niesłychane, opowieści snute przez pijaków i bardów. Delirium alkoholowe, bogata wyobraźnia, lęk przed nieznanym - wszystko to wpłynęło na to jak dzisiaj postrzegamy te majestatyczne w wielu przekazach istoty. Lecz co by się stało z naszym światem, gdyby się okazało, że te stwory z "bajki na dobranoc" naprawdę istnieją, a charakterek mają dużo gorszy aniżeli w którejkolwiek ze znanych nam historii?

Cóż może być lepsze jeśli nie jedna latynoska piękność wypełniająca prawie każdy kadr produkcji kinowej? Cóż bardziej potrafi przyciągnąć marzących o takich "życiowych towarzyszkach" mężczyzn? Cóż innego zwróci uwagę kobiet mażących o tych pełnych ustach, pięknym uśmiechu, migdałowych oczach czy kruczoczarnych lokach? Czego by użyć, by nienaganne kobiece sylwetki o pięknych, kształtnych piersiach okazały się tylko średnim walorem kinematograficznym? Pomyślmy... "co dwie głowy to nie jedna", co dwa uśmiechy to nie jeden, co cztery piersi... Dobra, chyba już rozumiecie! Spece z Hollywood podjęli dobrą decyzję. Oto w jednym filmie swoje wdzięki zaprezentują dwie latynoskie ślicznotki!