Horrory

Bracia Pang przeżywają pewnego rodzaju kryzys tożsamości. Podpisując umowę z hollywoodzką wytwórnią filmową zapewnili sobie dodatkowe fundusze na kolejne produkcje, ale jednocześnie stworzyli swoje najsłabsze obrazy. Horror Posłańcy mieszał w sobie typowe ghost story z konwencją american gothic, lecz nie spełniał podstawowych warunków kina grozy - brakowało autentycznego przerażenia. Mogłoby to się wydawać dziwne, gdyż Danny i Oxide zasłynęli Okiem, które zostało wliczone do kanonu najstraszniejszych azjatyckich horrorów. Dzięki polskiemu dystrybutorowi, Mayfly, od niedawna możemy się zachwycać edycją dvd tej produkcji.

Pojęcie dobrego horroru jest czysto subiektywne. Polegamy tylko i wyłącznie na naszych własnych emocjach i deklarujemy, czy dana pozycja powinna się znajdować na liście klasyki gatunku. A społeczeństwo jest na tyle zróżnicowane i skomplikowane, że każdy będzie przerażony zupełnie innym elementem. Dlatego rankingi najlepszych filmów grozy są robione na szerszą skalę i odzwierciedlają zbiorczy strach przeciętnego widza. W niniejszym artykule chciałbym zaprezentować pozycje, które pojawiają się najczęściej w tego typu zestawieniach.

Polacy nie mają dużego doświadczenia w kręceniu horrorów. Ten gatunek był w naszym kraju traktowany jak niszowy, dlatego częściej pojawiał się w formie kina niezależnego aniżeli komercyjnego. Grzegorz Kuczeriszka - znany głównie jako operator seriali Teraz albo nigdy bądź Twarzą w twarz - postanowił postawić pierwszy krok w stworzeniu polskiego horroru i uczynieniu go towarem eksportowym, jak robią to teraz Hiszpanie czy Francuzi. Nakręcił Porę mroku.

F.E.A.R. - wielokrotny laureat plebiscytów na grę roku, oceny rzędu 90%, gęsty i sugestywny klimat, świetnie skonstruowane potyczki, no i ta grafika! FPS studia Monolith zebrał sobie liczne grono fanów. Dwa dodatki do tytułu prezentowały już słabszy poziom, ale rozgrywka wciąż porządnie straszyła dziewczynką rodem z japońskich horrorów, Almą. Później nastąpił rozwód Monolith i Vivendi, w wyniku którego prawa do tytułu zostały u wydawcy, lecz studio zatrzymało cały świat - tak oto powstało Project Origin, kontynuacja gry o innym tytule.

Zanim Xavier Gens nakręcił Hitmana, to chciał zostać zapamiętany jako reżyser zupełnie innego gatunku. Miał ochotę zaszokować widzów krwawą produkcją Frontiere(s). To właśnie na amerykańskim After Dark Horrorfest, ten francuski film został przedstawiony szerszej widowni i zyskał wiele pozytywnych opinii. Niedawno odbyła się jego polska premiera, a Monolith Films na plakacie promocyjnym twierdzi, że "to nie jest film dla normalnych ludzi." Czy aby na pewno?

W Hollywood da się zauważyć tendencję do rozkwitu horrorów botanicznych. W tym roku trafiły się aż dwa kasowe filmy, w których roślinki czy natura budzą się i straszą. Jednym z nich jest wspominane w tym numerze Zdarzenie Shyamalana. Drugim natomiast jest ekranizacja bestsellerowej powieści Scotta Smitha Ruiny. Oczywiście żadna z pozycji nie podeszła do tematu w tak zabawny i lekki sposób, jak Roger Corman w Sklepiku z horrorami z 1960 roku. Wszystko zrealizowane zostało na poważnie, ale na szczęście horror Cartera Smitha o klasę przewyższa namiastkę kina grozy, jakim jest Zdarzenie.

Kolekcje horrorów stają się coraz bardziej popularne. Kiedy na ekranach kin przeważają głupie komedie romantyczne, to Carisma biegnie z pomocą i wydaje na dvd kolekcję Mistrzowie Horroru (sezon drugi już kioskach!). W Ameryce natomiast sieć kablowa emituje serial Fear Itself o podobnym zamyśle, co ww. tytuł. Kiedy jednak wizje reżyserów nas zawiodą, możemy bez problemu sięgnąć po książkowe antologie horrorów. Wydawnictwo Red Horse pod koniec zeszłego roku wydało pierwszy tom zbioru opowiadań grozy pt. Trupojad. Tom drugi, o tytule Pokój do wynajęcia, można już znaleźć w księgarniach. Czy warto po niego sięgnąć?

Kicz może być piękny, zorganizowany i dobry - pokazał nam to Tarantino kręcąc Kill Billa czy de Palma tworząc Scarface. To samo można zauważyć przyglądając się filmom akcji kręconym ostatnio w Japonii, które do końca normalne nie są. Co oczywiście nie oznacza, że są one złe.

Jasna cholera! Nigdy nie sądziłem, ze coś może mnie aż tak przestraszyć! Szczerze mówiąc, dawno straciłem już w to nadzieję. Wiele miesięcy temu doszło do mnie, że nigdy nie poczuję już tej adrenaliny oglądając horrory. Już nigdy nie będę odwracał się niepewnie w sali kinowej, nie będę sprawdzał pustej łazienki w domu ani otwartej, skrzypiącej szafy w pokoju. Po obejrzeniu RECA moje poglądy wylądowały boleśnie na głowie. Jeżeli każdy horror będzie wyglądać tak jak ten, jako amator gatunku zejdę z tego świata bardzo szybko. REC to produkcja, która przyprawiła mnie o palpitacje serca, jakich dawno nie miałem.

Polscy fani survival horrorów mają naprawdę ciężko na tym ziemskim padole. Nie każdego stać na konsolę nowej generacji, a to właśnie na X360 i PS3 można zagrać w najlepsze pozycje gatunku. Brak też jakiegokolwiek zainteresowania ze strony polskich wydawców - świetne horrory omijają rodzimy rynek szerokim łukiem (śmierdzimy?). Kiedy przestałem już walić głową w biurko z rozpaczy, kiedy po raz siedemnasty skończyłem Silent Hill 4 ze łzami żałości, dotarło do mnie, że oto w końcu pojawiło się światełko w tunelu. Pojawił się bowiem ObsCure 2 i, ku mojego ogromnemu zdziwieniu (zmieszanym ze spazmami szczęścia), trafia również na PC.

Opowiadanie w formie pisemnej rozpoczęło ewolucję w XIX wieku. Głównymi przedstawicielami tego gatunku są m.in. Nikolai Gogol w Europie i Nathaniel Hawthorne w Stanach Zjednoczonych. Jednakże chciałbym się skupić na amerykańskim rozwoju. Edgar Allan Poe w 1846 roku napisał esej pt. The Philosophy of Composition, w którym twierdził, iż opowiadanie nie powinno być długie i powinno się je przeczytać w 2-3 godziny. Ta iście matematyczna precyzja miała swoje głębokie uzasadnienie. Historie Poe'a były napiętnowane mrocznym, gotyckim klimatem, więc jeśli czytelnik chciał odczuć tę atmosferę, to nie mógł się oderwać i musiał przeczytać opowiadanie "za jednym zamachem". Filozofię przekazywaną w tym eseju można bez problemu przeszczepić na współczesny grunt, co pomoże dokonać analizy niektórych krótkich utworów.

XXI w. przyniósł fanom filmów grozy liczne zniesmaczenia, żenujące obrazy nie mające wiele wspólnego ze słowem "horror". Hektolitry krwi rozbryzgującej się na szybie kamery to niestety częstszy widok niż sensowna, klimatyczna fabuła. Na tej fali ukształtowało się sporo tytułów pokroju Teksańskiej masakry piłą mechaniczną czy Hostel, o których można powiedzieć wiele, ale na pewno nie to, że straszą (co prawda znajdą się zwolennicy i takiego kina, jednak moje odczucia są negatywne). Tak też dzieje się w przypadku filmu Zew Krwi - produkcji, o której nie pamiętałem na 10 minut po seansie…

Gier reprezentujących gatunek horrorów pojawia się coraz mniej. Nie mówię tutaj o tytułach pokroju F.E.A.R., które faktycznie zawierają elementy grozy, jednak trzeba je wygrzebywać spod grubej warstwy akcji i strzelaniny. Jakiś czas temu pojawił się produkt traktujący o mitologii wykreowanej przez świetnego pisarza, H.P. Lovecrafta - Call of Cthulhu. Była to gra jak dla mnie wyjątkowa - dokładnie tak powinny być prezentowane horrory w pierwszej osobie (mówię o pierwszej połowie CoC, wraz z wprowadzeniem broni palnej atmosfera pęka jak bańka mydlana). Dziełem nieco podobnym była debiutancka produkcja studia Frictional Games, Penumbra: Overture. Po roku od premiery, twórcy raczą nas kontynuacją - na niej się dzisiaj skupimy.

The brothers Pang have made it to Hollywood. Although their "The Messengers" wasn't a great success, American producers gave them a credit of doubt. Now they are working on the adaptation of a comic series "The Darkness" and on filming their own short story entitled "Bangkok Dangerous". Before this era, the siblings produced many of horror flicks in Asia. They are best known for "The Eye", but their most appreciated movie was "Abnormal beauty". In Poland, IDG released a high budget production that is said to be one of their best movies.

It is said that Stephen King is the best author of horror fiction. His novels and short stories are one of the most commonly read books in the whole world. What is more, not only do they convince people to begin their journey in this genre, but also make them more interested in reading, as a whole. Additionally, stories made up by King are very often transformed into movies. Just think about The Shining, Dolores Claiborne or Kathy Bates unforgettable role in Misery. The movie adaptation process of King's stories is still moving onward. In America, Stephen King's The Mist had its first night and in Poland, the big screens show 1408

Swego czasu miałem manię czytania książek Grahama Mastertona. Spod jego pióra wyszło sporo dość ciekawych horrorów. Problem zaczął się, gdy zwróciłem uwagę na to, że są strasznie schematyczne. To, co mnie mocno raziło to fakt, że problem pojedynczego człowieka, jakaś mała zjawa widziana w nocy czy odradzający się indiański szaman, ostatecznie zawsze okazywały się być zagrożeniem dla całego świata. Niestety, dość podobnie jest przy książce Dusana Fabiana "Rytuał". Ale po kolei...