Kawaler

…prawie dwie długie, ciągnące się godziny. Nie powiem - katorga to wielka była. Już tak słabego filmu dawno nie widziałem, przynajmniej z tego gatunku. Nie polecam i wręcz go odradzam, jest wiele więcej ambitnych produkcji. Obejrzeć można go tylko wtedy, gdy zza oknem chucha, dmucha i sztormem zalatuje, a w domu nie mamy nic ciekawego do roboty ani nie mamy ochoty w taką pogodę się gdzieś wybrać. Ale i tak jest to naprawdę stratą czasu. Po trochu jednak, po trochu…już piszę Wam werdykt, a nie napisałem, co jest tak rzeczywiście złe w tym filmie.

"Kawaler" opowiada historię Jimmiego Shannona (Chris O'Donnell), normalnego (jak z początku może się wydawać), spokojnego mężczyznę, któremu nie bardzo spieszy się do ślubnego kobierca. Spotyka się z kobietami, bawi i cieszy się życiem. Pewnego słonecznego dnia spotyka on dziewczynę swego życia Anne (Renée Zellweger). Oboje zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia i żyją długo i szczęś…STOP! No nie tak dosłownie, po prostu spotykają się z sobą przez długi okres, więc raczej to prawdą nie jest (to przez to, że czasem za bardzo wczuwam się w to, co przelewam na papier, ale tak już bywa w tym zawodzie, który jest - jak można było niezbyt się spodziewać - pełnym niespodzianek ;)). Najbliżsi przyjaciele głównego bohatera się pobrali, a on został sam jak taki kołek. W końcu jednak przemógł się, nabrał w sobie sił i zdobył się na decyzję swojego życia, lecz kiedy doszło do sedna sprawy wyjątkowo spaprał całą tą "scenkę" z zaręczynami.

Po niedługim czasie dowiaduje się o śmierci swojego ojca, który zostawił mu w spadku 100 milionów zielonych , ale tylko jeśli ożeni się przed swoimi 33 urodzinami. Niby nic takiego, gdyby nie to, że następują one za 24h! No i Jimmie przez prawie cały film próbuje znaleźć wybrankę serca. Z jakim skutkiem? Chyba nie chcecie, żebym zdradził Wam całego filmu?

Film jest pełen oczywistych zwrotów akcji. Czasem może i potrafi nas rozchmurzyć, ale tylko na chwileczkę. Po chwili znów oczy tak jakby się same zamykały…Ale z wyjątkowym trudem przebrnąłem przez "Kawalera", lecz w każdym razie żałuję każdą, straconą z nim tłustą, tłuściutką minutkę. Na rynku jest wiele, wiele więcej lepszych produkcji, zabawniejszych oraz nie powodujących u nas nagłego stanu zasypiania.

Aktorzy też nie bardzo się popisali. Zagrali co najwyżej przeciętnie. W roli Anne wolałbym ujrzeć jakąś inną aktorkę niźli Renée Zellweger, za którą niezbyt przepadam. Sam nie wiem czemu, po prostu nie podobają mi się filmy, w których występuje (i naprawdę nie bierzcie sobie tego do serca). I moja ocena nie wynika z mojego nastawienia do samej aktorki, bo znajdą się komedie, w których wczuła się w swą postać dużo, dużo lepiej. Chyba jeszcze gorzej zaprezentował się Chris O'Donnell, który wcielił się w głupkowatego Jimmiego - nie wiedzącego, czego tak naprawdę pragnie. A szkoda, bo milej wspominam jego kreacje w starszych produkcjach filmowych, choćby w "Batman i Robin".

Ogólnie rzec biorąc, "Kawaler" reżyserii Gary'ego Sinyora jest raczej słabą produkcją. Na tle innych komedii romantycznych wypada co najmniej blado. Na o wiele wyższym poziomie stoją równie z głupim poczuciem humoru filmy z Hugh Grantem jak chociażby "Notting Hill". A że recenzowany przeze mnie tytuł jest dość długi to w zupełności go odradzam, nawet jeśli się zanadto nudzimy i pragniemy jakiejkolwiek rozrywki.