Kto pisze te okropne paski w TVP? Ujawnia to specjalny odcinek Ucha Prezesa

Jeśli przyjrzymy się polityce z odrobinę większej odległości, to łatwo jest spostrzec, że występują 3 fazy, w które obozy rządzące wchodzą od lat. Pierwszy – zaraz po wygranych wyborach – to etap spełniania obietnic, moszczenia się na stanowiskach. Drugi to względna stabilizacja - którą w przypadku obecnie panujących dość trudno zauważyć. Na samym końcu, gdy kadencja zmierza do końca, nadchodzi czas wzmożonej aktywności, bo już za chwilę mają odbyć się kolejne wybory.

Specjalny, 13 już w tym sezonie, odcinek Ucha Prezesa jest przewidywalny. Wygląda to tak, jakby w obozie rządzących panowała stagnacja, a to przecież nie jest prawda. Regularne gaszenie pożarów, które często samemu się wywołało, bywa jednak dość wdzięcznym tematem dla satyryków. Problem – a może też i siła - końcówki sezonu polega na tym, że ekipa Górskiego obiera bezpieczną drogę. Pojawiają się wielokrotnie już wykorzystywane żarciki, humor wynikający z cech prawdziwych osób, nietypowa relacja Prezesa i Mariusza... Wszystko to już było!

Jest w tym jednak niezaprzeczalny urok i swojskość. Odpalając Ucho Prezesa wiesz, co może cię spotkać, znasz bohaterów ze wszystkimi ich dziwactwami i manierami. Żart z przejęzyczenia Ryśka, który pojawił się już wcześniej, nie wywołuje zgrzytu, chociaż był zabawny jakieś kilka miesięcy temu.

Serial jednak ciągle posiada tę umiejętność krytykowania postaw i ludzi, która opiera się tylko na delikatnym przeinaczeniu prawdziwych wypowiedzi. Doskonale gra to, gdy zobaczymy, jak umiejętnie pokazano protest rodziców dorosłych dzieci z niepełnosprawnością. Górski w zasadzie skopiował to, co działo się w sejmowym budynku i w pigułce przedstawił nie tylko cyniczną polityczną grę, ale również najważniejsze argumenty, który pojawiały się w dyskusji.

Ucho Prezesa pokazało również, kto stoi za paskami w TVP. Trudno w tym wypadku nie dostrzegać, że twórcy zdecydowali się nadać twarz osobie, która ma odpowiadać za nędzne treści w TVP. Ale nie tylko o twarz tu chodzi, bo pokazano motywacje całkiem sympatycznej zresztą kobiety - zawiść.

Cała ta Wiejska, Nowogrodza i jej serialowi mieszkańcy nie dostarczają w tym specjalnym odcinku nowych wrażeń, utwierdzają tylko w przekonaniu, że satyra Górskiego ciągle jest ostra, chociaż paradoksalnie okazuje się, iż z tego śmiechu, humoru i krytyki wyrosło coś więcej. Te wszystkie miesiące z bohaterami sprawiły, że żaden z nich nie wydaje się odległy czy niedostępny. Bo cóż, trochę trudno to przyznać - nie da się nie przyzwyczaić do tych serialowych polityków, czy nawet trochę ich polubić.