Cyfrowe nowości muzyczne: Spotify, Deezer, Wimp i Rdio #18

Na początek aby rozruszać wasze kończyny i podnieść ciśnienie – Afrojack ze swoim (pierwszym jak do tej pory) longplayem. Jak to z electro house bywa, jest melodyjnie i – że się tak wyrażę – żwawo, ale „Forget The World” Afrojacka raczej nie porywa szczególnie mocno. To jeden z powodów, dla których DJ-e nie powinni wydawać długogrających płyt, a skupić się na szykowaniu singlowych hiciorów.

A teraz to, co tygryski lubią najbardziej czyli mieszanka alternatywnego i “południowego” rocka w wykonaniu Archie Bronson Outfit, którzy dopiero co (19 maja) wydali swój najnowszy krążek „Wild Crush”. Może nie jest to genialna i niezapomniana płyta, ale szukając czegoś w roli zastępstwa dla Black Keys, Kings of Leon czy QOTSA, Archie Bronson Outfit będzie świentym wyjściem. Typowa muzyka, pasująca do puszczenia w muscle carze, którym zamierza się przedzierać przez bezkresne… wspaniałe polskie drogi.

Baths to naprawdę pracowity człowiek, prawie rok w rok wydaje nowy album, który nie traci nic na jakości. Zeszłoroczny „Obsidian” porywał niesamowicie swoim brzmieniem i osobistymi tekstami, jeżeli więc szukacie tych samych odczuć, „Ocean Death” jest krążkiem dla was. Świetny przykład tego, jak elektronika może być uduchowioną muzyką.

Wbrew pozorom, hard rock ma się jeszcze całkiem dobrze, a California Breed utwierdzają mnie w tym przekonaniu. Zespół debiutuje ze swoim longplayem (o tej samej nazwie) z naprawdę wpadającymi w ucho kawałkami. Szkoda jedynie, że wokal tak bardzo przypomina mi Chrisa Cornella, ale i to da się przeżyć, zważywszy że za perkusją zasiada Jason Bonham – syn legendy brytyjskiego rocka, Jonha Bonhama.

Ech, Cradle of Filth, sławni “pozerzy” black metalu I pseudosataniści, którzy tak naprawdę grają gothic metal dla panienek z czarnym makijażem. Wiele można powiedzieć o zespole Daniego Filtha złego, ale nie można odmówić mu ogromnej popularności i rozpropagowania – powiedzmy – black metalu. „Kolebka nieczystości” wraca, ale nie z nowym longplayem, a z płytą, która odwołuje się do samych początków istnienia zespołu, czyli dema „Total Fucking Darkness” z 1993 roku. Płyta została wydana na nowo i zbogacona kilkoma nowymi kawałkami.

John Mayall wiecznie żywy. Jeden z najdłużej grających bluesmenów wydał właśnie nową płytę długogrającą. Nie sposób pominąć taką legendę w zestawieniu, dlatego jeżeli lubicie bluesa, nie muszę chyba nawet was namawiać do przesłuchania „A Special Life”.

Oasis – w przeciwieństwie do np. Mayalla – to zamknięty rozdział dla muzyki i braci Gallagher, ale jak widać na ostatnich przykładach (w tym Jacksona), „śmierć” zespołu czy muzyka nie oznacza, że nie można kosić hajsu. A tym i tylko tym jest „nowa” płyta Oasis „Definitely Maybe”, czyli tak naprawdę zremasterowane kawałki z debiutu zespołu w 1994 roku. Na co i po co to komu? Nie mam pojęcia.

Z R.E.M. sprawa ma się podobnie jak z Oasis i Cradle of Filth, czyli odgrzewanie starego kotleta, ale amerykański zespół ma przewagę taką, że ich koncertówka ma jakąkolwiek wartość artystyczną. Nie jest ona zwykłym „poprawieniem” starego, a po prostu ukłonem w stronę fanów i to dla nich w zasadzie zespół wydał „Unplugged: The Complete 1991 and 2001 Sessions”. Klimatyczna płyta (jak większość unplugged), szkoda tylko, że jest brakuje jakiegoś interesującego bonusu.

Na koniec coś polskiego, Tede z najnowszym krążkiem „#kurt_rolson”. Świeżutkia bułeczka w serwisach streamingowych, to jedenasty longplay Tedego i nie muszę przypominać chyba, że beaty na wszystkich ścieżkach brzmią bardzo, bardzo dobrze - do takiej jakości Tede nasz już przyzwyczaił. Inną natomiast sprawą są teksty...

„…And Then You Shoot Your Cousin", jedenasty krążek The Roots to absolutnie najlepsza pozycja w tym tygodniu. Płyta (concept album) zbiera świetne recenzje i trudno się dziwić, The Roots pozamiatali scenę alternatywnego hip hopu. Świetne teksty, oldschoolowe beaty, soulowy klimat, nic dodać nic ująć.