Horrory

Ostatnio zdarza mi się oglądać filmy, których zmarnowany potencjał bardzo boli. Najpierw "Służby Specjalne" Vegi, a teraz "Dracula" od Gary’ego Shore’a. Film, który w moich oczach mógł wnieść trochę świeżości do historii o tej ikonicznej postaci, okazał się wydmuszką fabularną. Dobrze, że przynajmniej sceny walki i plenery cieszyły oko.

Skończył się pierwszy sezon serialu "The Strain". Produkcja o ogromnym potencjale i świetnym otwarciu rozkochała w sobie miliony miłośników wampirów na całym świecie. Niestety, z każdym kolejnym odcinkiem było coraz gorzej, kończąc na słonym, rozczarowującym finale.

Byłem zachwycony. Zresztą sami mogliście natknąć się na moje peany o serialu z wampirami. "The Strain" było inne od miłosnych opowiastek o amerykańskich dziewczynach z przedmieścia, w których zakochują się starożytni krwiopijny. Serial oferował krew, napięcie, strach, emocje i odpowiedni nastrój. Niestety, po 10 odcinkach zostało już chyba tylko to pierwsze.

Slasherowi mordercy nigdy nie byliby tacy… „cool”, gdyby nie ich maski i stroje. Każdy poczciwy psychol wymachujący nożem, maczetą czy piłą spalinową potrzebuje „dobrze” wyglądać, musi mieć ten look, o którym vlogerki/blogerki/szafiarki gadają godzinami. Tak się składa jednak, że wiele szwarccharakterów nie wie jak się porządnie ubrać, na szczęście są i tacy, którzy zdają sobie sprawę, że „jak cię widzą, tak cię piszą” i przywdziewają odpowiednie stroje na wyjątkowe okazje – czyli mordowanie niewinnych (przeważnie głupich) ofiar.

Uwielbiamy straszne historie, kochamy się bać, dlatego już od najmłodszych lat na obozach letnich, czy szkolnych wycieczkach opowiadaliśmy sobie straszne historyjki, a podczas oglądania horrorów co i rusz podglądaliśmy przez palce straszne sceny. Prawda jednak jest taka, że najlepsze chwile w horrorach trwają tak naprawdę kilkanaście minut (a może i mniej), a cała reszta to niepotrzebny zapychacz. Dlatego też tak bardzo uwielbiam krótkometrażowe horrory, które są pigułką niezbędnego strachu i wspomnienień tych strasznych i krótkich opowieści z dzieciństwa.

Rob Zombie potrzebuje pomocy fanów. Jego następny film - "31" - ma być finansowany za pośrednictwem crowdfundingu. Czy ten brutalny i brudny horror ma szanse uzyskać wystarczające wsparcie ze strony miłośników gatunku? 

Powieść grozy nie jest najmodniejszym literackim gatunkiem. Szczególnie trudno znaleźć jakiś udany, albo przynajmniej nie będący kompletną szmirą horror rodzimego, współczesnego autora. Jest "Domofon" Miłoszewskiego, "Miasteczko Nonstead" Mortki, jest Orbitowski... Po więcej nazwisk musiałbym naprawdę głęboko sięgać pamięcią. Tym większe zainteresowanie budzi więc Piotr Kulpa ze swoim debiutanckim poniekąd "Panem na wisiołach". 

Powrót Annabelle zapowiadałem jakiś czas temu, wtedy też napisałem, że jedynym rozsądnym podejściem do tematu, byłoby nie traktowanie historii lalki na serio. Czy zwiastun takie podejście prezentuje? Ponad 2 minutowy filmik wygląda nędznie, ani nie wywołuje śmiechu, ani strachu. Trzeba zatem czekać na nowy zwiastun.

Nie przepadam za horrorami. Jeśli już je oglądam to rzadko po to, by się bać. To thrillery wywołują we mnie uczucie niepokoju. Tak jest zarówno jeśli chodzi o książki jak i o filmy. Ostatnio jednak wpadła mi w ręce powieść Łukasza Henela, "On". Tajemnicza okładka, a na niej opis "Książka, której lepiej nie czytać po zmierzchu...". Sprawdzimy to, pomyślałam. Do tej pory czytałam właściwie jeden polski horror, "Domofon" Zygmunta Miłoszewskiego i ten faktycznie zrobił na mnie wrażenie. Przeraził.

Jeżeli dziecię Szatana ma mieć takich wyznawców, jak w serialu Agnieszki Holland, to nie mamy się czym martwić. Zanim nastąpi koniec świata, a Bestia postawi kopyta na naszym padole, prędzej z nudów umrzemy… Od 1968 "Dziecko Rosemary" zdążyło już dorosnąć, skończyć szkołę i pewnie mieć własne (piekielne) dzieci, więc nie ma już czego się bać. Tym bardziej, jeśli antychryst ma wyglądać tak, jak u Agnieszki Holland.

Za każdym razem, kiedy oglądam kolejny paradokumentalny horror kręcony z ręki, zastanawiam się - kiedy ta moda się skończy? Stara szkoła robienia filmów, zawsze będzie ponad poziomem kolejnego filmu typu „found-footage”, szczególnie, jeśli za tym sposobem kręcenia nie stoi absolutnie nic. W przypadku filmu "Diabelskie Nasienie", twórcy poszli na łatwiznę, tworząc (niestraszny) paradokument, który nie potrafi się obronić w żadnym aspekcie.

Z ręką na sercu, ile razy zdarzyło się wam podczas oglądania horroru, nie zagryźć zębów ze złości i nie zaciskać kciuków licząc, że każda potencjalna ofiara zginie? Założę się, że w trakcie 9 na 10 seansów tak właśnie mieliście, ponieważ ten gatunek jest irytujący i głupi z założenia. Większość z nich opiera się na ludzkim, irracjonalnym dążeniu do samo destrukcji. Bohaterowie kina grozy wydają się być półgłówkami, którzy koniec końców i tak pakują się w kłopoty, ponieważ myślenie logiczne u nich nie występuje. No cóż, bez tego nie byłoby horroru, ale przyznacie sami, horrory potrafią denerwować.

Rebooty, remake’i są stałym elementem kinematografii i chcąc nie chcąc, to się nie nigdy zmieni, ponieważ po jakimś czasie jakąś markę „trzeba” odnowić i nabijać sakiewki dzięki sprawdzonym pomysłom albo kultowości danego dzieła. Czasami udaje się to lepiej (Martwe Zło 2013), czasami gorzej (Coś 2011). Ostatnimi czasami doświadczamy prawdziwego wysypu remake’ów i rebootów, a zapowiedzi kolejnych się nie kończą. Tym razem przyszedł czas na całkiem świeży film - The Grudge (Klątwa) - za który ma się wziąć współczesny mistrz horroru, Sam Raimi i jego wytwórnia Ghost House.

Wampiry, wilkołaki, zombie? Nuda. Widzieliśmy to w setkach filmów. Żeby zrobić na mnie wrażenie potrzeba czegoś więcej. Na szczęście twórcy horrorów to ludzie niezwykle pomysłowi i kreatywni, którzy bez trudu potrafią wyjść na przeciw moim wygórowanym oczekiwaniom. Niniejsze zestawienie zawiera dziesięć najbardziej oryginalnych potworów z horrorów, z jakimi zdarzyło mi się zetknąć. 

To już dwa i pół roku odkąd ukazała się druga, ogromnie rozczarowująca, część "Human Centipede". Niecodzienna seria o psychopatach, których życiową ambicją jest łączenie ust z odbytami coraz większej ilości osób doczeka się wkrótce kontynuacji. Jak zapewnia Tom Six, reżyser i producent "Ludzkiej Stonogi", najnowsza odsłona ma się znacząco różnić od poprzedniczek. Pewnie nie możecie się doczekać. 

Horror to ponoć gatunek szczególnie umiłowany przez pary. Niewymagający szczególnego skupienia, dzięki czemu można poświęcić nieco uwagi partnerce/partnerowie. Emocjonujący, za sprawą czego w chwilach grozy możemy partnera/partnerkę objąć albo przytulić. I wreszcie prosty - po seansie raczej nie siedzi w głowie i nie prowokuje do wielogodzinnych dyskusji, można więc szybko przejść do innych zajęć. 

Od kilku dni po Internecie krąży trailer do Zombeavers, intrygującego dzieła, opowiadającego - jak wskazuje tytuł - o bobrach zombie. Kolejny zły z definicji film? Jak najbardziej. Ale ten zapowiada się na naprawdę udany obraz z gatunku "tak okropny, że aż dobry". 

Dla wielu to największy amerykański romantyk. Inspiracja Lovecrafta oraz jemu podobnych. Pisarz, który tak samo fascynował, jak i przerażał. Ojciec noweli kryminalnej oraz detektywa C. Auguste'a Dupina obchodziłby właśnie swoje 205 urodziny.

NBC szykuje prawdziwą bombę w swojej ramówce. Amerykańska stacja wyprodukuje miniserial będący adaptacją książki Iry Levin – Dziecko Rosemary. Teraz znamy już odtwórczynię głównej roli – Zoe Saldana (Avatar, Star Trek), która wcieli się w matkę piekielnego dziecka.

Mało, że Under The Dome ma świetne wyniki oglądalności, a serial Heaven (w polskiej wersji – Przystań, oparty luźno o powieść Colorado Kid) całkiem nieźle sobie radzi na kanale Sci Fi. Nie wystarczy też całkiem ciepłe przyjęcie sequela Lśnienia, Doktor Sen, a także fakt, że King założył ostatnio konto na twitterze. I mało ważny w zasadzie jest też fakt, że produkcja filmów Cell czy remake It stoi w miejscu, i tak przecież remake Carrie był niedawno w kinach. Stephen King przypuścił atak już na każde medium, a będzie go jeszcze więcej, szykujcie się zatem na Grand Central, serial oparty na opowiadaniu „New York Times” w cenie promocyjnej, ze zbioru tekstów Po Zachodzie Słońca wydanych w 2008 roku.