Recenzja

Choć wielu gotowych było mnie wyśmiać, "Igrzyska śmierci: Kosogłos. Część 1" naprawdę były jednym z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie filmów tego roku. Rok po premierze "Igrzysk śmierci: W pierścieniu ognia" nie mogłam się doczekać dalszych przygód Katniss, zwłaszcza, że druga część o krwawej grze na śmierć i życie zakończyła się emocjonującym cliffhangerem. Na nowy obraz Francisa Lawrence'a - jako miłośniczka serii - szłam więc ze sporymi oczekiwaniami i nieodparta chęcią poznania dalszego ciągu filmowej historii.

To szósty album TV on the Radio. Chciałabym go zmiażdżyć - móc napisać, że to szit, że TV on the Radio się skończyło, że po drugim słabym albumie można przestać czekać na kolejne. Bardzo bym chciała, a nie mogę, bo "Seeds" to ewolucja grupy, która - bardzo niepożądana przez zagorzałych fanów - jest logiczna i nawet naturalna.

Dwa lata po wydaniu debiutanckiego krążka, "Spadochron", który szybko zdobył status złotej płyty, Mela Koteluk wraca z nowym repertuarem. Dziś, 17 listopada 2014, premierę ma jej nowy album, "Migracje". "Migracje" to trzynaście nowych kawałków, a wśród nich single "Fastrygi" i "Żurawie Origami", które promowały płytę. Nowy krążek Koteluk od razu trafił do kilku serwisów streamingowych, a więc jego brzmieniem możemy cieszyć się już teraz, bez konieczności wychylania nosa na deszcz.

Dzień po premierze w Stanach Zjednoczonych i my możemy cieszyć się nowym miniserialem od HBO. "Olive Kitteridge" jest dostępny w HBO GO. Już dziś możemy zobaczyć dwa pierwsze odcinki produkcji, która składać będzie się z czterech godzinnych epizodów. "Olive Kitteridge" został nakręcony na podstawie powieści o tym samym tytule autorstwa Elizabeth Strout, która w roku 2009 została za ów utwór nagrodzona Pulitzerem. Nazwa miniserialu  (i książki) pochodzi od imienia i nazwiska głównej bohaterki, nauczycielki, matki i żony, kobiety z pozoru nieszczęśliwej i zgorzkniałej, która pod ciętym humorem i twardym pancerzem skrywa dobroć i ogromne pragnienie miłości.

Internet podzielił się na na dwa obozy. Jedni "Watahę" chwalą i się nią zachwycają, drudzy krytykują, mówią, że nudna i nieciekawa. Po ostatnim, trzecim odcinku natknęłam się na niejeden komentarz w Internecie, że widzowie czekają na czwarty epizod i to on będzie kluczowy w sprawie decyzji, czy dalej śledzić przygody pracowników Straży Granicznej w Bieszczadach. Choć mnie już na początku zdecydowanie bliżej było do pierwszej grupy i rzeczywiście "Wataha" bardzo mi się podobała, teraz wiem jedno - czwarty odcinek jest jak dotąd najlepszym. I jeśli miał być sprawdzianem, to "Wataha" zdała go na piątkę z plusem.

Na "Rogi" ("Horns"), nowy film z Danielem Radcliffe'em, szłam z pewna obawą. Horrory to nie do końca moja bajka, a film autorstwa Alexandre Aja, reżysera remake'u "Wzgórza mają oczy", tak właśnie był zapowiadany. Jak się okazało "Rogi" to nie rasowy horror, który ma na celu wystraszyć nas na całego. To połączenie horroru, thrillera i... komedii w jednym. Brzmi kiepsko i kiczowato? Ale tak nie jest!

Wczoraj swój finał miała "Zbrodnia", polski serial od stacji AXN. Po pierwszym odcinku produkcji byłam pełna nadziei, że oto wreszcie, obok szeroko rozreklamowanej "Watahy", dostaniemy kolejny dobry i polski serial, a trzeba wiedzieć, jak zwrócił uwagę pewien czytelnik, że te dwa przymiotniki nie występują obok siebie zbyt często w odniesieniu do rodzimych wieloodcinkowców. Drugi epizod "Zbrodni" nieco mnie rozczarował i sprawił, że wszystkie wady serialu wyszły na wierzch. Jak wypadł finał produkcji? Czy warto obejrzeć cały serial stacji AXN?

Po drugim odcinku jednej z najciekawszych premier tego sezonu, "The Affair", możemy z całą pewnością stwierdzić, że przyjęta w pilocie konwencja zostanie utrzymana w całej, mającej liczyć dziesięć epizodów serii. Emocjonujące zeznania dwójki bohaterów wciąż trwają. Historię znajomości Noaha i Alison poznajemy z perspektywy każdej postaci.

Ostatnio zdarza mi się oglądać filmy, których zmarnowany potencjał bardzo boli. Najpierw "Służby Specjalne" Vegi, a teraz "Dracula" od Gary’ego Shore’a. Film, który w moich oczach mógł wnieść trochę świeżości do historii o tej ikonicznej postaci, okazał się wydmuszką fabularną. Dobrze, że przynajmniej sceny walki i plenery cieszyły oko.

Wszyscy kochają skandynawskie kryminały. Czytać. Bo prawda jest taka, że choć wiele dobrych kryminałów z zimnej Północy powstaje w odcinkach, większość zna tak naprawdę ich amerykańskie remake'i. Zachodnie wersje "The Bridge", "The Killing" czy "Those Who Kill" - to one głównie przedostały się do świadomości przeciętnego zjadacza kultury masowej. Polacy ponownie postanowili nie być gorsi od swoich kolegów zza oceanu i też wzięli na warsztat mroźną, ponurą Skandynawię i jej trupy. Tyle, że zamiast kopiować serial zaadaptowali książkę, "Na spokojnych wodach", autorstwa Viveki Sten.

"Jane the Virgin" to historia, którą przerabialiśmy już na polskim gruncie. Wenezuelski format "Juana la Virgen" w Polsce przejęła stacja TVN, tworząc serial "Majka", który opowiada o dziewczynie poddanej pomyłkowej inseminacji, czyli sztucznemu zapłodnieniu. Durny pomysł? Idiotyczna fabuła? Zgadza się, ale Amerykanie radzą sobie z nią o niebo lepiej niż nasi rodzimi twórcy.

Tego było nam trzeba. Po wysypie produkcji brutalnych, teledyskowych i nastawionych na szybkie dostarczenie prostych emocji, amerykański serial "The Affair" w reżyserii Marka Myloda, który maczał palce w "Grze o Tron", "Wszystkich wcieleniach Tary" czy "Shameless", to miła odmiana. Odmiana nie bez dreszczyku, ale taka, która pozwala akcji rozwijać się wolno, dając nacieszyć się detalami, półsłówkami i tym, co między słowami.

"Gilmore Girls" (pol. "Kochane kłopoty") to serial, który towarzyszył Amerykanom siedem lat, bo od roku 2000 do 2007. Polscy widzowie mieli szansę oglądać go m. in. w stacji telewizyjnej TVN 7. Ostatnio miłość do "Gilmore Girls" ponownie odżyła dzięki emisji wszystkich odcinków na łamach Netfliksa. Nic dziwnego, "Kochane kłopoty" to jeden z lepszych seriali obyczajowych, jakie przyszło mi oglądać. I jeden z tych, który skończył się w niesłusznym i najgorszym momencie.

David Fincher to jeden z tych reżyserów, który ma talent do kręcenia jednego hitu za drugim. Wprawna ręka omsknęła mu się jedynie przy "Dziewczynie z tatuażem", która niestety nie może być traktowana jako satysfakcjonująca adaptacja pierwszej części trylogii "Millenium" Stiega Larssona. Na szczęście o tym jednostkowym wypadku przy pracy możemy już zapomnieć, co dobitnie udowadnia nam najnowszy film Finchera. "Zaginiona dziewczyna", mroczny thriller na podstawie powieści Gillian Flynn, która została autorką scenariusza filmu, to kino które trzyma w napięciu przez ponad 2 godziny.

"A to Z" to nowa komedia romantyczna w odcinkach wyprodukowana przez Warner Bros. Television. Reżyserem tego lekkiego serialu jest Michael Patrick Jann, odpowiedzialny za stworzenie "Suburgatory" (pol. "Podmiejski czyściec"). W główne role wcielają się: Cristin Milioti (Zelda) i Ben Feldman (Andrew). Serial opowiada o związku Andrew i Zeldy, a dokładnie o 8 miesiącach, 3 tygodniach, 5 dniach i 1 godzinie przez które byli razem. Co wydarzyło się potem? 

Nie, niestety nie zastąpi, bo na trzeci sezon "House of Cards" czekam z napięciem, czego nie można powiedzieć o drugim odcinku "Madam Secretary". Nie jest jednak źle i choć pilot nie robi wielkiego wrażenia, "Madam Secretary" można obejrzeć. Akcja, jak można wnosić po ostatniej scenie pierwszego odcinka, dopiero się rozkręca.

Tydzień Książek Zakazanych (z ang. Banned Books Week) to międzynarodowe, ruchome święto, które obchodzimy od roku 1982, i które swój początek ma w Stanach Zjednoczonych. Celem Tygodnia Książek Zakazanych jest promocja czytelnictwa oraz uświadomienie ludziom wolności płynącej z czytania i prawa do niej w każdym kraju na świecie oraz w każdej instytucji - bibliotekach czy szkołach. Przez tysiąclecia ludzie byli karani za swoją twórczość, a książki palone na stosie z różnych powodów - od religijnych po polityczne. W tym roku Tydzień Książek Zakazanych obchodzimy pomiędzy 21 a 27 września.

Seriale, których fabuła koncentruje się wokół szpitala nie są dla mnie. Z ekranu zwykle unosi się ta nieprzyjemna woń, a wspomnienie hasła "Będzie żył!" psuje jakąkolwiek rozrywkę. Nie potrafi zainteresować mnie szybkie tempo, które związane jest z resuscytacją czy wykrajaniem komuś serca. Od ratowania życia wolę trupy w kryminałach. Ale ostatnio pojawiły się dwie produkcje, które przez swoją inność i ciekawsze podejście do tematu medycyny mogą na dobre coś zmienić w tej materii. Pierwszym serialem jest "The Knick", drugim  "Red Band Society".

Kiedy wychodzisz z kina i zadajesz sobie pytanie: "Po co właściwie ktoś stworzył ten film?" wiesz już, że to nie był możliwie najbardziej udany seans. Od filmu oczekuje jednej z dwóch rzeczy: albo będzie dla mnie stuprocentową rozrywką, która pozwoli na stan całkowitego odprężenia, albo zmusi do refleksji i sprawi, że jeszcze długo po seansie będę przeżywała rozterki bohaterów, ideę reżysera. Niestety, "Zostań, jeśli kochasz" nie spełnił żadnego z tych wymagań.

Ostatnio wieczory spędzam z Liamem Neesonem i muszę przyznać, że bardzo odpowiada mi taka konfiguracja. Uwielbiam role silnych, męskich facetów, którzy na ekranie są nieustraszeni. W "Przetrwaniu", które swoją premierę w Polsce miało w marcu 2012 roku, Neeson wciela się w rolę twardziela, który wraz z grupą 7 mężczyzn będzie zmuszony walczyć o przeżycie w mroźnym i niebezpiecznym stanie Alaska.