Nazywa się go najlepszym filmem dekady. Dosłownie dzisiaj trafił do streamingu

„Strefa interesów”, nagrodzony dwoma Oscarami przejmujący obraz spokojnego, codziennego życia, jakie rodzina komendanta Rudolfa Hössa wiodła w cieniu muru obozu koncentracyjnego w Auschwitz-Birkenau, to obraz sugestywny jak mało który. To przede wszystkim dźwięki tła - szczegóły, które można byłoby zignorować, gdyby nie ich znaczenie, gdyby nie charakter ich źródła. Skojarzenia, które od razu niosą, mrożą krew w żyłach.

Twórca wykorzystuje podobne szczegóły - przestrzeń, perspektywę, a nawet ciszę - by w nieoczywisty sposób przypominać widzowi, na co i na kogo patrzy. Śledząc codzienność nazistowskiej familii, pokazując jedynie zieleń, eleganckie stroje, roześmiane dzieci i luksusy, kreśli portret banalności zła i naginania rzeczywistości tak, by w żaden sposób nie zaburzała wewnętrznego komfortu i samozadowolenia. Prawdziwe mistrzostwa świata w odwracaniu wzroku.

Chyba nikt jeszcze nie opowiadał o holocauście bez obrazu, za to za pośrednictwem sugestii - Glazer zrobił to tak zmyślnie i dobitnie, że jednocześnie przypomniał wszystkim o wielkich, niewykorzystywanych możliwościach kinematografii, której granic mało komu chce się ostatnio przesuwać.

„Strefa interesów” pokazuje tragedię tamtego okresu w sposób całkowicie nowy. Jej fasadowość pogłębia odbiór emocjonalny - wręcz podbija ciężar wszystkich tych okrucieństw, których nie widzimy, ale możemy je sobie wyobrazić. Wgryza się w mózg i nie chce go opuścić. Wielkie kino.

Teraz dostępne w ofercie Max.