Kino

Jak zwykle przy takiej okazji, nie zabraknie malkontentów, którzy będą się upierać, że w rodzimym kinie nie dzieje się nic ciekawego. Jak zwykle – nie będą mieli racji. Rok 2016 obfitował w wiele dobrych, a czasem wręcz niemal wybitnych polskich filmów. Zapraszam do subiektywnego przeglądu najciekawszych produkcji tego roku. 

Juz 27 stycznia do polskich kin wejdzie nowy film Marii Sadowskiej. Nakręcona przez kobietę, opowieść o kobiecie, która odmieniła sposób myślenia Polaków o własnej seksualności, nie jest kierowana wyłącznie do nich. „Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej” to film, który pokazuje życie i twórczość Wisłockiej, nie zapominając przedstawieniu realiów ówczesnych czasów, lat 60. i 70.

„Wołyń” to film bardzo mocny, chwytający za gardło, zrealizowany w sposób doskonały. To dzieło brutalne i przerażające, ale jednocześnie: ważne i potrzebne. 

Kino akcji jeszcze niedawno przeżywało swoje chude lata, ale ostatnio z sukcesem powraca do łask widzów. Z okazji premiery filmu "Jason Bourne" przygotowałem zestawienie najlepszych moim zdaniem filmów akcji wszech czasów. 

Kino to branża łącząca w sobie wiele różnych sztuk. Jedną z najmniej docenianych jest sztuka tworzenia plakatów filmowych. I jak z większością rzeczy, tak i w tym przypadku, mamy do czynienia z całą masą bezbarwnych i odtwórczych tworów powstałych metodą „kopiuj-wklej” albo „białego tła”. Ale gdzieś tam pomiędzy tym wszystkim można znaleźć prawdziwe perełki. Oto kilkanaście przykładów na to, że sztuka plakatu jeszcze się nie skończyła.

Produkcja porównywana jest dzięki swojej fabule i klimatowi do takich głośnych dzieł jak „Miasteczko Twin Peaks” i „Zagubiona autostrada” Davida Lyncha.

6 lipca swoje 70 (!) urodziny obchodzi Sylvester Stallone. Aż trudno uwierzyć, że ikona i żywy symbol kina akcji urodził się tuż po zakończeniu II wojny światowej, czyli w 1946 roku. Stallone wielkim aktorem nigdy nie był, nie zagrał też w dużej liczbie dobrych filmów, ale nie szkodzi. Za stworzenie postaci Rocky’ego i Johna Rambo ma on zasłużone miejsce w annałach historii kina. Poniżej wybrałem jego (moim zdaniem) najlepsze filmy.

Lato to czas, gdy w kinach pojawiają się największe superprodukcje, których koszty produkcji i promocji liczone są w setkach milionów dolarów. Hollywood to niezwykle sprawna machina, ale nawet tamtejsze studia nie są zawsze w stanie uchronić się przed wielkimi porażkami i stratami zainwestowanych pieniędzy. Poniżej przedstawiamy kilka spośród największych kasowych katastrof w historii kina.

Do sieci trafił właśnie pierwszy materiał wideo promujący najnowszy film w reżyserii Wojciecha Smarzowskiego – „Wołyń”. Niespełna minutowy teaser obiecuje mocne kino.

Od mniej więcej dwóch lat na nowo zaprzyjaźniłam się z polskim kinem i naprawdę lubię chodzić na rodzime produkcje. Są coraz lepsze i wśród nich można naprawdę znaleźć niezłe perełki. Ten rok zapowiada się równie interesująco i już kilka wartych uwagi dzieł pojawiło się na horyzoncie. Przed wami polskie produkcje, które trzeba zobaczyć w 2016 roku.

Polskie kino nie stoi jeszcze na światowym poziomie, ale trudno nie zauważyć olbrzymiego postępu, jaki poczyniło w ciągu ostatniej dekady. Od zalewu żenujących, miernych, a momentami wręcz dla widza bolesnych tzw. „komedii”, do produkcji ambitnych, zaskakujących i zwyczajnie udanych. Przed wami 10 najlepszych rodzimych filmów, które swoją premierę miały w roku 2015 – nie zawsze są to widowiska doskonale, często wiele można im zarzucić, ale jeśli chce się wiedzieć, co dzieje się w polskiej kinematografii, to warto je znać. 

Powstający od kilku lat polski dramat wojenny „Historia Roja, czyli w ziemi lepiej słychać” doczekał się pierwszego, oficjalnego zwiastuna. Ujawniono też datę premiery tego widowiska, które do kin trafi na początku 2016 roku. 

Zapowiada się efektowne kino sensacyjne, które ma szansę sprostać wysokim oczekiwaniom widzów. „Pitbull. Nowe porządki”, kontynuacja znakomitego serialu i filmu w reżyserii Patryka Vegi, doczekał się nowego zwiastuna. 

Zawsze wydawało mi się, że filmowa i teatralna krew jest tak stara, jak stara jest potrzeba przedstawiania przemocy, śmierci i zagrożenia na scenie. Nie sądziłem jednak, że historia stojąca za sztuczną, czerwoną cieczą może być tak ciekawa.

Nicholas Hoult to aktor, który cieszy się sympatią widzów, występując właściwie w każdym wcieleniu. Zachwycił wielu jako syn kobiety z problemami w filmie „Był sobie chłopiec”, potem urzekał w serialu „Skins” jako niepoprawny Tony i od kilku lat radzi sobie świetnie z rolami w filmach sci-fi, ostatnio w produkcji „Mad Max: Na frodze gnieu”, gdzie kapitalnie zagrał Nuksa. Tym razem zobaczymy go w filmie akcji.

Dove i Always potrafią zaskakiwać swoimi wideo, na których obejrzeć możemy ciekawe kampanie i akcje zachęcające do odkrycia swojej kobiecości. Niedawno na kanale firmy Dove pojawił się film, który stawia proste pytanie: czujesz się piękna czy przeciętna? Co wybrała większość kobiet?

Tak jak w książce najważniejsze jest pierwsze i ostatnie zdanie, tak w filmach największą rolę odgrywają rozpoczynające je i kończące ujęcia. Jacob T. Swinney przygotował znakomite wideo, w którym zestawił ze sobą otwierające i zamykające klatki z 55 filmów.

To wideo nie ma co prawda 4 minut, ale to o nie się tutaj rozchodzi. Bo te 4 minuty, mogą zmienić twoje życie albo uświadomić ci, co jest w nim tak naprawdę ważne. Co lubisz. Dlaczego z kimś jesteś. W studio znalazło się 12 osób, których zadaniem było patrzeć sobie w oczy właśnie przez 4 minuty. Twórcy filmu chcieli udowodnić, że kontakt wzrokowy może zbliżyć dużo bardziej, niż nam się wydaje.

Trudno obecnie sobie wyobrazić, żeby przemysł filmowy istniał bez zwiastunów, emitowanych przed kinowymi seansami i udostępnianych w Internecie. Dziś to one w dużej mierze promują niemal wszystkie produkcje, nakręcają hype i budują zainteresowanie widzów. Ale przecież nie zawsze tak było.

„Chyba jednak odpuszczę sobie to polskie kino” – pomyślałam rozgoryczona po seansie. Owszem, spodziewałam się czegoś kiepskiego. Jak wielokrotnie zdradzany kochanek czułam, że tym razem będzie tak samo. Że dostanę rozrywkę i przaśny humor, ale to nie ja będę się śmiała i dobrze bawiła, tylko aktorzy na ekranie, którzy ranić mnie będą każdym żartem i pospolitą sceną. A potem ktoś w telewizji powie, że to wszystko było tak specjalnie, że to pastisz i że to nie jest, kochanie, tak jak myślisz. O dziwo, zostałam zaskoczona. Tym razem obyło się bez nieudanych wątków komediowych. Było za to potwornie nudno. A przez nudę też można zdradzić. Tym razem ja nie będę fair. Wybieram zagraniczne kino.