Rozrywka.Blog

Moai Better Blues zabierze nas bowiem na skąpaną w słońcu Wyspę Wielkanocną. Zaraz po powrocie z Bieguna (na którym znaleźliśmy się przy okazji Ice Station Santa) Sam i Max stają się świadkami niezwykłej sceny. Ogromny, trójkątny portal rusza w pościg za znaną z poprzednich epizodów Sybil Pandemik. Nie trudno się domyślić, kto będzie musiał dociec przyczyny takiego stanu rzeczy (zgłębiwszy naturę portali jako takich) i uratować Bogu ducha winną sąsiadkę zwierzęcego duetu. A to tylko początek niezwykłej przygody, podczas której wypełnimy pewne prastare proroctwo, odnajdziemy Fontannę Młodości i będziemy uczestniczyć w miłosnej grze najbardziej popularnego prezydenta Stanów Zjednoczonych, Abe’a Lincolna…

Właściwie, to nawet podczas oglądania nie zwracałem na film większej uwagi. To jeden z takich tytułów, które po prostu nie przykuwają… Ale zacznijmy po kolei, według utartych standardów: najpierw słów kilka o fabule „dzieła”. Tak więc, Zew Krwi opowiada o dwóch klanach wilkołaków żyjących w niewinnie wyglądających ludzkich powłokach. Jeden z nich, dowodzony przez niejakiego Vareka, czerpie olbrzymią przyjemność ze swej przypadłości, wykorzystuje „dar losu” najlepiej jak potrafi. Druga z grup taka szczęśliwa już nie jest – gdyby tylko nadarzyła się okazja, odrzuciliby swoją drugą naturę. Na ich szczęście, taka możliwość istnieje. Pewna dość już wiekowa przepowiednia mówi o chłopcu, pół-wilkołaku, który wraz z ukończeniem trzynastego roku życia pozbawi świat tej niewyleczalnej z pozoru choroby. Jak łatwo się domyśleć, część zarażonych próbować będzie przeszkodzić dziecku w imprezie urodzinowej, druga zaś połowa spróbuje go utrzymać przy życiu. Choć sam pomysł może wydać się umiarkowanie ciekawy, zaczerpnięty został bowiem ze starych indiańskich legend, to wykonanie poraża już kiczem.

„American Crime” to reality show w stylu polskiego „997”. Opowiada o najciekawszych zbrodniach dokonanych w Ameryce. Gospodarzem programu jest ekscentryczny producent Albert Bodine (Cary Elwes), który przedstawia wszystkim historię mordercy, który z ukrycia nagrywał swoje ofiary na wideo, a potem z zimną krwią je zabijał. Grupa trzech osób nagrywających reportaże dla programów informacyjnych przypadkiem odnajduje ciało jednej z zabitych kobiet w rzece. Od tej pory dokładnie analizują kolejne kroki mordercy i starają się go złapać, gdyż policja nie interesuje się sprawą jak należy. Praktykant będący w tej grupie filmuje wszystko, dzięki czemu otrzymujemy informacje o postępach w śledztwie wprost z pierwszej ręki.

W życiu obejrzałem tylko kilka filmów kung-fu (plus trochę komedii z Jackie Chanem i nieco „hybryd” ze Stevenem Seagalem), w tym jeden, który pamiętam dość dobrze i ciepło wspominam – Drogę smoka z Brucem Lee (ała, tak, z Chuckiem Norrisem też). I zwyczajnie nie znam się na tym kinie. Ale za to widziałem mnóstwo klasycznych filmów akcji i wiem, że nie ma potrzeby zwracać uwagi na scenariusz, dialogi i inne „pierdoły”, bo liczy się tylko akcja (ach, cóż za odkrycie, nieprawdaż?).

Główną bohaterką opowieści jest Kirstie, mieszkająca z rodziną blisko morza. Po jednej z burz targających nabrzeżem dziewczynka wyrusza z bratem i dziadkiem na plażę w poszukiwaniu „skarbów” wyrzuconych na brzeg podczas sztormu. Obserwujemy przełomowy moment w życiu całej rodziny – Kirstie odnajduje ni to muszlę, ni to jajo, przedmiot niepodobny do niczego, co w życiu widziała. Przeczuwając, że jest to coś żywego, dziewczyna zabiera jajo do domu, po czym zostawia je na noc w wannie pełnej wody. Jakże wielkie jest jej zdumienie, gdy w nocy ze znaleziska wykluwa się istota, o jakiej całej rodzinie bohaterki się nie śniło. Jedynie dziadek Kirstie poznaje w małym potworku legendarnego konia wodnego, kelpie. Od tego momentu mieszkańcy nadmorskiego domku opiekują się morskim potworem (przypominającym rybę z długą szyją zakończoną końską głową), pomagając mu z powodzeniem wejść w samodzielne życie.

Tytuł dzieła może trochę zmylić. Książka ma wiele postaci pierwszoplanowych, jednak sam Vader wcale wśród nich nie przoduje. Fabuła opowiada o polowaniu na Jedi, którzy przetrwali rozkaz 66 – akcję obserwujemy zarówno z oczu uciekających rycerzy, jak i łowców. W roli głównych bohaterów widujemy też inne postacie, najczęściej senatora Baila Organę. Do tego ostatniego można nabrać podczas czytania olbrzymiej sympatii. Z Czarnego Lorda dowiadujemy się także, co się działo z ocalałymi Jedi (w tej roli głównie nowa postać, Shryne), obserwujemy ich próby wzajemnego odnalezienia się pod wielkimi buciorami Imperium. Książka przedstawia w ciekawy sposób wydarzenia wstrząsające galaktyką – słyszymy jak rozmawiają na ich temat postacie drugoplanowe, nie zdające sobie sprawyk co się w ogóle dzieje, przeinaczające wiele faktów. Dobrym przykładem może być kantyna na Tatooine, której bywalcy nie mają zielonego pojęcia, kim jest Vader.

Jack i Lily Beaumont są szczęśliwi. Mają swoją tawernę na Klonowej, którą Jack odziedziczył po wujku. Panuje tam cisza i spokój, stoły są zajmowane przez emerytów, którzy popijają brandy albo słabe piwo, albo przez spokojnych studentów. W kominku zawsze wesoło trzaska ogień. Miłość Jacka i Lily nie wygasła pomimo wielu lat małżeństwa. Oczywiście, Jack wciąż jest niesamowicie przystojny, a Lily piękna jak anioł. Tawerna przy Klonowej to ich gniazdko. I wówczas pojawia się coś, co może tę idealną harmonię zburzyć. Plany wielkiego szklanego centrum handlowego, które ma stanąć w miejscu tawerny, a ona wraz z okolicznymi budynkami ma zostać wyburzona. Małżeństwo nie chce zostawiać swojego mieszkanka, z którym wiąże się tyle wspomnień, tyle ciepła…

Muzyką do całej sagi Gwiezdnych Wojen zajął się John Williams, prawdopodobnie najlepszy kompozytor muzyki filmowej obecnie. Dość powiedzieć, że jest to muzyk, który został już 45 razy(!) nominowany do Oskara, natomiast pięciokrotnie był nim nagradzany! Wiecie, czym byłyby filmy Lucasa bez genialnej ścieżki dźwiękowej? Zgroza, wolę sobie tego nie wyobrażać! Nie będę w tym tekście pisał banałów, pokroju „cudowna” czy też „klimatyczna”. Każdy, kto oglądał sagę, wie, jak dobra jest muzyka Williamsa – kto nie oglądał… Cóż, przecież nie opiszę dźwięku słowami. Tym bardziej TAKIEGO dźwięku!

Na początku był fotel. I od tego fotela powstało nowe stworzenie – dziecko Juno MacGuff i Pauliego Bleekera. Wszystko byłoby w porządku, gdyby obydwoje nie chodzili jeszcze do liceum i byli w długotrwałym związku. Po prostu – wpadka! Dziewczyna najpierw chce dokonać aborcji, ale ostatecznie rezygnuje. Decyduje się na oddanie dziecka w ręce rodziny, która będzie mogła się nim porządnie zaopiekować. Paulie z boku obserwuje swoją przyjaciółkę z rosnącym brzuszyskiem, a ona sama jedzie i poznaje przyszłych rodziców adopcyjnych nienarodzonego dziecka. Wkrótce Juno zaprzyjaźnia się z nimi i niedługo odkryje prawdę o związku Vanessy i Marka Loringów.

„Once” jest opowieścią o pewnym irlandzkim muzyku, który zarabia na życie reperując odkurzacze w sklepie swojego taty. W wolnych chwilach bierze jednak gitarę, wychodzi na ulice Dublina i śpiewa swoje autorskie utwory przechodniom. Pewnego dnia spotyka pochodzącą z Czech pianistkę, która stara się zarobić pieniądze sprzedając kwiaty. Wkrótce para zaprzyjaźnia się i razem z resztą znajomych zakładają zespół. Wspólnie nagrywają materiał demo i wysyłają do wytwórni płytowej z nadzieją, że szefom spodoba się nagrany repertuar. W trakcie pogoni za własnymi marzeniami, chłopak i dziewczyna poznają się wzajemnie i zwierzają się z nieszczęśliwych miłości.

Oczywiście, od razu uspokajając przeciwników wszelkiej maści obrazów ukazujących sceny z latającymi na ekranie telewizora gołymi tyłkami i z obnażonymi, obfitymi piersiami ładnych panienek, recenzowany przeze mnie film nie należy do gatunku porno lub czegoś bardziej ostrego. Jest to zwyczajna budżetowa komedia – jak informuje nas napis na pudełku – „ociekająca seksem”. Słodko? Po obejrzeniu – niekoniecznie.

To straszne, naprawdę. Ostatnimi czasy polskie kina zalewane są kolejnymi obrazami perypetii Zakościelnego i innych lowelasów. Dobra, faktycznie jest to powiew świeżości na polskim rynku, szkoda tylko, że jest to powiew nie taki już świeży, z Zachodu, po wielu latach i to w o wiele gorszej formie od pierwowzoru. Nie wiem czemu dopiero teraz polscy producenci wpadli na pomysł tworzenia komedii romantycznych, nie jest to ważne – liczy się ich jakość, a ta jest raczej biedna.

Reżyser ukazuje tę przeklętą rzeczywistość demokratycznej Polski z perspektywy człowieka zagubionego i nierozumiejącego niczego, co się wokół niego dzieje. Który zachowuje się podobnie jak starsza osoba, rzucona w wir kapitalizmu wprost z socjalistycznego kraju dobrobytu. Wszak czyż nie słyszycie ciągle od swoich babć i dziadków, że świat obecnie jest zepsuty, zły i zdemoralizowany? Że „za komuny było lepiej”, a „Balcerowicz musi odejść”? Ja słyszę i często dziwię się tym słowom. Próbuję zgodnie ze swoimi poglądami tłumaczyć, że jednak teraz jest nieporównywalnie lepiej, że mamy wolność słowa i lepsze warunki życia. Myślę jednak, że np. moja babcia dobrze o tym wie, jednak łatwiej jest się przyzwyczaić do biedy panującej kilkadziesiąt lat temu. Odzwyczaić się od obyczajów wtedy panujących i przywyknąć do lansowanej dziś kultury masowej już nie.

Do drugiej części „Step Up” podchodziłem z niemałym dystansem. W sumie nie wiadomo, czego można było się spodziewać. Zmienił się reżyser in minus, bo na mniej doświadczonego. Aktorzy również z innej parafii wzięci (z tych znanych pozostał tylko Channing Tatum, którego widzimy całe kilka minut). Cięcie po kosztach? Paradoksalnie – po obejrzeniu ma się wrażenie, jakby oglądało się budżetówkę, mimo że wydano prawie dwa razy więcej niż na pierwszą odsłonę. Zaiste, ciekawe.

Pierwsza sprawa to na pewno sam pomysł. Sprawdzony, a jakże. Łatwo bowiem zauważyć liczne podobieństwa polskiej kreskówki z domniemanym pierwowzorem, czyli produkcją Comedy Central, która już dawno zyskała status kultowej, gdzie tylko dotarła jej emisja. Mowa oczywiście o „South Park„.

Czytam jedną lekturę na dziesięć, ale wypożyczam wszystkie. W domu testuję pierwszy rozdział – jeśli nadaje się do czytania, to czytam, a jeśli nie, to rzucam w kąt. Niech nikt mnie nie zmusza do zachwycania się nad Orzeszkową, której życiowym celem było opisanie każdego źdźbła trawy rosnącego przy drodze, tudzież kształtu szyszki rosnącej na najwyższej gałęzi sosny. Niech nikt mnie nie zmusza do zachwycania się nad bełkotliwymi wywodami Nałkowskiej albo tęsknotą do ojczyzny Mickiewicza. Szanuję, ale nie lubię.

Wrzesień 1971, Londyn. Bank znajdujący się na Baker’s Street zostaje obrobiony, świadkowie nic nie widzą, pieniądze nigdy nie zostają odnalezione, nikt nie trafia do więzienia. Napad doskonały? Film Bank Job opowiada tajemniczą historię napadu na skarbiec, która skończyła się totalnym sukcesem, albo jeszcze gorszym koszmarem – co ciekawe, wszystko wydarzyło się naprawdę, choć filmu nie można nazywać dokumentem. Mimo iż główną rolę gra Jason Staham, humoru tu niewiele – nie można nazwać Bank Job brytyjskim Ocean’s Eleven, ten pierwszy jest zdecydowanie za bardzo poważny i brutalny – stworzony w angielski sposób. Zamiast kolorowego Vegas zobaczymy szarą i mroczną rzeczywistość, a paczkę wesołych bohaterów zastępuje… cóż, paczka wesołych bohaterów – ale preferujących angielskie poczucie humoru, co nie jest dziwne, biorąc pod uwagę, że sami pochodzą z Wysp.

Czasem jednak w tym bagnie trafi się coś naprawdę przyzwoitego. Maciej Stuhr (zwany również „Młodym Stuhrem”), choć do filmowego światka dostał się niewątpliwie dzięki ojcu, miewa swoje momenty. Dziś jest równie popularny co rodzic. Grając 18-latka w filmie „Fuks” Macieja Dutkiewicza miał już 24 lata, choć wcale na tyle nie wyglądał. Aż sam się zastanawiałem, czy młody Stuhr rzeczywiście ma już tyle lat.

Vabank jest pierwszym pełnoprawnym filmem wyreżyserowanym przez Juliusza Machulskiego na podstawie scenariusza jego autorstwa. Debiut to zaiste świetny, w końcu mało komu udało się z miejsca podbić serca miłośników kina i jeszcze w czasie studiów reżyserskich trafić do kanonu polskich twórców filmowych. No i już pierwszy jego film zwano polskim Żądłem, a to już nie byle jakie porównanie – dzieło otrzymało w 1974 roku aż siedem Oscarów. Vabank nie dostał żadnego, ale co tam – mamy z czego być dumni.

Dzięki „Symetrii” młody, niepozorny reżyser Konrad Niewolski został wyniesiony przez krytyków oraz widzów do polskiej klasy A. Niestety, jego ostatni film, a zarazem pierwsza nakręcona przez niego komedia „Job: czyli ostatnia szara komórka” wykazała, że nie wszystko mu się udaje. Ale to nie przeszkadza zachwycać się nad jego więziennym dramatem.

Scenariusz filmu opiera się na autentycznej historii. Jak się później okazało powiązania są dość luźne, ale nie zmienia to faktu, że „Dług” jest najbardziej realistycznym filmem, jaki kiedykolwiek oglądałem. Adam i Stefan to dwaj młodzi i ambitni przedsiębiorcy. Chcą zacząć rozprowadzać w Polsce skutery po niskiej cenie, jednak bank nie chce udzielić im kredytu z powodu braku gwarancji. Nieoczekiwanie Stefan spotyka swego dawnego kumpla – Rosjanina Gerarda (genialnie zagranego przez Andrzeja Chyrę). Gerard okazuje się być nadziany i wyciąga do chłopaków pomocną dłoń obiecując im znalezienie gwaranta. Jego propozycja nie wygląda ciekawie, dlatego Adam i Stefan ją odrzucają. Problem polega na tym, że Gerard żąda wyrównania „własnych kosztów”. Rodzi się dług, który rośnie każdego dnia, a Gerard nie jest człowiekiem, który traktuje dłużników ulgowo.

Drogie dzieci, nadeszła pora gdy sympatyczne jeże… moment, wróć, to nie ta bajka. Jeszcze raz – dawno, dawno temu, choć w sumie to nie tak bardzo (bo w w roku 2000), w odległej krainie, która niektórym jest w sumie tak jakby bliska (bo to Warszawa) mieszkał sobie Kuba Brenner. Chłopak jakich wielu, z pasją i możliwościami. Student Akademii Muzycznej i bardzo obiecujący skrzypek – pewnego razu spotyka go jednak fala nieszczęść. Rzuca go dziewczyna, która swoją drogą jest tępą blond – idiotką. Dodatkowo chłopak zasypia na ważny egzamin i nie jest dopuszczony do życiowej szansy – konkursu we Francji. Jakby i tego było mało – żeby pomóc nieśmiałemu koledze, Oskarowi, zgadza się towarzyszyć mu, gdy zaprasza dwie dziewczyny z agencji towarzyskiej. Potem okazuje się, że panowie nie za bardzo mają czym zapłacić i alfons Czesiek zabiera im bezcenny eksponat. W poczuciu winy nasz Kubuś będzie musiał rzeczoną figurkę odzyskać. Wtedy to wplątuje się w niezłą mafijną aferę.

A Juliusz Machulski wie, jak robić dobre rozśmieszacze z przemyślaną fabułą. W końcu to on wyreżyserował m.in. Vabank, Seksmisję, Kingsajz, Deja vu czy z nowszych – Pieniądze to nie wszystko i Vinci oraz napisał scenariusze do niemal wszystkich z wyżej wymienionych. Machulski stał się jedną z najsłynniejszych instytucji filmowych w Polsce obok takich tuz kina komediowego jak Stanisław Bareja, Sylwester Chęciński czy Marek Koterski. A Kiler tylko potwierdza pozycję reżysera.

Zekranizowana w 1978 roku powieść była częścią trylogii. Nie miałem z nią styczności, jednakże po obejrzeniu filmu na pewno zabiorę się za tę książkę. Na wstępie zacznijmy od fabuły. Przez całą opowieść śledzimy losy młodego lekarza, Stefana Trzynieckiego, który podejmuje pracę w szpitalu psychiatrycznym w okresie dla Polski katastrofalnym, bo podczas okupacji hitlerowskiej. I jak głosi nazistowska doktryna czystości rasowej, naród jest organizmem, którego chore części trzeba amputować, jak nam to medycznie tłumaczy w filmie niemiecki doktor. Tak więc szpital stoi przed obliczem zagłady, zaś młody lekarz jest rzucony w rozgrywki personelu, który prezentuje różne postawy, nawet wobec takich fundamentów swego zawodu jak przysięga Hipokratesa. Postaw tym bardziej tragicznych, bowiem spowodowanych stosunkiem do „śmiecia społecznego”, czyli chorych psychicznie pacjentów.

Marek Koterski w swoich filmach wykorzystuje postać Adama Miauczyńskiego do pokazywania różnych wydarzeń i zachowań ludzkich. Zazwyczaj tych, które kojarzą się z udręką i przeciwnościami losu. Przed „Dniem Świra” mogliśmy oglądać go w wykonaniu Marka Kondrata („Dom Wariatów”), a także Cezarego Pazury („Ajlawju”, „Nic śmiesznego”). W roku 2002 powrócił pierwszy z tej dwójki, ukazując postać Adasia jako kompletnego frustrata i pedanta, kierującego się niekiedy przedziwnymi zasadami.

Jako rodowity gdańszczanin, usłyszawszy o tej książce bardzo się ucieszyłem. Jeżeli Kraków i Warszawa nazywano klejnotami w koronie Rzeczypospolitej, to Gdańsk był tym największym z nich. To jedyne polskie prawdziwie „europejskie” miasto, jeżeli wiecie, o co chodzi – Gdańsk przypominał Amsterdam, kiedy przez port szło zboże z całego kraju. Właśnie to opisuje Komuda – potęgę miasta, kupieckie interesy i giełdę na Dworze Artusa. Gdzieś wśród tego przepychu ociekających złotem ulic z jednej strony, a biedą tych, którym się nie udało, stoi Arendt Dickmann. Co lepsi historycy uśmiechnęli się na pewno, a reszcie należą się wyjaśnienia – Dickmann jest spolszczonym holendrem (kolejny dowód na potęgę Rzeczypospolitej, pozwolę sobie wtrącić), późniejszym dowódcą zwycięskich okrętów polskich pod Oliwą, gdzie zginął, zabity przypadkowo przez zabłąkaną, podobno także polską, kulę. Niemniej jednak Dickmann stoi na skraju bankructwa, a fakt, że jego żona jest w stanie zwiastującym rychłą śmierć, zmusza go do podjęcia decyzji o powrocie na okręt. W tym samym czasie, po Bałtyku grasuje Lewiatan – dla jednych legendarny morski stwór, dla innych tylko podszywający się pirat. Traf chciał, że dawny okręt Dickmanna – Die Prinzessin von Polen – został właśnie napadnięty przez, jak wszyscy myślą, potwora. Komisja Okrętów niechętnie przyznaje mu Prinzessin, po czym Dickmann wyrusza na misję unicestwienia Lewiatana wraz z panem Jakimowskim – polskim szlachcicem z dziada pradziada.

Z Adasiem Miauczyńskim po raz pierwszy spotykamy się w „Domu Wariatów” z 1984 r. W zasadzie jest to jeden z najcięższych w odbiorze filmów Koterskiego. Zdawkowe dialogi, minimalistyczna gra aktorska, surrealistyczny klimat, schizofreniczna postać odgrywana przez Marka Kondrata, który po latach powróci do jednej ze swych pierwszych, „dorosłych” ról, zastępując Dom Wariatów Dniem Świra. Miauczyński powraca do domu rodzinnego po to, by spotkać się z wyobcowaniem, samotnością wśród ludzi, we własnej rodzinie, której członkowie przewijają się niczym majaki we śnie. Dom Wariatów ma swoje drugie dno zawarte w zakończeniu, ale bądźmy szczerzy, filmy tego typu można kochać lub nienawidzić. Podnoszenie rangi danego dzieła ze względu na osobę twórcy jest nie na miejscu i stąd też napiszę wprost: tylko dla fanów statycznych i pozbawionych jakiejkolwiek akcji przedstawień Teatru Telewizji Polskiej. Ten film jest po prostu męczący w odbiorze, niczym Inland Empire odrobinę chory w swej monotonności, całkowicie inny od dalszych, tragikomicznych perypetii Adama M.

Film jest w zasadzie podzielony na dwie części, które są ze sobą spójne za sprawą głównego bohatera. Chris Pratt (którego gra całkiem przekonujący Joseph Gordon-Levitt) jest szczęśliwym chłopakiem. Polegając na własnych zdolnościach, ale także na pokaźnych finansach rodziny, zdobył to, o czym jego rówieśnicy mogliby tylko pomarzyć. Jest gwiazda hokeja, ma sportowy samochód i niczego sobie dziewczynę. Jak to jednak często w filmach bywa, kiedy na początku ma się wszystko, to bardzo łatwo można to stracić. Tak jest i tym razem – brawura głównego bohatera doprowadza do zderzenia z kombajnem na wiejskiej drodze. Dwójka przyjaciół chłopaka ginie, jego towarzyszka zostaje poważnie ranna, a on sam doznaje urazu mózgu. Od teraz ma olbrzymie trudności z zapamiętaniem czegokolwiek, musi nastawiać sobie bez przerwy budziki w zegarku i spisywać podstawowe czynności w notesie. Często też bez zahamowań mówi to, o czym akurat myśli, nawet jeśli jest to coś nieodpowiedniego (chociażby chwalenie się terapeutce, że chciałoby się z nią przespać). Chris, którego życie uległo kompletnemu paraliżowi, zostaje przydzielony przez klinikę przystosowywania do życia jako współlokator niewidomego Lewisa. Razem planują otworzyć własny bar, ale po kolei… Póki co, nasz były gwiazdor żyje z pieniędzy rodziciela, ale nocami dorabia sprzątając mały bank, w którym co rok przechowywane są pieniądze ze żniw. Ta właśnie placówka staje się celem rabunku niejakiego Gary’ego Spargo, który próbuje wciągnąć Pratta w swój niecny plan.

Choć „Mgła” okazała się być bardziej personalną opowieścią, niż początkowo zakładałem, nie przeszkodziło jej to wcale wpisać się do mojego prywatnego kanonu „postapokaliptycznych filmów grozy”. Znalazłem tam wszystko, czego potrzebowałem, zaczynając od najeźdźców z innego wymiaru, poprzez dzielnych marines w swoich opancerzonych wozach, na wizji wybitej ludzkości skończywszy. Naprawdę nie wiem dlaczego, ale mam po prostu do tego słabość…

Brad i Abby wiodą szczęśliwe życie w jednym z nowojorskich apartamentów na Manhattanie. Są już rodzicami dziewięcioletniego Joshuy, lecz wkrótce rodzi im się drugie dziecko – córka Lily. Spędzają z nią mnóstwo czasu, co nie podoba się ich starszemu synowi. Pewnego dnia, w domu Cairnów zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Wszystko wskazuje na to, że sprawcą ich jest mały Josh.