Seriale

Tegoroczna niespodzianka od autora „Czystej krwi”, „Banshee”, przywraca nadzieję w seriale akcji.

May the 4th be with you! 4 maja to oficjalny Dzień Gwiezdnych Wojen, zatem nie można go spędzić inaczej, niż zagłębiając się w świat osadzony dawno temu, w odległej galaktyce. Tym bardziej, że Star Wars to uniwersum wykraczające daleko poza dwie trylogie filmów.

Kariera przyjaciół po „Przyjaciołach” nie była aż tak spektakularna jak mogło się wydawać. Nie zrozumcie mnie źle, miliony aktorów oddałoby wszystko, by znaleźć się na ich miejscu, ale swego czasu ci ludzie byli przecież na językach wszystkich. Swoje własne seriale dostali między innymi Matt LeBlanc (i to dwa, w tym marnego Joeya), Courtney Cox i Matthew Perry. Co ciekawe, wszystkie utrzymane w dość zbliżonej stylistyce. 

To może zabrzmieć nieco dziwnie, ale właśnie uświadomiłam sobie, czego szukam w filmach i serialach. Od dawna, pewnie już od jakiegoś pół roku, nie obejrzałam filmu. Seriale zaczęły mnie nudzić, ale odkryłam Rectify. I wiem już, że w treściach audiowizualnych szukam… Książkowości. Dobry serial powinien choć trochę być jak dobra książka.

Czy potraficie podać jakiś przykład serialu, który emitowany jest od 50 lat (z niewielkimi przerwami i jedną dłuższą, od 1989 roku do 2005), a przy tym wciąż ma swoją widownię, wciąż zbiera przed telewizor całe rodziny i wciąż potrafi zaskoczyć czymś, czego w żadnej inne serii próżno szukać?

Pomysł z Typowym Sebą był „w dechę”. Tej frazy też nikt nie używa od lat. Chodzi o te wszystkie złote myśli, jakie młodzież generowała dziesięć lat temu, z górką. Pół polskiego internetu płakało ze wzruszenia, kiedy Typowy Seba wołał „tylko nie w szczepionkę”, bo to był wspomnień czar odległych jak „Koło Fortuny” i „Teleranek”. No, może nie aż tak. W każdym razie pomysł się sprawdził a skoro tak, warto byłoby go kontynuować. Czymś takim zajmuje się trio chłopaków dokazujących pod szyldem AbstrachujeTV.

Nie uwierzę, że w ogóle miało być inaczej. Demony Da Vinci są tak bardzo inspirowane grą komputerową Assassin’s Creed, że aż trudno uwierzyć w brak porozumienia z Ubisoftem. Szkoda tylko, że o samym serialu póki co nie wiadomo co do końca myśleć. 

Przyznajmy się bez bicia – my, Polacy, oglądamy namiętnie scripted docu. Jesteśmy w pełni świadomi, że to programy pozbawione ambicji, mające szokować i wzbudzać dyskusję o głupocie społeczeństwa. Wbrew pozorom, programy jak Trudne sprawy, Pamiętniki z wakacji czy ostatnie TVN-owskie przeboje w stylu Ukrytej prawdy, mówią wiele o rzeczach, o których społeczeństwo boi się mówić na głos. A sam Pospieszalski przecież mówi – ‘warto rozmawiać!’

Stało się nieuniknione, ta informacja wisiała w powietrzu od dawna. Ósmy sezon Dextera, który (wyjątkowo) zostanie wyemitowany już tego lata, będzie zarazem ostatnią częścią być może i najlepszego serialu ostatnich kilku lat. 

Spartacusa mamy z głowy. Nie definitywnie, bo coraz śmielej mówi się o spin-offie z Juliuszem Cezarem w roli głównej (na pewno nie może usiedzieć w związku z tą informacją, a może i innych powodów). Czym zatem umilać sobie czas w te coraz krótsze wieczory? 

Mam takiego kolegę, dla którego Spartacus to absolutnie najlepsze co może być, kamień milowy światowej kinematografii. Czas Apokalipsy, Forrest Gump czy Ojciec Chrzestny biją się o co najwyżej drugie miejsce. Co mnie martwi i bawi równocześnie to to, że chyba nie jest osamotniony w swojej opinii. 

Piosenka za sprawą serialu How I Met Your Mother prawdopodobnie stała się jednym z popularniejszych utworów w historii telewizji. Polejcie sobie szklaneczkę dobrze schłodzonego Tantrum i siadajcie do lektury! 

Spodziewałem się gorszego pilota. Otoczka zwiastuna oraz sygnowanie stacją Starz odrobinę mnie odrzuciło, ale Demony Da Vinci mają w sobie coś, co sprawia, że chce się odkrywać dalszą historię.

Szokujący jest brak wiedzy o kultowych hollywoodzkich produkcjach wśród młodego pokolenia. Pytając się nastolatków czy znają Psychozę, w większości przypadków odpowiedź była negatywna. Dla nich właśnie robione są produkcje typu Hitchock z Hopkinsem czy serial Bates Motel, który jest solidnym policzkiem wymierzonym w filmoznawców. 

Szósty sezon Mad Men będzie towarzyszył nam jeszcze przez kilka tygodni, natomiast zgodnie z Waszymi sugestiami, przygotowaliśmy nowy serialowy soundtrack. 

Jeśli Amerykanie postanowią zrobić własną wersję „Dereka”, to uroczyście obiecuję, że pojadę do Stanów, znajdę tego, kto wpadł na ten pomysł i zrobię mu coś złego. Jeszcze nie wiem co, ale „Derek” nie zasługuje, by potraktowano go plastikowymi aktorami i przewidywalnymi, ckliwymi momentami. „Derek” to jedna z najpiękniejszych serii w ostatnich kilku latach.

O tym jak do niedawna świat wielkiego kina traktował seriale, pisałem w gościnnym artykule dla Pulsu Biznesu. Wizerunek ten zmieniły po części wyniki finansowe, rosnąca jakość tych produkcji, ale swoją cegiełkę dorzucił też Jeremy Irons, który był jednym z pierwszych wielkich aktorów (patrz: stanowisko Burakowskiego) jacy zdecydowali się pójść w świat odcinków, a swoją twarzą i nazwiskiem firmował nie byle kogo – jednego z najbardziej kontrowersyjnych papieży w dziejach. Przebić go może już chyba tylko Piotr Rzymianin.

Dziś debiutuje trzeci sezon „Rodziny Borgiów”, gdzie Jeremy Irons gra rolę bezwzględnego papieża Aleksandra VI. Warto z tej okazji przyjrzeć się jego całej, niewątpliwie ciekawej drodze zawodowej.

Nieco rozmemłany po podmianie aktora Spartakus (Andy Whitfield, prawdziwy Spartakus – pamiętamy) nie był najciekawszą postacią telewizyjnej serii pełnej krwi, seksu i ideałów. U jego boku stali bracia z areny, prawdziwi wojownicy, a obok nich ich kobiety. Postacie niemal z krwi i kości, barwne i z historiami.

Konflikt Charliego Sheena z twórcą „Dwóch i pół” doprowadził do tego, że zastąpiono go Ashtonem Kutcherem. I trudno było o gorszą śmierć dla tego świetnego sitcomu.