Rozrywka.Blog

Michał Wroński z Oleśnicy, ląduje w stolicy (rym zamierzony, prawdopodobne, że i autor myślał tym samym torem co ja, bo nikt normalny sam by się tam pchał…) – opuszczony przez żonę, wyrzucony z pracy, ale za to z legitymacją kontrwywiadu. Brzmi znośnie, toteż i Wroński powodów do narzekań nie ma, bo prócz pensji dostał także służbowe mieszkanie w którejś z dzielnic stołecznej wsi, zwanej Warszawą. Mimo iż praca nieco inna niż ta chociażby za sklepową ladą, historia opisana w Żelaznych Kamieniach dzieje się dopiero po dwóch latach od przeprowadzki i rozpoczyna dość niewinnie – bo od udawania menela w prowincjonalnym miasteczku. Osobom obeznanym z historią PRL dużo mówić może pierwszy człon tytułu, bowiem tłem do historii o Bursztynowej Komnacie, o której poszukiwaniu książka traktuje, jest tak zwana akcja Żelazo – czyli przenikanie ludzi MSW do struktur przestępczych w Europie Zachodniej w latach 70. i rabowanie wszelkich dóbr i złota.

Porównanie Komudy do polskich seriali jest ryzykowne, nawet nie dlatego, że sam przeczytałem z przyjemnością wszystkie jego książki. O ile zarzut zagubienia się gdzieś w sztuczności, czy kompletnym odrealnieniu na przykład pani adwokat Magdy Komudy nie dotyczy – o ile można napisać tak o książce historyczno-fantastycznej – ale pisanie tasiemców jest niebezpieczną sprawą. Co jest jeszcze gorsze – autor nie ciągnie w nieskończoność tej samej historii, szlachcie nie „żyją” dłużej niż dziecinni magowie z Hogwardu. Historie pisane przez Komudę ciągną nas od Moskwy po Antyle i Jamajkę, grobami postaci które zginęły, bądź których dalsze losy nie są znane można byłoby spokojnie zająć całe Powązki. Innymi słowy – to nie jest serial, wbrew pozorom, a na takowy wyglądy, brakuje tylko odpowiedniego spoiwa by móc krzyknąć – „to żyje!”.

Najłatwiej sklasyfikować mi tę hiszpańską produkcję jako połączenie „28 tygodni później” z „Blair Witch Projekt”. Chociaż obie pozycje to wręcz przeciwległe bieguny w horrorowym światku, ryzykowna mieszanka wyszła produkcji na dobre. Wszystko za sprawą reżysera Jaume Balagueró oraz niesamowitych zdjęć Pablo Rosso. Cały film został przedstawiony widzowi w formie reportażu nagrywanego przez prezenterkę lokalnej, barcelońskiej telewizji. Ona i jej zaprzyjaźniony operator przez przypadek trafiają do normalnej (z pozoru) kamienicy. Na miejscu jest już policja i straż pożarna, okazuje się bowiem, że miał tutaj miejsce jakiś dziwny wypadek. Ku ich przerażeniu sprawca wciąż jest w środku, cały budynek zostaje natomiast poddany kwarantannie przez hiszpańskie wojsko. Zdezorientowani funkcjonariusze, prezenterka Angela i jej operator Pablo oraz mieszkańcy kamienicy wpadają w histerię, starając się wydostać za wszelką cenę. Nie mają najmniejszego pojęcia, że wewnątrz odciętego od świata budynku znajduje się nosiciel śmiertelnego wirusa. Bez pomocy z zewnątrz, bez możliwości ucieczki, ściśnięci w ciasnym holu są zdani tylko na siebie. Wszystko dokładnie rejestruje telewizyjna kamera…

Żeby nie szukać daleko, sięgnijmy po dzieło naszej rodzimej kinematografii. W 2003 roku powstał film Macieja Ślesickiego, Show. Opowiada on ciekawą, niemalże kryminalną intrygę. Kolejnym dobrym przykładem na wciągającą historię jest „The Truman Show” pokazujący faceta, który nie zdaje sobie sprawy, że przez całe życie jest obserwowany. Są to tytuły ciekawe, posiadające jakieś drugie dno i z dość nietypowym zakończeniem. Jako dzieła ambitne, poza tematem reality-show właściwie nie mają nic wspólnego z opisywanym przeze mnie „widzę-cię.com”. To może być dowód na to, że choć trzy produkcje obracają się wokół podobnych zagadnień, to dzieli je co najmniej kilka klas jakościowych.

Jeśli ktokolwiek wątpi w geniusz tego człowieka, to radzę powtórzyć sobie seanse starej trylogii Gwiezdnych Wojen oraz Indiany Jonesa. To właśnie z tymi dwiema rolami, Hana Solo i profesora-archeologa, Ford jest najbardziej kojarzony. Słusznie zresztą – charaktery, które udało mu się wykreować są specyficzne i nie do podrobienia.

Jednym z takich ludzi był Gabriel Benedict. Był, ale nie jest. Zmarł w nie do końca wyjaśnionych okolicznościach, na pokładzie statku Capella, który dosłownie rozpłynął się w próżni. Jednak domorosły archeolog, jeden z najbardziej cenionych w branży, przygotował się na tę okoliczność. Nakazał on swemu siostrzeńcowi, Aleksowi Benedictowi, handlarzowi antykami, by kontynuował on jego badania. Jak się później okazuje, ktoś próbuje przeszkodzić mu w spełnieniu ostatniej woli wuja, włamując się do jego domu i kradnąc moduły pamięci dla Jacoba – „zaawansowanej reagującej sieci danych”, który odegra później znaczącą rolę w poszukiwaniach Aleksa. A zresztą, żeby to jeden raz! Bo okazuje się, że informacje, które może zdobyć, mogą mieć ogromne znaczenie dla całej ludzkości. A dotyczą, jakżeby inaczej, historii Christophera Sima, która wcale nie musi być taka, jak głoszą podręczniki od historii.

„Dlaczego kochamy kobiety” to zbiór opowiadań i esejów Cartarescu, w których autor opisuje swoje doświadczenia i przeżycia z kobietami. Przedstawiając różne formy fascynacji oraz miłości stara się pod każdym aspektem odpowiedzieć na pytanie zawarte w tytule. Prezentuje więc kobietę jako matkę, uwodzicielkę, partnerkę erotycznych doznań czy też towarzyszkę w odkrywaniu tajników młodzieńczych lat. To sentymentalna podróż po meandrach uczuć mężczyzny do płci przeciwnej.

Rzecz wydaje się aż nazbyt nieprawdopodobna. Bliżej nieznany nam człowiek, który równocześnie pełni rolę narratora, staje się zabójcą zabójcy. Dzieje się tak, kiedy seryjny morderca napada go w porcie. Jednak z powodu krzepy głównego bohatera, napastnik ginie od ciosów własnego noża. Postać, której nazwiska nawet nie zdążyliśmy poznać, przyjmuje tożsamość swego niedoszłego kilera, posługując się jego pseudonimem – Grandson of Barney. Wkrótce zostaje dostrzeżony przez tajemnicze stowarzyszenie. Po przyjściu na spotkanie okazuje się, że wszyscy członkowie klubu odebrali już życie niejednej osobie. Zbierają się więc co jakiś czas w barze i opowiadają sobie nawzajem śmieszne zdarzenia, które spotkały ich przy wykonywaniu „zawodu”. Niewiele myśląc, świeżo upieczony klubowicz zaczyna wykańczać swoich nowych znajomych. Przy okazji, do akcji wkracza doskonale wyszkolony agent FBI oraz tajemniczy morderca z KFC, który na swoim koncie ma już prawie trzysta ofiar.

O kulisach powstania Blade Runnera (Łowcy androidów) można byłoby napisać książkę lub nakręcić film dokumentalny. Wszelkie perypetie związane z adaptacją dotyczą scenariusza – autorstwa Hamptona Fanchera i Davida Webba Peoples’a. Sporną kwestią okazało się być zakończenie dzieła Ridleya Scotta, które notabene składa się z co najmniej pięciu alternatywnych scen. Bez wątpienia miał na to wpływ przedpremierowy pokaz filmu w Dallas i Denver, który okazał się być kompletną klapą. Z kina wyszły setki sfrustrowanych widzów. Można było usłyszeć wypowiedzi w stylu – „To ma być k***a zakończenie?!”. W porannych gazetach ukazały się nieprzychylne recenzje filmu. Krytycy nie zostawili suchej nitki na Blade Runnerze. Spośród błędów wytykali m.in. narrację (Decarda) zza kadru oraz zupełnie niepasujący do klimatu dzieła happy end.

Jest taka przypowieść o greckich bogach, którzy z nudów stworzyli istoty ludzkie. Jednak wciąż byli znudzeni, więc wymyślili miłość i przestali się nudzić. Po pewnym czasie sami postanowili jej zaznać. W końcu wymyślili śmiech, który pozwolił im ją znosić. Tę w skrócie zarysowaną starożytną koncepcję miłości, poznajemy z ust jednego z bohaterów filmu Harry’ego Scotta (w tej roli Morgan Freeman): statecznego, dojrzałego i szczęśliwego mężczyzny, oglądającego świat z perspektywy świadka narodzin różnego rodzaju form miłości: bezinteresownej, braterskiej, romantycznej, egoistycznej oraz zmysłowej, w tym lesbijskiej. Jej wszystkie typy, uważny widz z pewnością bez trudu rozpozna w dziele Bentona.

Tak więc z książką pod pachą wróciłem do domu i zacząłem czytać. Nieprzyjemna aura roztaczająca się wokół pożyczonego egzemplarza (nie chcę wiedzieć, kto z niego korzystał…) nie zniechęciła mnie do pochłonięcia tytułu w całości. Tym razem jednak nie obyło się bez popity, jak to było w przypadku Nocnego Patrolu. Dlaczego?

Pierwsze wrażenie było co najmniej negatywne. Dowiadujemy się, że tym razem wielka ściema facetów od sprzedaży polega na tym, że niniejsze dzieło to „ostatnia powieść autora zaginionego podczas tragicznego lotu 815”. Mniej zorientowanym wyjaśniam, że katastrofa ta to początek osi fabularnej serialu. Zaraz potem spotykamy się oczywiście z informacją dla czytelnika, która mówi, że „(..)także autor jest postacią fikcyjną”. Przyznam, trochę zdenerwowało mnie takie podejście do sprawy – najtańsze chwyty, byle tylko podczepić się pod „Losty”. Na szczęście, początkowy niesmak odszedł w niepamięć wraz z zagłębianiem się w kolejne strony lektury.

Koncepcja powstania Gwiezdnych Wojen zrodziła się we wczesnych latach 70. Wówczas nawet George Lucas nie był w stanie przewidzieć ogromnej popularności swojego dzieła. W momencie premiery pierwszej części trylogii – Nowej nadziei (IV epizodu) – 25 maja 1977, miliony ludzi na całym świecie wyszło zafascynowanych z kina, z wielkimi ze zdziwienia oczami. Oszołomieni efektami specjalnymi, wspaniałą fabułą, kapitalną muzyką i doskonałą grą aktorską, wrócili do domu i nie mogli zmrużyć oka. W ich głowach jak w kalejdoskopie przewijały się non stop nowe, upojne obrazy rycerzy Jedi walczących na miecze świetle. Przed nimi rozciągała się wizja przerażającego Dartha Vadera, odważnego Luke’a Skywalkera, szalonego Hana Solo oraz czarującej księżniczki Leii. Po przebudzeniu z głębokiego snu, odurzeni, rozkochani w epickiej opowieści o odwiecznej walce dobra ze złem, ze zniecierpliwieniem oczekiwali kolejnej części przygód Skywalkera i jego przyjaciół.

Nietrudno jednak zauważyć, że praktycznie zniknął. Od czasu do czasu w telewizji pojawi się jakiś film z jego udziałem, którego nie było w kinach, bo od razu powędrował na krążki. Taką też produkcją jest „Aż do śmierci”. Nie oczekiwałem po tym filmie wiele, ale miałem przynajmniej nadzieję, że francuski aktor wciąż potrafi przyzwoicie kopać. Niestety Van Damme to tylko rozpaczliwa próba przyciągnięcia starych fanów, bo akcji tu tyle co zdrowej żywności w Macdonald’s.

Gwiezdne Wojny od dawna spotykały się z moją dezaprobatą. Zastanawiałem się, co ludzie widzą w tej sadze. Doszukiwałem się dziury w całym. Wielokrotnie próbowałem „nawrócić” się na Jasną Stronę Mocy. Bezskutecznie. Zrozumiałem, że to uniwersum nie jest dla mnie. Po prostu nie lubię kosmicznych klimatów. Jedyny film z tych realiów, który obejrzałem z wielką przyjemnością, to Apollo 13. Chociaż i on nie jest bezpośrednio powiązany z kosmosem. Książki science-fiction to wielkie nieobecne w moim dość bogatym zbiorze. Paraduje w niej dumnie Wiedźmin, ale wciąż zastanawiam się czy to aby gatunek czysto fantastyczny. Stanisław Lem, z całym szacunkiem do jego twórczości, to dla mnie tylko dobry bajkopisarz.

Wojny klonów mają się ku końcowi. Film rozpoczyna się rozstrzygającą bitwą między separatystami a siłami Republiki nad jej stolicą, Coruscant. Podczas starcia porwany zostaje kanclerz Palpatine, któremu na ratunek podążają Obi-Wan oraz Anakin Skywalker. Po odbiciu zakładnika, obaj bohaterowie powracają na Coruscant, gdzie Skywalker spotyka swoją ukochaną, senator Padmé Amidalę. Okazuje się, że jest ona w ciąży, a dodawać nie trzeba, że rycerze Jedi nie mogą sobie na to pozwolić; zakazany jest chociażby zwykły związek z kobietą. Spokój przyszłych rodziców mącą sny Anakina prorokujące śmierć matki przy porodzie. W tym samym czasie Palpatine rośnie cały czas w siłę. Gdy spotyka młodego Skywalkera, wyczuwa w nim wielką moc, więc mami go przy nadarzającej się okazji obietnicą możliwości uratowania Padmé przed śmiercią, gdy tylko Anakin zgodzi się przejść na Ciemną Stronę. Tak oto powoli rodzi się Darth Vader.

Tak, to postać pewnego bohatera, jak mogliście się spodziewać – terrorysty bojownika o wolność Polski, człowieka potwora, zmieniającego oblicze według naszych własnych poglądów, który mówiąc o wyzwoleniu kraju jednocześnie katuje na śmierć sowieckiego generała na oczach całego świata. Kim jest Xavras? Jest samozwańczym pułkownikiem, niegdyś oficerem rosyjskim, teraz żywą legendą o której Amerykanie kręcą filmy, Johnem Rambo (chociaż to porównanie spłyca postać do sieczki ruskich), Nieuchwytnym Wyżrynem, za noszenie koszulki z którym grozi śmierć. Xavras jest… Właśnie. Jest albo terrorystą – w końcu wysadza szkoły, skazuje na śmierć wielu ludzi, odpala w centrum Moskwy bombę atomową – ale i niezaprzeczenie patriotą, wierzy w niepodległą Polskę (w książce przegraliśmy wojnę z bolszewikami, a w całej Europie Środkowej panuje nieustanna wojna) – temu podporządkowując swoje czyny, wraz z rajdem atomowym ku stolicy Rosji.

1. Coruscant

Akcja Mrocznego Widma ma miejsce około 30 lat przed Bitwą o Yavin z epizodu czwartego. Niesamowicie pobudzało to wyobraźnię – pewne było, że ujrzymy Republikę w latach świetności oraz młodego Dartha Vadera, Obi-Wana i tym podobnych „wiekowych” bohaterów znanych ze Starej Trylogii. Fabuła rozpoczyna się wraz z lądowaniem ambasadorów Republiki na stacji kosmicznej Federacji Kupieckiej. Zapoznajemy się tutaj z dwoma głównymi bohaterami, rycerzami Jedi – Obi-Wanem Kenobim (hurra!) i jego mistrzem, Qui-Gonem Jinnem. Misja dyplomatyczna kończy się oczywiście jatką oraz ucieczką ze stacji. Ot, na razie standardowe Gwiezdne Wojny…

Akcja „Snu Kasandry” przenosi nas do dzielnic Londynu zamieszkiwanych przez angielską klasę robotniczą. Głównymi bohaterami są dwaj bracia, Ian i Terry. Mimo że są połączeni więzami krwi, to różnią się od siebie diametralnie. Ian to ambitny, szukający stabilizacji w życiu osobistym i zawodowym człowiek. Aktualnie pomaga swojemu podstarzałemu ojcu w prowadzeniu restauracji. Natomiast Terry to rodzinny i wrażliwy mechanik samochodowy nie posiadający wyrafinowanych planów na przyszłość i będący nałogowym hazardzistą. Pewnego dnia obydwie postacie potrzebują w szybkim terminie ogromnych sum pieniężnych. Bracia zwracają się więc o pomoc do swojego bogatego wujka Howarda. Zgadza się on na pożyczkę dla swoich siostrzeńców, ale pod jednym warunkiem – jej spłata ma polegać na zabiciu inspektora finansowego, który ma dowody, dzięki którym może umieścić Howarda w więzieniu na ładnych parę lat. Co zadecydują bracia postawieni w sytuacji kryzysowej?

Fabuła Ataku Klonów ukazuje wydarzenia mające miejsce 10 lat po tych z części pierwszej. Skutkuje to wymianą aktora odgrywającego rolę Anakina – tym razem wciela się w niego Hayden Christensen, o którego grze aktorskiej napiszę trochę dalej. W każdym razie: Anakin urósł, jest już padawanem. Wraz z mistrzem, Obi-Wanem Kenobim, nasz bohater próbuje wytropić zleceniodawcę zamachów na senator Amidalę z Naboo. Śledztwo prowadzi do zaskakujących odkryć – poszlaka istnienia Dartha Sidiousa, bedącego Lordem Sith, armia klonów tworzona dla Republiki na planecie Kamino i wojna wisząca w powietrzu to tylko nieliczne z problemów, z jakimi przyjdzie się borykać Zakonowi Jedi. A pamiętajmy, że wśród całej zawieruchy rośnie nam powoli Darth Vader…

Ludzkość rozproszona jest po wszechświecie – żyje w skupiskach na różnych planetach galaktyk. Rozległym Imperium włada jeden człowiek, a cały system przypomina sfeudalizowaną, średniowieczną Europę. Poszczególne rody rządzą lennami z nadania Imperatora, który w każdej chwili także może przeprowadzić najróżniejsze roszady wśród książąt. Tak właśnie Atrydzi z Kaladanu zmuszeni zostają do objęcia we władanie Arrakis – pustynnej planety, jedynego miejsca, w którym wydobywa się pewien narkotyk zwany melanżem. Umożliwia on niedalekie jasnowidzenie, co przy podróżach międzygalaktycznych jest niczym narządy nawigacyjne dla żeglarzy. Gdyby zabrakło tego specyfiku, wszystkie planety zostałyby odcięte od siebie, co sam autor przyrównał do dawnych Wieków Ciemnych. Tak pokrótce opisać można świat Diuny, teraz opowiem Wam o tym, co dzieje się po przybyciu Atrydów na Arrakis (Diunę). Otóż do tej pory planetą władali Harkonnenowie, toteż niechętnie oddają oni swoje lenno – zwłaszcza, że kontrola wydobycia melanżu jest bezcenna. Wywiązuje się cała intryga, po czym Harkonnenowie odbijają Arrakis siłą, a książę Leto Atryda ginie. W wojennej zawierusze udaje się zbiec synowi i konkubinie księcia. Co z tego wyniknie? Standardowo zostawię Was bez odpowiedzi, jak na recenzję przystało.

Jak Jerzy Seipp. Nie jestem pewien, czy jestem w stanie poprawnie wymówić jego nazwisko, ale po pierwszym kontakcie z jego literacką twórczością jestem na tak. Bohaterem „Królewny” jest Bartek Zborowski, z zawodu broker informacyjny, czyli niejako prywatny detektyw. A nie dość, że prywatny detektyw, to jeszcze twardziel. Takich lubię. Wracał z piwkiem i pieczonym kurczakiem ze sklepu, gdy zauważył wypadającą z autobusu dziewczynę. Usmarkaną, półprzytomną i ogólnie ścioraną. To obudziło w nim serce Samarytanina. Zaniósł ją na rękach do mieszkania, doprowadził do porządku i… zakochał się. Zakochał się w jej anielskiej twarzy, pomimo że prawdopodobnie była nieletnia, a on ponad dwa razy starszej od niej.

Tak też się stało i tym razem. M15, kontrwywiad brytyjski, dowiaduje się o obecności w kraju tzw. niewidzialnego – terrorysty należącego do etnicznej ludności kraju. Dzięki współpracy z brytyjskimi służbami wywiadowczymi M16 (SIS – Secret Intelligence Service) i informacjom agenta Bruno Mackay’a dowiedzieli się, że do Wielkiej Brytanii wyruszył jeden z ludzi współpracującego z terrorystami al Safy. Wszystko zbiegło się na dodatek z tajemniczym zabójstwem rybaka w Norfolk oraz z wydaniem fałszywego prawa jazdy dla osoby o nazwisku Faraj Mansoor. Po uprzednim połączeniu faktów rozpoczyna się pościg za terrorystą, w którym kluczową rolę odgrywa Liz Carlyle, oficer M15.

Idealnym przykładem jest pierwszy tom Antologii Polskiego Horroru pt. Trupojad. Nie ma ocalenia. Osobiście po raz pierwszy mam do czynienia ze zbiorem opowiadań związanych z prozą grozy. Horror w wersji książkowej nie jest tak naprawdę ogromnie popularny w naszym kraju. Polacy, jeśli już wybierają pozycje z tej półki, to raczej sięgają po „pewniaki” jak Stephen King, Graham Masterton lub Clive Barker. Wydawnictwo Red Horse postanowiło dzięki Trupojadowi przedstawić nadzieję polskiego horroru. W końcu Polacy nie gęsi…

Przez kina przewala się mnóstwo różnego rodzaju niedorobionych tworów, które jednak zawsze gromadzą pewną grupę widzów – typowym zjawiskiem jest, że widzowie ci nie dostrzegają wyraźnych wad tytułów. Ciężko wyjaśnić fanom filmowego Dooma (zapewne i tacy się znajdą), że to dzieło wzbudza u krytyków zgrzytanie zębów. I tu mamy ukazaną nietypowość fanów Gwiezdnej Sagi – zapaleniec zapytany o jakość dialogów, czy też ujęć w Nowej Trylogii, nie będzie swojej ulubionej produkcji bronił, zdaje sobie sprawę z buraków, których w GW niemało. Ot, choćby sam Lucas, wielu ludzi kocha go za wykreowany świat i klimat, za to jako reżyser to on niestety, delikatnie mówiąc, nie zwala z nóg. Zresztą, słyszałem opinie, że pan G. powinien jak najszybciej dać sobie spokój z kręceniem i zwolnić miejsce młodym kreatywnym… Nawet gdy ogłoszono, że Lucas czynnie bierze udział w produkcji serialu animowanego Clone Wars 3D, reakcja fanów mówiła wiele. No i co, udejmuje to mi (jako przedstawicielowi miłośników GW) zamiłowania do wszystkiego, co z jego tworem związane? Ani trochę, wręcz bawi i jeszcze bardziej przyciąga!

Zapewne czytaliście już recenzję książki „Nie mogę się doczekać… kiedy wreszcie pójdę do nieba” (PB 08/2007). Wracam do tego tytułu, ponieważ mamy niesamowitą przyjemność powrócić wraz z Fannie Flagg do Elmwood Springs. Konkretniej, poznamy wydarzenia, które miały miejsce wcześniej…

Palisade Defence to firma specjalizująca się w sprzedaży i produkcji broni, którą później wykorzystuje wojsko. W nagrodę za efektowną promocję swoich produktów oraz ciężki wkład w rozwijanie Palisade grupa pracowników wyjeżdża na wycieczkę integracyjną do Europy (gdzieś w okolice węgierskich lasów). Jednakże drzewo tarasujące ulicę zmusza grupę do przejścia reszty drogi. Zatrzymują się w obskurnym i opuszczonym schronisku. Wkrótce dowiedzą się, że nie są w lesie sami.

„Moc daje Jedi siłę”. Tak, Jedi bez Mocy byłby niczym nie wyróżniającym się mnichem z mieczem świetlnym, którym na dodatek nie potrafiłby walczyć. Czy jednak ludzie posługujący się mocą mają nad nią nieograniczoną władzę? W jednej z książek traktujących o Wojnach Klonów dowiadujemy się od Yody, że Moc jedynie słucha próśb człowieka, a próby rozkazywania jej są domeną Ciemnej Strony Mocy, wiodą do niej. Stąd też różnice w używanych mocach pomiędzy Sithami a Jedi – posługiwanie się błyskawicami, jak np. czynił to Darth Sidious, nagina naturalną więź Mocy z człowiekiem, jest to niejako polecenie wydane tej pierwszej. Doprowadza to do tego, że większość Sithów ginie od własnej broni z powodu zbyt dużej pewności siebie.

Akcja omawianego serialu rozgrywa podczas tytułowych Wojen Klonów, mających miejsce pomiędzy epizodami drugim oraz trzecim. Już na początku zauważamy, że to nie fabuła odgrywa tutaj główną rolę – na dobrą sprawę bohaterowie mogliby się nie odzywać, a kreskówka wiele by nie straciła. Lwią część czasu projekcji zajmują wojenne działania oddziałów klonów, bitwy z udziałem Jedi oraz wszelkiego rodzaju pojedynki. Co prawda fabuła skupia się dookoła Obi-Wana i Anakina, jednak wiele odcinków prezentuje przygody innych rycerzy Jedi, jak np. Kit Fisto czy Mace Windu. W ten sposób poznajemy nieco postacie, które w pierwowzorze zaledwie przemykały na drugim planie. Po przeciwnej stronie barykady jest równie bogato – Asajj Ventress, łowca nagród Durge czy znani z filmów hrabia Dooku oraz Generał Grievous to tylko nieliczni członkowie swoistej plejady gwiazd.