Supermodelka Plus Size nie zastąpi Top Model

Trudno mi właściwie cokolwiek zarzucić Supermodelce Plus Size. Głównym problemem jest chyba to, że to tytuł nieangażujący, nudny, dość przewidywalny i sztuczny. A przynajmniej tak wypada pierwszy odcinek. Celem programu jest wyłonienie spośród około 100 tys. uczestniczek, które zgłosiły się do pierwszej edycji, najlepszej modelki plus size, czyli takiej, która jest właściwie przeciwieństwem tego, co głównie znamy z wybiegów.

Przemysł modowy się zmienia. Na wybiegach i na sesjach zdjęciowych możemy zobaczyć modelki odbiegające od kanonu i rozmiaru 0. Alternatywny modeling prężniej rozwija się na Zachodzie niż w Polsce, ale i u nas da się zauważyć zmiany w branży. Coraz częściej biorą udział w pokazach i różne marki reklamują modelki alternatywne, czyli właśnie plus size, wytatuowane dziewczyny i chłopaki, a także osoby niepełnosprawne.

Z założenia show powinno bawić i być w jakikolwiek sposób rozrywkowe, a przyznam, że pilotażowy epizod Supermodelki Plus Size mnie znużył. Ani jury nie jest interesujące (pazur pokazuje trochę Ewa Zakrzewska, polska modelka plus size, ale z kolei Rafał Maślak, mister Polski 2014 i model, choć w teorii całkiem sympatyczny, jest strasznie nienaturalny), ani żadna z uczestniczek jakoś nie zapadła mi w pamięć. Cała oprawa mnie nie przekonuje. Chyba po prostu chodzi o to, że zwyczajnie szkoda na to czasu.

Tutaj tego nie czuję. A szkoda, bo wbrew temu, co wszyscy chcą wmówić, program wcale nie promuje otyłości. Zdarzyło się, że jury nie wybrało dziewczyn właśnie ze względu na to, że powinny popracować nad swoją sylwetką. I chyba fakt, że ten program może zmienić nastawienie do plus size, to jego jedyny walor. Bo jeśli chodzi o samą rozrywkę, na razie jestem na nie. Być może kolejne odcinki sprawia, że Supermodelka Plus Size nabierze tempa (w końcu to, co widzieliśmy to dopiero casting). Ale nie wiem, czy się o tym jeszcze dowiem. Po wczorajszym pilcie raczej nie mam zamiaru więcej programu oglądać.