Łukasz Urynowicz

Pyskaty małpiszon, niezbyt lotny rudzielec i zarozumiały wykształciuch w wieku twoich rodziców. Czy chodzi o pierwszych lepszych posłów? Nie! To bohaterowie wyjątkowej serii komiksowej, której twórca, Papcio Chmiel, kończy dziś 90 lat. Gdzie w sieci można dorwać jego dzieła?

„Demokrator” jest książką zachwalaną m.in. przez Rafała Ziemkiewicza i Pawła Kukiza. Jak przeciętny widz „Wiadomości” wie, obaj panowie dawno zostawili za sobą to, w czym byli najlepsi (kolejno: fantastykę i muzykę) i zabrali się za politykowanie. Abstrahując od partyjnych przepychanek, muszę nadmienić, że taki symptom jest niepokojący. Czy „Demokrator” wpadł we wnyki polityki, czy jest po prostu powieścią s-f?

Dosyć pokuty! W końcu dojrzałeś do decyzji, by coś zmienić w swoim życiu! Nareszcie założysz swoją firmę? Wyruszysz w wielką podróż? Już piszesz wypowiedzenie z załącznikiem zatytułowanym „A ch*j z wami!”… ale zaraz! Wyhamuj. Otwierasz portfel, a ze środka wyfruwa motylek? No tak, powietrzem michy nie napełnisz. Całe szczęście poszerzanie swoich horyzontów nie musi dużo kosztować.

Czy z zazdrością patrzysz na smukłych i drobnych kierowców ferrari? Phi! Co tam ferrari! Na kierowców passatów trójek? Gdy jedynym pojazdem, do którego wchodzisz bez problemu, jest stary ferguson z otwartą kabiną podczas żniw? No to śmiało możesz oglądać EpicMealTime, bo… od razu odechce ci się jeść.

Dzięki umiejętności dedukcji byłem w stanie przewidzieć, że po filmie Guya Ritchiego postać Sherlocka Holmesa w świadomości widzów utrwali się jako awanturnik i bajerant. Z drugiej strony wizerunek ugrzecznionego śledczego z retro filmów BBC również mija się z prawdą. Posłuchajcie zatem, jaki naprawdę był Sherlock Holmes.

Gdy słońce przygrzewa, a nogi świerzbią, to aż się prosi by wskoczyć na bicykl i mknąć przed siebie. Jednodniowe wypady w swojej okolicy to bardzo pożyteczny sposób spędzania wolnego czasu. A gdy przyjdzie ochota na dłuższą eskapadę? Naturalnym odruchem jest sięgnięcie po przewodnik dla rowerzysty. Jednak trudno jest wybrać miejsce, a i informacje są zazwyczaj lakoniczne. Najlepiej jest zasięgnąć języka u rowerzystów, którzy w nogach mają dziesiątki tysięcy kilometrów.

Pedagodzy grzmią, że współczesny szatan ma 7 lub 10 cali i działa na Androidzie. Winą za spadek czytelnictwa wśród młodzieży przerzucają się rodzice, nauczyciele i media. Z jednej strony rodzice wolą dać dzieciakowi „wściekłe ptaki” i mieć chwilę spokoju, zamiast usiąść z nim przed snem i poczytać książkę. Z drugiej mnogość interaktywnych bajek i kolorowych aplikacji dla najmłodszych sprawia, że magię mają podaną na tacy – nie trzeba wysilać wyobraźni. Czy tradycyjna opowieść została zepchnięta na margines?

Ach! Przygodo! Przejść się wieczorem w szaliku Lecha po warszawskiej Pradze, czy przepychać się pod urzędem ostatniego dnia składania rozliczeń podatkowych… Drzewiej to jednak lepiej bywało. Świst silnego passatu, tumany morskiej piany czy zgrzytający między zębami piasek… Juliusz Verne za każdym razem przenosi mnie w czasy beztroskiego dzieciństwa, gdy umysł nie został jeszcze przepuszczony przez maszynkę do mielenia zwaną mass mediami. Czy dzisiaj twórczość Francuza jest jeszcze cokolwiek warta?

Dzień dziecka w pełni. Ptaszki ćwierkają, słonko świeci… tylko, cholera, w ekranie się odbija. I jak tu dziecku książkę poczytać? Idealna wymówka, by krzewienie dobrego nawyku u najmłodszych odłożyć na bliżej nieokreśloną przyszłość i oddać się pokusom doczesnym, upieczonym na grillu i skropionym złocistym napojem. Ale mam niespodziankę! Gdy wieczorne niebo rozświetli się łuną siwego dymu z wygaszanych palenisk, warto podpiąć telefon pod głośniki i włączyć młodemu audiobooka.

Czy znacie, panowie, straszną chorobę, jaką jest lustrzyca? Wyobraź sobie, że idziesz siku. Aby zaliczyć zadanie, musisz za pomocą dżojstika ustawić odpowiednią trajektorię płynu i trafić do celu. A co się dzieje, kiedy nie widzisz tego kontrolera, bo widok przesłania ci jakaś owłosiona opona? Gdy swój dżojstik możesz ujrzeć tylko w lustrze lub na fotach z komórki? (czego nie polecamy ze względu na obfitość mściwych, a dociekliwych sąsiadów) Koszmar! W poniższym tekście znajdziesz metody profilaktyki lustrzycowej.

W domu masz taki syf, że obrazki z cyklu „gdzie jest Wally” wydają się być minimalistycznymi dziełami sztuki? Zatrudnij Ukrainkę. Tania jest, a dzięki rozgrzeszeniu przez dwóch radiowców śmiało możesz traktować ją jako kolejny sprzęt domowy. „Ukrainka” Barbary Kosmowskiej przywraca imigrantkom człowieczeństwo, ale czy przy okazji nie ubiera je w strój naiwnego Kopciuszka?

Znasz ten obrazek: trumny na katafalkach ustawione w rzędzie, owinięte całunem w gwiazdy i pasy. Ta sama tkanina powiewa na maszcie górującym nad cmentarzem, a nad głowami lotnicy wykonują formację „brakującego towarzysza”. Amerykanie na ten widok zrywają się ze stołków, a Polacy? Czy pogodziliśmy się z kontrowersyjnymi misjami w Afganistanie i Iraku? Ci żołnierze to dla jednych bohaterowie, dla drugich karierowicze, zarabiający na ludzkim cierpieniu. Jaka jest prawda?

Współczesna literatura zna kilku everymanów – gości, którzy nie stronią od żadnego tematu i żadnej stylistyki, tworząc czasem niespodziewane synkretyzmy. Zaliczę do nich Stephena Kinga (którego nowelki można ostatni łyknąć za szóstaka), Haruki Murakami, Paulo Coelho (niestety, taka jest prawda), a także Kena Folletta.

Przykro się złożyło, że hasło „cichociemni” w latach Polski Ludowej utarło się jako niezbyt pochlebne. W słowniku mojej babci oznacza kombinatora, „elastycznego przedsiębiorcę”. Dopiero stworzenie formacji GROM i nadanie jej imienia legendarnej grupy AK-owców przywróciło temu mianu należny szacunek. „Cichociemni. Elita polskiej dywersji” to kolejny element bardzo pozytywnej mody na zdobywanie wiedzy o naszych spadochroniarzach. Tym bardziej, że w Woblinku książka kosztuje dziś niecałą dychę.

Okazało się, że e-book „Mario Balotelli: Sekretny dziennik” jest teraz do wzięcia w Virtualo za dwie dychy. Geez, ja chyba naprawdę lubię się katować. Właśnie: gdzieś zapodziałem szpicrutę…

„Wampir z MO”? Dobra wiadomość jest taka, że te wampiry w niczym nie przypominają wariantów lalki na literę B., wziętych z sagi „Zmierzch”. Zła wiadomość jest taka, że wyszły spod pióra Andrzeja Pilipiuka.

Ameryko! Lance Vance Armstrong pokazał ci, że rower to nie tylko urządzenie w kącie pakerni, zaraz koło bieżni. Dowiedziałaś się też, że nie trzeba biegać z garnkiem na głowie za jajem ze świńskiej skóry, by by uprawiać widowiskowy sport. O say, can you see? Zachłysnęłaś się sukcesem Lance’a, ale jezioro marzeń wyschło – zastąpiło je jezioro cortyzonu.

Ryszard Kapuściński stał się Melchiorem Wańkowiczem końcówki XX wieku. Wielu adeptów pióra obiera jego twórczość jako punkt na niezmierzonym horyzoncie, do którego w swojej pracy zmierzają. Nie rozumiem tego.

Ray Manzarek w 1965 r. na plaży w Venice spotkał swojego kumpla ze studiów, które niedawno ukończył. Ten zaproponował mu, że zaśpiewa mu jedną ze swoich piosenek, które ostatnio napisał. Manzarkowi utwór wpadł w ucho i w tym momencie postanowili stworzyć zespół. Tym napotkanym przez Ray’a studentem był Jim Morrison, a zespół nazwali The Doors – na cześć prozy Aldousa Huxley’a pt. „Drzwi percepcji”.

Materiały dodatkowe eksploatujące temat wytworu kultury nie są obce branży muzycznej, filmowej i telewizyjnej. „Making of”, materiały zza kulis czy ze studia nagraniowego to obowiązkowy składnik nocnych pasm czy wydań kolekcjonerskich. Takie kąski dla amatora wielbionego artysty są obowiązkowe, lecz jak to w życiu bywa, nie zawsze bywają smakowite. Zjawisko to istnieje także w literaturze.

Tradycyjnym polskim sportem jest narzekanie na trudy i znoje życia codziennego. Po niesprawiedliwym (znowu) potraktowaniu w pracy, tramwaju czy kolejce w mięsnym, trzeba jakoś dać upust swojej frustracji. Krzyk w przestrzeń jednak męczy i tu pojawia nisza, którą wypełniła prasa brukowa i portale plotkarskie. Nic tak nie poprawia samopoczucia jak informacja, że innym też wiedzie się nie najlepiej. Lecz ile można jeść na śniadanie owsiankę? Karolina Korwin Piotrowska postanowiła przygotować potrawkę z ostrych składników, ale oczyszczonych z toksycznego jadu. Czy „Bomba, czyli alfabet polskiego szołbiznesu” jest daniem udanym?

Przez ostatni tydzień prezentowaliśmy Wam kolaborantów maczających palce w nowym projekcie Daft Punk. Gros przedstawionych sylwetek dotyczył regularnych drapaczy wosku – specjalistów od muzyki klubowej. 73-letni Paul Williams jest jak dębowa beczka, nadającą szlachetności francuskim wiktuałom. Zawodowy współpracownik mający na koncie kolaboracje m.in. z Davidem Bowie i The Carpenters, wkracza do akcji Random Access Memories.

Początek XXI wieku przyniósł ożywczy wiatr zmian – bardzo pozytywnych. Pod szyldem minibooków zaczęły ukazywać się „poważne” utwory: eseje, nowele, reportaże, opowiadania. Pod naszymi strzechami tę rewolucję zaprowadza Publio, oferując minibooki w cenie 5,99 zł za sztukę, zabezpieczone znakiem wodnym. Wedle zapewnień wydawcy, co piątek oferta ma wzbogacać się o nowe pozycję. Na razie czytnik możemy nakarmić m.in. dziełami Jacka Hugo-Badera, Mariusza Szczygła czy Włodzimierza Nowaka, a także „Lapidariami” Kapuścińskiego. Przeraża cię tematyka społeczno-polityczna? Porzuć obawy – na początek dostaliśmy do wyboru kilka opowiadań Stephena Kinga. Groza w pigułce? Interesujący sposób na skrócenie powrotu do domu nocnym autobusem. Zakładając, że jeszcze widzimy na oczy.

Pinot Noir pod Paprykarz Szczeciński? Kto by pomyślał? Niestety, DJ Falcon to nie nasz DJ Falcon – Paweł Falkiewicz, utytułowany drapacz płyt. Daft Punk w tym wypadku postanowili trzymać się własnej kuchni i nie doprowadzać Gordona Ramsay’a i Rachel Khoo do rozpaczy. „Sokołem” Random Access Memories został Stéphane Quême – bo tak brzmi jego prawdziwe nazwisko.

„Świat Gier Komputerowych” i „Secret Service”. Dwa poczytne periodyki dla graczy komputerowych. Oba przeniosły się do offsetowej valhalli i siedzą teraz u stóp Gutenberga i Edwarda Murrowa, pomiędzy „Bajtkiem” i „Merkuriuszem Polskim Ordynaryjnym”.

Skiba to najbardziej nieśmieszny satyryk kraju. Dla mnie: symbol upadku punkowego ideału. Ponoć jego audycje w Radio Gdańsk cieszyły się znacznym posłuchem, lecz – jak mniemam – ze względu na dobór playlisty, a nie spikerski kunszt. De facto Big Cyc jest kojarzony ze Skibą właśnie, a na tym bez wątpienia cierpi wizerunek zespołu w świadomości konsumenta mediów.

„Papier idzie, potem wraca – oto biurokraty praca!” Albo: „częste mycie skraca życie”. Eee… nie, to drugie nie. Wracając jednak do tego pierwszego, to przewalanie papierów z miejsca na miejsce na pewno rozwiązuje problem nadmiaru zadań do zrealizowania. Niestety, tylko na jakiś czas. W pewnym momencie na naszym biurku czy w skrzynce lądują zadania, których ponowne oddelegowanie może skończyć się wcieleniem wojskowej „fali” w warunkach biurowych. Metoda Getting Things Done ma być remedium na piętrzące się sprawy.

„Cywilizacja komunizmu” to najgorsza książka Tyrmanda, jaką czytałem. Co więcej, to najgorsza książka, jaką czytałem w ciągu ostatniego – niech strzelę – półrocza. Ale, że co: fabuła do luftu, dłużyzny i morał jak z fotostory w Bravo? Nie! „Cywilizacja komunizmu” jest okropna dlatego, że czytając ją coraz bardziej zapadasz się w siedzisko fotela – czujesz, jak przygniata cię piętno czterdziestu pięciu lat komunizmu w Polsce.

Mogłaby stać nad tymi garami, pilnować rosołu tylko po to, by ceremonialnie wytrzeć tłusty osad z okapu nad palnikami, powstały w wyniku termoobróbki wołowego gnata w aromatycznej kąpieli z pięciu litrów wody i włoszczyzny. Wytarła ręce w fartuch upstrzony barwami kuchennych rewolucji sprzed kilku dni, ale to nie wystarczyło, by pozbyć się zapachu mięsa, wżartego w pory zniszczonych detergentami dłoni. Umysł był jak czekista lustrujacy kondycję naskórka i paznokci, poszukując znamion niepożądanej przynależności klasowej. Chłodny aksamit balsamu do mycia naczyń po raz kolejny udowodnił praktyczność porad zamieszczanych w pismach dla gospodyń. Orkiestra bulionu lekkim bulgotem zagrała tusz, a po chwili oczy zaczęły biegać po pierwszych literach e-booka „Kieszonkowy atlas kobiet”…

Na pewnym forum poświęconym muzyce klubowej przeczytałem, że przestała ona ewoluować i przed nami zostały tylko rewolucje. Jak wieść gminna niesie, te nie zawsze kończą się rezultatem przewidzianym przez ich ojców.