Oglądanie „Ameryka Express” jest jak spotkanie ze starymi znajomymi z liceum. Nic cię z nimi już nie łączy, ale oni pokazują ci zdjęcia swoich dzieci

Znacie to uczucie zażenowania, kiedy spotykacie jakiegoś dawnego znajomego i właściwie nie wiadomo, czy udać, że go nie widzicie, powiedzieć sobie „cześć” i iść w długą, czy może przystanąć na chwilę, porozmawiać, zapytać co tam słychać, mimo że w gruncie rzeczy ani ciebie, ani jego to nie obchodzi? Chociaż jego może obchodzi, ale ciebie na pewno nie. Tzn. mnie. To dziwne poczucie obowiązku, które nam wtedy towarzyszy, zupełnie irracjonalne, bo przecież to ostatecznie ktoś obcy, z kim nic już cię nie łączy i właściwie nigdy tak naprawdę nie łączyło, jest nieznośne. Chcesz jednak dać mu szansę.

Zaczęło się od tego, że podczas przedstawiania zawodników programu (mamy pary, w których albo jedna osoba jest teoretycznie znana, a druga to jej towarzysz, albo dwie są popularne, podkreślam, teoretycznie) zdałam sobie sprawę, iż totalnie nie wiem, kim są ci ludzie. Znam oczywiście Grażynę Wolszczak aka Yennefer aka Barbarę Brzozowską, znam Patrycję Markowską i Pawła Deląga, kojarzę tę jedną blondynkę, czyli żonę Hollywoodu i tę drugą, tylko młodszą, bo była w „Top Model”. Reszta? Nie mam pojęcia, a tam jest łącznie kilkanaście osób.

To trochę tak jak wtedy, kiedy po latach idziesz na spotkanie z ludźmi z liceum i nie wiesz, dlaczego to sobie robisz. Minęło ponad 10 lat od matury, szkoła średnia to niezłe wspomnienia, ale coraz bardziej mgliste, a uczniowie z twojej byłej klasy to w większości obce osoby. Niektórych nie poznajesz, bo tak się zmienili, z innymi nie chcesz gadać, bo nigdy się nie lubiliście. Albo się lubiliście, ale mieliście wtedy kilkanaście lat mniej, a teraz wszystko się zmieniło. Są tylko – i to nie wszyscy – postami na Facebooku ze zdjęciami nowych dzieci. Ktoś, kto wydawał ci się równy, rzuca jakiś seksistowski żart. Ktoś nagle pokazuje ci zdjęcia z wakacji (dlaczego? po co?) albo opowiada jakąś „śmieszną” historyjkę, która może śmieszyć tylko jej uczestników, znających kontekst wydarzenia.

Takie programy jak „Ameryka Express” oglądam tylko po to, żebyście wy nie musieli. Czasem mam nadzieję, że jednak będzie śmiesznie, że to nie będzie żenujący program z rzucanymi non stop żartami kpiącymi z kobiet, żerujący na tanich emocjach czy taki, którego sensu zupełnie nie potrafię zrozumieć. I nawet zdarza mi się uśmiechnąć. Tak jak wtedy, gdy staram się uśmiechać, a nie nerwowo chichotać w towarzystwie obcych ludzi, do których nie pasuję. A nie mogę uciec.

Stacja tworzy kolejne programy i ich edycje, aby promować tam swoje gwiazdy mniej znanych programów i podnosić im oglądalność albo wkłada w znane tytuły nowe twarze, żeby potem stworzyć kolejne programy, które wypromują te wypromowane już w bardziej znanych show „gwiazdy”. Mam nadzieję, że nadążacie, bo ja już powoli nie. W każdym razie tak to wszystko się kręci. A wy (my!) to oglądacie.

I ja nawet jestem w stanie uwierzyć, że tam, na planie, to wszystko wygląda fajnie. Że ci ludzie dobrze się bawią, zaprzyjaźniają, wczuwają maksymalnie w przygodę. Tylko że fajne jest to dla nich, być tam, bawić się. Oglądający ma poczucie zdezorientowania, czy powinien się właśnie zaśmiać, skoro pan i pani z programu się śmieją?

Mamy więc program z gwiazdą „Agenta”, jakimiś ludźmi co prowadzą program o samochodach, dziewczynę, która gra w paradokumencie o ludziach 19+, jakiegoś zawodnika MMA. I oni zabrali ze sobą swoich kompanów, którzy prawdopodobnie też załapią się na jakąś fuchę w TVN-ie i zacznie o nich pisać Pudelek. Być może tak jak o twoich znajomych z liceum. A ty co, nadal oglądasz „Ameryka Express”?

* Zdjęcie główne – fot. TVN / Piotr Filutowski