Seriale

Ponieważ doczekał się własnego spin-offu, ale robionego już przez (głównie) innych ludzi, a przede wszystkim – innych scenarzystów. Efekt? Dwa sezony, zdjęcie z anteny w trybie natychmiastowym, NBC nie wyemitowało nawet zakończenia.

Zgodnie z Waszymi sugestiami, czym prędzej na tapetę wziąłem soundtrack z Californication. 

Kuba Kralka, czyli redaktor prowadzący sPlay.pl, popełnił świetny tekst na łamach „Pulsu Biznesu”.

Produkcja AMC to dwie możliwe ścieżki decyzyjne – albo ją pokochasz, albo znienawidzisz. Akcja postępuje w nieśpiesznym tempie, główny bohater leniwie dopala papierosa, potem olśniewa klientów nową kampanią reklamową, następnie wraca do ulubionego, nieodzownego zestawu – towarzystwa kobiet i alkoholu. Po raz szósty.

Prawdziwy Hannibal Lecter to Anthony Hopkins. Kropka! Nawet znakomity Mads Mikkelsen tego nie zmieni. Skoro nagle złoczyńca z Casino Royale wciela się w tytułową postać, serial Hannibal spisuję na straty. Nie potrafię przeboleć tak diametralnej zmiany.

W okresie boomu na oglądanie seriali (i to nie na zasadzie „będzie leciał po Panoramie”) niemal niepodzielnie internetowymi trendami rządziły trzy marki: Lost, Prison Break i Heroes. Co do tych dwóch pierwszych każdy ma mieszane odczucia, wielu uznaje je za klasykę. O Heroes coraz częściej po prostu zapominamy. A to miał być najlepszy serial świata. 

Zieeew. Wszystko poszło zgodnie z planem. Nadchodząca zima w Westeros zgrała się idealnie z tą realną „wciąż odchodzącą”, znienawidzoną już porą roku. Zaś premiera kolejnego sezonu Gry o Tron przyniosła kolejne rekordy.

Trochę niedosytu zostawił we mnie ten szósty sezon Californication, choć z drugiej strony jego koniec równie dobrze mógłby być (wreszcie) końcem całego serialu. Uwaga, spoilery.

Sympatyzowanie z jakąkolwiek postacią ze stronnic prozy Georga R.R. Martina jest wyjątkowo trudne. Jeśli po kwalifikacjach w formie kilku epizodów wyłoni się ta ulubiona, to kolejny nieoczekiwanie wysyła ją do zaświatów. Survival w postaci kaprysów pisarza wyjątkowo dzielnie znosi jeden z przedstawicieli rodu Lannisterów.

Swego czasu chwaliłem „Black Mirror”, ponieważ serial okazał się całkiem ambitny i nietuzinkowy. Wczoraj natomiast nastąpiła premiera drugiego sezonu i jestem zachwycony jego pierwszym odcinkiem.

Jestem starym koniem i Dragon Ball – niestety – nie kręci mnie już tak, jak kiedyś. Ale jeśli kiedyś będę miał syna, będę go zmuszał do oglądania Dragon Balla (tak jak mój tata zmuszał mnie do czytania o Tomku Wilmowskim, brr), a jeśli córkę – zmuszę ją do puszczania Dragon Balla moim wnukom. To piękna historia o przyjaźni i strzelaniu z rąk kulami energii, przez którą (mimo wszystko) powinien przebrnąć każdy chłopiec. 

Arthur Conan Doyle przewraca się w grobie! Od kilku lat trwa artystyczna dysputa o Sherlocka Holmesa. Doszło aż do potrójnej zmiany wizerunku postaci wynikającej w dwóch serialach oraz nowej serii kinowej. Ile pomysłów, tyle detektywów, bo Sherlock Sherlockowi nierówny.  Od samego początku była to jednak nierówna walka…

Po tym jak z dużym entuzjazmem przyjęliście soundtrack z Suits mamy dla Was playlistę z serialu, w którym muzyka odgrywa jeszcze większą rolę, a nawet ma wydźwięk… fabularny. 

Amerykę zdominowało hasło animation domination. Emitowane na stacji FOX kreskówki Setha McFarlane’a (jak Głowa rodziny) oraz Simpsonowie kompletnie wyznaczyli poziom animacji serialowej. Stacja FX wypuściła jednak godnego konkurenta. Archer wygrywa widzów (mnie na pewno) zupełnie innym humorem.

Miły gest ze strony HBO, nie pierwszy raz zresztą w przypadku premiery nowych sezonów ichnich seriali. Pierwszy odcinek trzeciego już sezonu Gry o Tron dostępny jest na platformie HBO GO za darmo. 

Pierwszy odcinek trzeciej serii serialu na podstawie sagi Martina już prawie na ekranach naszych telewizorów i komputerów. Z tego powodu warto przypomnieć sobie, kto jest kim, czego chce i dlaczego. Postaci jest wiele, każda inna, każda ciekawa i warto to sobie raz a dobrze ułożyć w głowie. Bez obaw, tekst jest wolny od spoilerów, psujących frajdę z oglądania tego wciąż dobrego serialu.

Kojarzycie te filmy, które telewizja puszcza przeważnie w Wielkanoc, mniej więcej tak między porą śniadania a obiadu? One wszystkie są bardzo piękne, opowiadają o życiu Jezusa i świętych. Mają tylko jedną zasadniczą wadę: kręcono je 40 lat temu i z perspektywy dzisiejszego widza czasem wydają się niesamowicie nudne, a aktorzy w białych szatach zlewają się z górami i świątyniami. 

Są takie seriale, o oglądaniu których mówi się z dumą (Dexter, Suits), są takie do których przyznajesz się tylko czasami (Spartacus) i są takie, na które trafiłeś zupełnie przypadkiem w telewizji, nigdzie nie mogłeś znaleźć pilota i tak minęło sześć sezonów. 

Wyrzucono go z Dwóch i pół, ale powrócił z tarczą zamiast na niej (leżąc pijany z paniami lekkich obyczajów po obu bokach). Jeden gniewny Charlie to dowód na udaną reaktywację Charlie’ego Sheena szczególnie dla tych, którzy po wybuchowych kontrowersjach aktora spisywali go na straty.

Biedne dzieci Teda. Osiem lat słuchają historii zaczynającej się utartym frazesem jak poznałem waszą matkę. Widzowie wciąż nadążają za opowieścią, mimo iż dawno straciła ona swój pierwotny koncept. Z każdym kolejnym odcinkiem zadaję sobie to samo pytanie – dlaczego ja to ciągle oglądam?