Cyfrowe Nowości Muzyczne: Spotify, Deezer, Wimp i Rdio #13

Słyszeliście kiedykolwiek o rockowym zespole głoszącym hasła w stylu - “precz z wolnością, niech żyją łańcuchy”? Taki stosunek do świata ma zespół Chain The Gang pochodzący z USA. Muzycy – jak sami przyznają – grają minimum riffów, wojenne rytmy z dużą ilością przesterów. W skrócie, Chain and the Gang to garażowe i proste granie (z przekazem), z wplątanymi rozleniwionymi wokalami żeńskimi i męskimi.

Teraz z innej beczki, czyli elektronicznie i bez wokalu dzięki Davidowi Harrow, wielkiej figurze w świecie techno. Najnowsza płyta Harrowa (A Darkerk Frame) jest bardzo eklektyczna, choć w całości elektroniczna, więc nie każdemu może przypaść do gustu. Arysta czasami kołysze do snu za pomocą ballady, a następnie wyrywa z melancholijnego stanu przez połamane rytmy i niepokojące dźwięki, momentami przypominające te z konsol SNES czy Game Boy.

Jak się czterech Szkotów weźmie za granie to… wychodzi z tego całkiem niezły indiepop. I Am and Island to dosyć melancholijna płyta, ale pojawiają się na niej kawałki zaskakujące, z większa ilością przesterowanych gitar. Tego samego nie można powiedzieć o wokalu, ponieważ ten przez całą płytę snuje się jak studenci w sobotni poranek. Nie znaczy to jednak, że jest źle, po prostu nie słuchajcie tej płyty w trakcie nocnej jazdy, bo możecie niechcący zasnąć.

Ghost Twins to brytyjski duet, który debiutuje w tym tygodniu ze swoim longplayem Never Fear Total Failure. “Bliżniaki” łączą na swojej płycie dosyć skrajne klimaty, z jednej strony atakują akustycznie, gitarami i bębnami, a z drugiej dodają elektorniki i oldschoolowych dźwięków z syntezatorów. Zdecydowanie warta polecenia pozycja dla szukających trochę „innego” grania.

Jak co tydzień, pora na trochę klasycznego i “glamowego” grania ze Szwecji. W zasadzie o H.E.A.T. można powiedzieć tyle, że… grają glam metal, Szwedzi niczym się nie wyróżniają, ale jak to z tym gatunkiem bywa, mamy łagodny rockowy wokal, chwytliwe melodie i spokojne riffy. Kwintesencją tego wszystkiego o czym piszę jest kawałek We Will Never Die… tak kiczowaty, że aż się chcę zapuścić włosy, nakręcić je na wałki, stapirować i machać w rytm muzyki H.E.A.T.

Koniokradztwo to bardzo poważny występek, jednak bandzie z Oklahomy można wybaczyć, o ile tylko będą nadal tworzyć taka muzykę, jak do tej pory. Horse Thief pięknie wpisują się w dzisiejsze hasło dnia „dobre, bo niezależne”, wygrywając piękne melodie, śpiewając smętne teksty i powodując mimo wszystko uśmiech na twarzy.

Dawno dobrego folku nie było w zestawieniu, dlatego nie mogło dzisiaj zabraknąć Matthew and the Atlas. Spokojna muzyka, ciepły i rozpływający się wokal, idealne pasujący klimat do filiżanki dobrej kawy i czekolady.

Omi Palone pokazują jak za ścianą dźwięku można zbudować płytę intymną, kameralną, opowiadającą jakąś historię. Omi Palone to pierwszy longplay zespołu i całkiem niezły debiut, oby tak dalej.

Bożyszcze kobiet, 27-letni Szkot o głosie zapijaczonego, starego rockmana wydał kolejny krążek (Caustic Love) i powiem wam szczerze, że jest czego tu słuchać. Paolo jak zwykle czaruje swoim wokalem i jak zwykle zgrabnie łączy popową nutę z elementami bluesa, soulu tworząc album pełen hitów. Caustic Love różni się od swoich poprzedników bardziej oldschoolowym brzmieniem, co powoduje tylko chęć masakrowania przycisku play…

Skoro już jesteśmy przy oldschoolowych klimatach, to Rodney Cowell ze swoim najnowszym albumem będzie pasować tu idealnie. Rodney Cowell to amerykańska legenda country, a Tarpaper Sky to już 14 solowy album w dyskografii Cowella. Longplay zbiera same świetne recenzje ze wszystkich stron, więc warto się z nim zapoznać i nie brzydzić, bo country też może być fajne.

Shonen Knife to żeńskie trio, japoński skład istniejący od 33 lat, wykonujący szeroko pojętą rockową muzykę, bujając się z brzmieniem między rockiem alternatywnym a punkiem. Nie muszę zatem dodawać, że muzyka Shonen Knife jest dosyć… ascetyczna, po prostu perkusja, bas i gitara. Zabawny angielski akcent dosyć barwnie koresponduje z punkowymi riffami i bardzo „wymyślnymi” tekstami, dlatego Overdrive słucha się wyjątkowo przyjemnie.

The Hoosiers wracają z nowym longplayem The News From Nowhere i ciut “cięższym” w odbiorze brzmieniem niż na poprzednich płytach. Jeżeli jednak szukacie dobrego, brytyjskiego rocka, to noym krażku The Hoosiers nie możecie zapomnieć.