Seriale

Nightwing, ex-pomocnik Batmana znany jako pierwszy Robin, dzięki zapalonym filmowcom, dostanie własny serial… w nolanowskim stylu. Projekt został – jak zawsze – ufundowany dzięki fanom DC, wpłacającym pieniądze na Kickstarterze. Ismahawk (grupa odpowiedzialna za tworzenie serialu "Nightwing") zebrała rok temu łącznie 34 tys. dolarów, dzięki temu mamy okazję zobaczyć pierwszy zwiastun, a niedługo (29-go września) cały serial "Nightwing" - oczywiście za darmo na YouTube.

"American Horror Story: Freak Show" zawita na ramówke stacji FOX już 8 października, czyli sprawdza się reguła, że nie ma jesieni bez serialu Ryana Murhpy’ego. Najnowsza horrorowa antologia doczekała się również pierwszego (tym razem prawdziwego) teaseru, który – jak zawsze w przypadku "American Horror Story" – powoduje ciarki na skórze.

Powstanie serial oparty na "Adwokacie Diabła" z 1997 roku. A przynajmniej na to się zanosi, bo póki co mamy pewność jedynie co do odcinka pilotażowego, który wyprodukuje NBC. 

Emisja seriali maksymalnie tydzień po premierze, głośne zagraniczne premiery i najnowsze kino polskie. Albo też: rodzime seriale, docusoapy i nasze własne reality show. A może dokumenty, reportaże i teatr telewizji? Co chcielibyśmy oglądać w telewizji, a co oglądać będziemy?

Nigdy jakoś nie byłem fanem 24 Godzin, ale zawsze doceniałem klimat i format serialu, poza tym dobrze się oglądało Kiefera Sutherlanda (Jack Bauer), który kopie tyłki terrorystom. Od niedawna jednak, na horyzoncie (stacji TNT) pojawił się konkurent w postaci "Legends". W tym serialu, to Sean Bean ma kopać tyłki wrogom rządu USA i póki co, wychodzi mu to całkiem przyzwoicie. Wreszcie trafił się jakiś przyzwoity serial sensacyjny, który może konkurować z "24 Godzinami".

Przyzwyczailiśmy się już do lokowania produktu w filmach, serialach, programach kulinarnych i reality show. Product placement (lokowanie produktu) nie istnieje od wczoraj, ale przez ostatnie lata przybrał na sile i na pewno nie zniknie zbyt szybko (może nigdy?). Ten fakt zresztą mnie nie boli, ale ordynarny sposób przeprowadzania akcji reklamowej już tak. Oglądając zagraniczne produkcje, jestem w stanie przełknąć najazd kamery na logo producenta czy zbliżenia na dany produkt. Oglądając polskie seriale, zastanawiam się, czy patrzę na reklamę w serialu, czy serial w reklamie. 

Nie od dzisiaj wiadomo, że pisarz George R. R. Martin lubi czytać o sobie w Internecie. Śledząc komentarze miłośników sagi Pieśń Lodu i Ognia, na podstawie której kręcony jest serial Gra o Tron, autor już kilka razy natrafił na internautów, którzy odgadli, jak skoczy się ten 7-tomowy cykl!

Telewizyjna ramówka to miejsce bezwzględne, gdzie tylko najsilniejszy może przetrwać. Czasami zdarza się, że perełki serialowe przetrwają bardzo krótko, a totalne dno dostaje zielone światło i kolejne sezony. Bywa, że serial zostaje skasowany równie szybko, co się pojawił. O serialach, które nigdy nie powstały już było, teraz czas na takie, których żywot trwał jak najkrócej.

Tego naprawdę się nie spodziewałem. Arklay to zapowiedziany kilka dni temu serial, który zostanie osadzony w uniwersum Resident Evil. Mam wrażenie, że po fatalnych filmach kinowych to właśnie na to czekali miłośnicy survival-horroru, wciąż czując niesmak po rozczarowującej, piątej odsłonie gry. Co wiemy o tej tajemniczej produkcji?

Zastanawialiście się kiedyś, jak wyglądałby ośmiobitowy opening "Twin Peaks? Albo jak prezentowałoby się intro do gry komputerowej sprzed kilkudziesięciu lat, stworzonej na motywach tego kultowego dzieła Davida Lyncha? Zapewne nie, ale jeśli jesteście fanami retro, warto rzucić okiem. 

Jak mogliście przeczytać już kilka miesięcy temu, znalezienie ciekawego, spełniającego moje wymagania serialu z krwiopijcami w rolach głównych nie należało do łatwych ani owocnych. Popularny, kierowany do nastolatek z marzeniami o przystojnych wampierzach schemat wychodził mi bokiem i nie widziałem dla siebie już żadnej nadziei. Do czasu premiery pilota The Strain. To chyba pierwszy tak zjadliwy i poważny serial z dziećmi nocy od wielu, wielu lat. Nie jesteście zaciekawieni? Oto kilka powodów, za sprawą których zmienicie swoje podejście:

"The Knick" od jakiegoś czasu stał się jednym z najbardziej oczekiwanych seriali tego lata. Nie bez znaczenia jest także posunięcie HBO, dzięki któremu "The Knick" możemy obejrzeć na polskiej stacji dzień po premierze w Stanach Zjednoczonych, tak jak rzecz się miała w przypadku "True Detective". Łatwiejszy dostęp do serii, lektor i dobra promocja w Polsce, w mediach mainstreamowych i właściwie sukces gotowy. Jeśli do tego jeszcze mamy do czynienia z tworem dobrym, wyjątkowym to nic tylko się cieszyć, że możemy go legalnie oglądać.

Rzadko miewam to dziwne uczucie, kiedy prawie wszystko wydaje się ok, a serialu (bądź filmu) po prostu nie jestem w stanie oglądać. Kręcę się, przerywam, włączam telefon, spojrzę przez okno na gołębię i dopiero znów wracam do seansu. Takie zachowanie to nic dobrego i nie najlepiej świadczy o serialu, problem w tym, że "Outlander" nie jest złym serialem tylko… nudnym.

"Garfunkel and Oates" to telewizyjna świeżynka od mało znanej stacji IFC (należącej do AMC Networks). Słowo „świeżynka” jest w tym przypadku absolutnie potrzebne, ponieważ "Garfunkel and Oates" to tak naprawdę jeden, ponad 20 minutowy teledysk-serial z elementami "Muppet Show" (sic). Przyznam, że tego się nie spodziewałem - w końcu jakiś serial komediowy z inną (nową!) formułą, który da się oglądać bez przewracania oczami. Super.

Wiedziałam, że to wszystko tak się skończy. Po pierwszym odcinku 4 sezonu "The Killing" obejrzanym jednego dnia, już następnego pochłonęłam pięć kolejnych epizodów. Odpalałam jeden za drugim, klikając w ikonkę play coraz bardziej poruszona. Siedziałam do 1:00 w nocy, by w końcu poznać rozwiązanie kryminalnej intrygi i przekonać się, co czeka moich dwóch ulubionych bohaterów, Holdera i Linden. I wiecie co? Było warto, choć nie mogę powiedzieć żebym: a) wyspała się; b) nie czuła tęsknoty za detektywami. Bo to już jest koniec. I... dobrze.

Gdy tylko słyszę o kolejnym sitcomie w mojej głowie zaczynają się pojawiać czarne myśli. To się nie może udać, nie wiem dlaczego, ale dobrych sitcomów już się chyba nie robi. Nikt nie wie jak ten gatunek porządnie ugryźć. Śmiech z puszki już się przejadł? Chyba tak, a "Partners" są na to dowodem.

Z serialami lubię być na bieżąco, ale oglądam przede wszystkim te, o których wszyscy dookoła mówią i którymi się wszyscy zachwycają. Na nieszczególnie popularny i niezbyt głośny "Halt and Catch Fire" trafiłem w zasadzie przypadkiem i nie miałem wobec niego żadnych oczekiwań. Okazał się jedną z lepszych i ciekawszych produkcji, jakie miałem przyjemność oglądać w ostatnich miesiącach. 

1 sierpnia wrócił jeden z najlepszych, jeśli nie po prostu NAJLEPSZY serial, jaki kiedykolwiek oglądałam, "The Killing". Wszyscy ci, którzy podzielają moje zdanie, modlili się do Netflixa, by miał ich w opiece. Ołtarzyk z wizerunkiem bydlaka Underwooda zmietli na chwilę pod biurko, bo na głównym planie wśród blasku świec pojawili się oni: Holder i Linden, duet najlepszych śledczych małego ekranu ostatniego dziesięciolecia. Mam nadzieję, że AMC już czuje ból po pstryczku w nos. Otwierający 4 sezon odcinek pokazuje, że Netflix wie, co robi i robi to dobrze.

Ostatnie serialowe premiery wiały nudą. Albo zdarzyło mi się obejrzeć jakiś niewyrazisty chłam, o którym zapominałam właściwie tuż po skończeniu odcinka (a w jego trakcie już nie pamiętałam imion głównych bohaterów), albo po przeczytaniu opisu fabuły zupełnie rezygnowałam z seansu. Nastąpił wysyp serialów sci-fi albo nudnych, rozgotowanych intryg i papierowych bohaterów. W związku z niedosytem postanowiłam zainteresować się czymś nieco starszym, jakimś dobrym, kryminalnym serialem, który cieszy się niezłą opinią wśród odbiorców. Przypadkiem trafiłam na "The Broadchurch". 

Ustalmy jedno, "Crossbones" to serial o karaibskim Bondzie, nie o piratach. Czekałem na piracki serial, "Black Sails" mnie pod tym względem zawiódł i "Crossbones" również. Ba, "Crossbones" zawalił tak naprawdę na całej linii, może oprócz jednej rzeczy.