Filmy

Ostatnio zombiaków na łamach sPlay jest tyle, ile problemów było na planie World War Z.

Filmowi Takeshiego itano udaje się zarówno uchwycić cały urok oryginalnej serii, jak i dodać nowy, świeży powiew. Film jest trochę jak dramat samurajski, trochę jak komedia, trochę jak musical. I we wszystkim, czego tylko się podejmie- udaje mu się osiągnąć sukces. 

3:10 do Yumy wywołuje ogromną nostalgię do lat świetności amerykańskiego Westernu -  zaskakująco, tylko do jego dobrych stron. To świetny film, który docenić powinni zarówno miłośnicy gatunku, jak i ludzie kompletnie mu obojętni Zanim Western został całkowicie zmieniony przez Sergio Leone i podobnych jemu wizjonerów z Włoch, mieliśmy inne, dużo weselsze opowieści o kowbojach i rewolwerowcach. Amerykański Western był bardziej rozrywkowym i łatwym w odbiorze dziełem z odrobinę baśniową strukturą. Gang oczywistych złoczyńców napadał bank lub pociąg, a ostatni sprawiedliwy, samotny jeździec przybywał do miasta, żeby wszystko naprostować. Oryginalne 15:10 do Yumy z 1957 wychodził w czasach, kiedy wszystkie elementy (dziś uważane za klisze i banały) wciąż trwały w rozkwicie, co czyniło go dodatkowo wyjątkowym. Przez lekkie odwrócenie klasycznych ról, potrząsnął starą formułą- bo tym razem mieliśmy do czynienia z historią o przyjaźni ofiary  z oprawcą, uciekiniera ze ścigającym. Tutaj to złoczyńca jest bystrym, pociągającym herosem, a więżący go farmer jest kimś słabym i mało interesującym. Pod wieloma względami ten i kilka innych, rewizjonistycznych filmów zajmujących się tematyką dzikiego zachodu, umożliwiły później europejskim twórcom wkroczenie na arenę.

Jako ogromny miłośnik książki marzyłem, żeby zmieszać ten film z błotem. Chciałbym napisać, że to herezja dla fanów żywych trupów, że nic nie trzyma się tutaj kupy, że Brad Pitt nieustannie ratuje swoją rodzinę i wszystko kończy się happy-endem, wbrew kapitalnemu pierwowzorowi. Reżyser Quantum of Solace wytrącił mi większość argumentów z ręki, natomiast kino opuściłem z ogromnym zadowoleniem. World War Z, wbrew wszystkim znakom na niebie i ziemi, jest bardzo solidną produkcją.

Nasz kraj, choć powierzchnią i liczbą obywateli w skali świata co najwyżej średni, wydał kilku reżyserów zdolnych i kilku reżyserów modnych. W gronie tych drugich tryumfy święci od kilku lat Wojciech Smarzowski, odcinający wciąż kupony od sukcesu "Wesela". 

Któż nie lubi występu dobrego iluzjonisty? Ale przecież wszyscy wiemy, że prawdziwa magia nie istnieje. Podstawowy urok scenicznych magików polega na tym, że tak naprawdę chcemy wierzyć w wydarzenia na scenie. Pragniemy nieznanego i niesprawdzalnego. Wiemy o tym, że to oszustwo - ale chcemy wierzyć. Pod wieloma względami dobra magiczna sztuczka jest jak kino.

Wyznania Gejszy czarują ilością barw na ekranie. Niestety, brak im jakiegoś spoiwa, który uczyniłby ten film czymś więcej jak naprawdę ładną pocztówką. Chiyo Sakamoto, córka biednych rybaków zostaje sprzedana razem ze swoją starszą siostrą do miasta. Chiyo dostaje się pod opiekę domu gejsz, ale jej siostra trafia do innego domu w dzielnicy rozkosz, Hanamachi. Młodsza siostra poznaje okrutny świat spartańskich treningów, zawiść innych dziewcząt i niewygody niewolnictwa. Wpada w konflikt ze starszą Gejszą, Hatsumoto. W końcu dziewczyna postanawia uciec razem ze swoją siostrą - Satsu, ale po nieszczęśliwym wypadku, zostają całkiem rozdzielone, a Chiyo musi odpracować swój dług. Podczas znajomości z pewnym możnym (granym przez Kena Watanabe), postanawia jednak stać się jedną z najlepszych Gejsz. I staje się nią. Tylko po to, żeby wkrótce doświadczyć trudów drugiej Wojny Światowej.

Przyznam się szczerze, że gdy tylko usłyszałem o planach zekranizowania World War Z Maksa Brooksa, byłem nieźle podekscytowany. Mówimy tu w końcu o naprawdę kapitalnej książce, która sama w sobie jest o niebo ciekawsza od tych wszystkich filmów, seriali i gier o zombie, jakie ostatnio zalały rynek.

Jeśli jesteście zainteresowani postacią Deadpoola w związku z premierą gry, a niekoniecznie chce wam się brodzić w całym stosie komiksów, gdzie ta gaduła występuje, to istnieje szansa że zwrócicie się w kierunku jedynego filmu, gdzie ów bohater się pojawia i to w dosyć istotnej roli. Delikatnie mówiąc, nie będzie to jednak dobry wybór.

Z racji tego, że właśnie na VOD ukazał się Oz: Wielki i Potężny, ostatni film Sama Raimiego, warto rzucić okiem na jego poprzednią - zdecydowanie odmienną - produkcję, Wrota do piekieł, gdzie reżyser wraca poniekąd do swoich horrorowych korzeni.

Oz: Wielki i potężny to film, który nie jest ani wielki, ani was specjalnie nie poruszy (a już na pewno nie potężnie). Tym niemniej ma swoje zalety i jeśli szukacie kolorowej, lekkiej produkcji dla widzów w dowolnym wieku, to może okazać się idealnym wyborem.

Kolejna gratka dla fanów The Beatles pojawiła się na iTunes. Tym razem sklep Apple promuje zremasterowany pełnometrażowy film z udziałem muzyków, Help!

Wakacje Jasia Fasoli są jak dobry dowcip, opowiadany przez kogoś pozbawionego poczucia humoru.

"Dark City" to dzieło australijskiego reżysera Alexa Proyasa, który pracuje rzadko ale za to tworzy obraz nietypowe i niepokojące, w których niezwykła oprawa wizualna, muzyka i sposób opowieści tworzy złowieszczą atmosferę. Taki był „Kruk”, „Zapowiedź” i w nieco mniejszym stopniu „Ja, robot”, bo w megahicie z Willem Smithem, Proyas musiał przede wszystkim sprostać oczekiwaniom producentów. „Dark City" to pokaz oryginalnego stylu Australijczyka i film, który o rok wyprzedził „Matrixa”. Właściwie był i wciąż jest od niego lepszy.

Już wkrótce premiera dlugo oczekiwanego Kick-Ass 2, sequela ironicznej parodii gatunku kostiumowych superbohaterów. Jim Carrey, który będzie grać tam Colonela Stars and Stripes (dość oczywista aluzja do Kapitana Ameryki), powiedział, że nie będzie brać udziału w promocji filmu, ze względu na jego brutalność. 

 Człowiek ze stali pozostaje względnie wierny komiksowym mitom, przynajmniej jeśli chodzi o ogólny zarys historii. Ale jak każda adaptacja - dokonuje wielu zmian i innowacji. Oto najciekawsze z nich. 

Dobry horror - brzmi jak oksymoron bo to gatunek filmowy najbardziej ukochany przez ludzi, którzy nie mają kompletnie nic do pokazania. 90 procent filmów z tej rodziny służy do rozwożenia szlamu, zgnilizny i zwykłych fekaliów. Kolejne pięć to głupoty z powodu których flaczeje mózg, a jedynie pięć procent nadaje się do czegoś więcej niż szybki paw w ubikacji. „Mama” należy do tej elitarnej grupy.

Jeśli tak jak ja, niczego nieświadomi trafiliście na seans najnowszej ekranizacji losów Supermana, a teraz żałujecie tej decyzji, bo właśnie straciliście jakieś trzy godziny na oglądanie tej porażki, oto coś na ukojenie nerwów.

Siedząc przed ogromnym ekranem, przecierałem oczy ze zdumienia. Człowiek ze Stali ze stalową konsekwencją prezentował niedorzeczność za niedorzecznością, atakując poczucie sensu i logiki superprodukcji Snydera. Linia akceptowalnych nieścisłości wyczerpała się w połowie seansu, nawet biorąc poprawkę na produkcję z super-bohaterem w roli głównej. Może wy pozwolicie mi zrozumieć, co za cuda wyprawia na ekranie super-duet Clarka Kenta i Snydera.

Nie oszukujmy się, jeśli ktokolwiek z was lubi od czasu do czasu obejrzeć sobie film o facetach w pelerynach, to bankowo czekaliście na tę produkcję jak na zbawienie.