Komedie

Spora część amerykańskich komedii związanych z muzyką to filmy taneczne. Dzięki Bogu w The Rocker Petera Cattaneo nikt tańczyć nie zamierza. Reżyser ten nie ma na koncie wielu filmów, a jego dzieła nie osiągały nigdy większego rozgłosu w wielkim świecie. Tak samo sprawa ma się ze znaczącą częścią członków obsady, dla niektórych jest to nawet aktorski debiut. Trzeba przyznać, że film wyszedł przeciętnie, jednak trzyma sensowny poziom.

Amerykańskie komedie akcji przeważnie nie grzeszą wyszukanym żartem. Filmów z Vince'em Vaughnem lub Owenem Wilsonem powstaje rocznie na pęczki. Nieco powiewu świeżości na amerykański rynek wniósł Judd Apatow, reżyser takich filmów jak 40-letni prawiczek czy też Wpadka. Właśnie on wziął się za produkcję filmu Boski Chillout, co niewątpliwie czuć w samym dziele. Pośród wszystkich komedii traktujących o narkotykach, jak seria How High, które służą do rozbawiania nastolatków, film Davida Gordona Greena jest pozycją na wysokim poziomie.

Co najbardziej pasuje do piwa, czipsów i paluszków? No dobra - co pasuje najbardziej oprócz meczu? Dobry film akcji lub komedia, jednym słowem - odmóżdżacze. A komediowy film akcji? Takie to kinowe sklepy z przekąskami lubią najbardziej.

Po ostatnim, dość przygnębiającym filmie Vera Drake, Mike Leigh postanowił powrócić do słodko-gorzkiej opowieści znanej z Życie jest słodkie. Tym razem, za pomocą HAPPY-GO-LUCKY, twórca analizuje życie brytyjskiej klasy średniej poprzez skoncentrowanie się na jednej z najbardziej oryginalnych postaci współczesnego kina europejskiego.

Eddie Murphy ma jeden poważny problem - nie wie, kiedy powiedzieć "dość". Po zaskakującej nominacji do Oscara za rolę w Dreamgirls można było się spodziewać, że zajmie się poważniejszymi rolami na tle zbliżającej się aktorskiej emerytury. Jednakże "malinkowy" Norbit udowodnił, że komik nadal chce tworzyć idiotyczne komedie dla konkretnej grupy społecznej. Najnowszy projekt, w którym wziął udział, należy w pewnym stopniu do tego gatunku, gdyż jest typowym kinem familijnym na niedzielne popołudnia.

Alicja w krainie czarów na haju - tak w skrócie można podsumować eksperymentalny projekt Woody'ego Allena z 1990 roku. Reżyser za źródło inspiracji wziął Giulettę i duchy Felliniego, przystosowując to dzieło do nowojorskich realiów i tworząc tym samym komedię, którą można odczytać na dwa sposoby.

Brytyjski serial komediowy pt. "Keeping Up Appearances" był wielokrotnie emitowany w Polsce pod nazwą "Co ludzie powiedzą?". Serial zdobył 2. miejsce w rankingu ulubionych komedii BBC. I chociaż prezentuje typowy, brytyjski humor, przypadł do gustu także polskim widzom. Co zadecydowało o takiej popularności serialu?

Rzucam hasła "dobra komedia detektywistyczna" oraz "serial", po czym już widzę te podekscytowane twarze, pokrzykujące "Monk! MONK!". Trudno się nie zgodzić, rozwiązywanie kryminalnych zagadek przez sympatycznego Adriana Monka, cierpiącego na nerwicę natręctw, to produkcja niezwykle udana i ciesząca się sporą popularnością. Na podobną popularność zasługuje jeszcze inny serial, niezbyt znany chyba u nas w kraju, mianowicie Psych (z ang. psychic - medium). Niech tytuł jednak was nie zmyli - rozwiązywanie zagadek nie będzie polegało na korzystaniu z telepatycznych uzdolnień. Tu będzie chodzić o coś kompletnie odwrotnego.

Palenie marihuany jest różnie postrzegane przez społeczeństwo. Dla jednych to poważne zażywanie narkotyków, dla drugich wstęp do kolorowych przygód z mocniejszym towarem, dla trzecich pozytywna używka, reszta się wstrzymała. Fakt jest jednak faktem, marihuana jest nielegalna w większości krajów, a na tym, co nielegalne, najczęściej da się najwięcej zarobić.

Jeżeli poszukujesz serialu, będącego połączeniem dobrej komedii z luźną sensacją, lepiej trafić nie mogłeś. Chuck, produkcja telewizji NBC, to niezły humor, akcja, szpiedzy, spiski, tajemnice oraz piękne kobiety. Jest to również opowieść o tym, jak zupełnie normalny pracownik serwisu w sklepie elektronicznym z dnia na dzień może stać się najważniejszą osobą w kraju, a także największym bohaterem, o czym wie jednak tylko garstka osób. To historia o prowadzeniu podwójnego życia, o rozterkach związanych z wewnętrznym rozdarciem oraz o poświęcaniu się dla sprawy. Przede wszystkim jednak, jest to świetna komedia, przy której nie sposób się nudzić.

Nie da się ukryć, że znaczna część ludzi jest wścibska i ciekawska. Setki tysięcy widzów codziennie siadają przed telewizorem i, wpatrując się w seriale, śledzą losy fikcyjnych rodzin. Żeby zaspokoić rządzę inwigilacji cudzego życia, wymyślono reality show. Big Brother i inne tego typu programy to już nie numer jeden komercyjnych stacji, ale wciąż cieszą się jako-taką popularnością. Temat podglądania codziennego życia nie ominął też filmów pełnometrażowych.

Niezbyt zamierzchła historia kinematografii udowodniła, że amerykański stereotyp komedii zaczyna kompletnie widzów nużyć. Ciągle powtarzane schematy przestają bawić nawet przeciętną publikę, przychodzącą do kina tylko po to, by rozluźnić stargane nerwy. Nic w tym dziwnego, skoro po ogromnym sukcesie "American Pie" filmowcy zdecydowali się na utrzymywanie kolejnych produkcji w podobnej konwencji. Wszystko się zmieniło, gdy "40-letni prawiczek" zawojował w światowych box office'ach. Twórcy i producenci tego rewolucyjnego obrazu połączyli siły i rozpoczęli krucjatę przeciw głupocie amerykańskiej komedii, chcąc ją kompletnie odnowić. Najpierw była "Wpadka", a teraz przyszła pora na "Supersamca".

Gdy Polska odczuwa pewną niemoc twórczą w dziedzinie kinematografii, dystrybutorzy sprowadzają hity od naszych europejskich sąsiadów. Najlepszym towarem importowanym są czeskie filmy. Rozprowadzane w małych ilościach, cieszą się popularnością wśród widzów krytykujących amerykańską komercję. Najbardziej znana postać to, najprawdopodobniej, Petr Zelenka. Jego filmy, takie jak "Samotni" czy "Opowieść o zwyczajnym szaleństwie", były wielokrotnie nagradzane na licznych festiwalach. W roku 1997 wydarzeniem dekady w Czechach ogłoszono premierę "Guzikowców", absurdalnej czarnej komedii, dzięki której reżyser stał się popularny poza granicami swojego kraju.

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, co byście zrobili, gdyby Bóg obdarował Was boską mocą? Nie? To dobrze, bo niektórym (w tym mnie) wystarczą wrażenia z filmu/ów. Wolę, gdy mnie nosi na bujanie w obłokach, włączyć "Bruce'a Wszechmogącego", gdzie główny bohater został obdarowany specjalną mocą, dzięki której mógł czynić cuda niewidy. A jak ktoś nie ma dość, to zapraszam dalej. Twórca powyższej produkcji zdecydował nie rozstawać się z tą tematyką i poczęstował nas, widzów, kolejnym filmem z cyklu "Wszechmogący", tym razem Bruce został zastąpiony Evanem. Czy wyszło to na dobre? To zależy...

Nie ma ludzi niezastąpionych, jednak pewien londyński funkcjonariusz policji, Nicholas Angel jest na najlepszej drodze do tego, żeby obalić to twierdzenie. Perfekcyjny w każdym calu i całkowicie oddany ukochanej pracy - z takiego posterunkowego czerpać można tylko same korzyści. Ale czy aby na pewno?

Koncepcja filmowa, przybierająca postać inteligentnej komedii, po części staje się gatunkiem wymarłym. Podczas gdy ludzie śmieją się na pozycjach pozbawionych przyzwoitych żartów i nastawionych głównie na pretensjonalną rozrywkę, która czasami nie ma żadnego logicznego sensu, próba stworzenia ambitnej symboliki w śmiesznych perypetiach zwykłych ludzi, niemalże graniczy z cudem. Na horyzoncie jednak, pojawia się produkcja debiutantów w tej dziedzinie (wcześniej para reżyserów zajmowała się filmami muzycznymi). Proszę państwa, oto wspólne dziecko Johnathana Daytona oraz Valerie Faris - "Mała Miss"

Pamiętacie "Sprzedawców"? To był debiut filmowy Kevina Smitha, dzięki któremu stał się rozpoznawalny. Wtedy właśnie obserwowaliśmy w krzywym zwierciadle społeczność amerykańskich sprzedawców oraz ich klientów. W trochę kontrowersyjny sposób przedstawiona, bardzo dobrą satyra na Amerykanów. Od tego czasu, reżyser realizował swoje filmowe plany, lecz nigdy nie powrócił do korzeni, aby pociągnąć dalej potyczki Dantego i Randalla. Musieliśmy czekać 12 lat na kontynuację ich przygód.

Cóż może być lepsze jeśli nie jedna latynoska piękność wypełniająca prawie każdy kadr produkcji kinowej? Cóż bardziej potrafi przyciągnąć marzących o takich "życiowych towarzyszkach" mężczyzn? Cóż innego zwróci uwagę kobiet mażących o tych pełnych ustach, pięknym uśmiechu, migdałowych oczach czy kruczoczarnych lokach? Czego by użyć, by nienaganne kobiece sylwetki o pięknych, kształtnych piersiach okazały się tylko średnim walorem kinematograficznym? Pomyślmy... "co dwie głowy to nie jedna", co dwa uśmiechy to nie jeden, co cztery piersi... Dobra, chyba już rozumiecie! Spece z Hollywood podjęli dobrą decyzję. Oto w jednym filmie swoje wdzięki zaprezentują dwie latynoskie ślicznotki!

Raz na jakiś czas człowiek potrzebuje chwili relaksu. Może przeczytać interesującą książkę, posłuchać dobrej muzyki lub obejrzeć film. Wybierając tę ostatnią opcję mamy dwa wyjścia: kino lub wypożyczalnia vhs i dvd. W tym drugim miejscu nie dość, że mamy większy wybór, to jeszcze taniej na tym wyjdziemy. Pewnego dnia, wybrałem się więc tam, w celu wypożyczenia filmu na letni wieczór. W dziale z nowościami, moja uwagę przykuła polska produkcja - "Francuski Numer". Na jej okładce znajdował się napis "Komedia Roku!" Chwyt marketingowy jak najbardziej skuteczny, lecz czy można go przypisać właśnie tutaj?