Nicolas Cage po mistrzowsku walczy z animatronikami. Oceniamy „Niewesołe miasteczko”

„Niewesołe miasteczko” nie jest adaptacją kultowej serii survivalowych horrorów typu point and click (ta powstaje od 2015 roku). Twórcy filmu podążają własną ścieżką, poświęcając klimat grozy, budowany w grach przedłużającym się wyczekiwaniem na atak i jump scare’ami, na ołtarzu czystej akcji. Mimo to co chwilę mamy do czynienia z reminiscencjami „Five Nights at Freddy's”. Antagonistami są tu bowiem animatroniki opętane przed duchy seryjnych morderców. Trzymane w zamknięciu w nieczynnej restauracji regularnie są karmione osobami przejeżdżającymi przez małe miasteczko, w którym urzędują, dzięki czemu jego mieszkańcy mogą żyć w miarę spokojnie. Grupa lokalnych dzieciaków ma tego dość i postanawia spalić miejsce pobytu żądnych krwi mechanicznych pluszaków. W lokalu jest jednak pewien tajemniczy wędrowiec Kiedy nastolatkowie wejdą do budynku, żeby go ostrzec, odkryją, że to nie on jest zamknięty z mechanicznymi zabójcami, tylko oni z nim.

Chętnie zapłaciłby za naprawę. Brakuje mu jednak gotówki, a jedyny bankomat w okolicy nie działa. Mechanik szybko znajduje wyjście z tej beznadziejnej sytuacji. Wystarczy, że protagonista posprząta tytułową restaurację Willy’s Wonderland. Uzbrojony w miotłę i mocne środki czyszczące zabiera się do roboty. Kiedy na drodze do osiągnięcia celu staje mu animatronik, wyrywa pluszakowi kończyny, a potem sprząta powierzchnie zanieczyszczone płynącymi w nim cieczami. Myśli zadaniowo. Musi coś zrobić i nic mu w tym nie przeszkodzi. Swoim podejściem przypomina tytułowego Ramblera z filmu Calvina Reedera. Jego działania nie napędzają narracji. On raczej pozwala, aby przydarzały mu się kolejne dziwne sytuacje, a my mamy czerpać przyjemność z patrzenia, jak sobie z nimi radzi. To jest główna, a właściwie jedyna, atrakcja „Niewesołego miasteczka”.

Kevin Lewis nie zajmuje się rozwijaniem fabuły. Obowiązkowe punkty narracyjne odhacza jakby od niechcenia. Nie spodziewajcie się więc pogłębionego wyjaśnienia, z czego wynikają mordercze zapędy animatroników. Chociaż są w nich dusze morderców, to żaden nie ma unikatowej osobowości. Postacie nastolatków oparte są na stereotypach gatunkowych, a główny bohater to pusty konstrukt, w który można wlać dowolne znaczenia. Protagonista nie odzywa się ani słowem. Ma swoje nawyki i co chwilę, kiedy tylko zadzwoni mu zegarek, robi sobie przerwę na wypicie napoju i grę na automatach. Nie wiemy, skąd się wziął ani dokąd zmierza. Jego pochodzenie i cele od początku do końca pozostają zagadką. Jest niezniszczalny i ze spokojem poradzi sobie z każdym czyhającym na niego niebezpieczeństwem.

Scenariusz G.O. Parsonsa powstał na podstawie jego krótkometrażówki i Nicolas Cage się nim zainteresował. Nie tylko zgodził się wcielić w głównego bohatera, ale również został producentem. Można więc powiedzieć, że tytuł powstał przez Cage’a dla Cage’a. I to czuje się w każdej scenie. Nieraz chcielibyśmy się dowiedzieć czegoś więcej o protagoniście (o animatronikach nawet nie wspominając), ale musi nam wystarczyć spuszczony ze smyczy aktor. Rozprawia się z kolejnymi pluszakami i szaleje przed kamerą ze swoją wyegzaltowaną grą. Nie kreuje postaci, tylko siebie, a właściwie personę, za jaką powszechnie uchodzi. Bawi się swoim wizerunkiem, jakby po wielu latach prób pozbycia się klątwy B-klasowych akcyjniaków i szukania na siebie sposobu w końcu go odnalazł.

Cage to ciekawy przykład gwiazdora, który od zawsze uchodził za ekscentryka. Sam wielokrotnie przyznawał w wywiadach, że nigdy nie interesował go realizm, tylko surrealizm. I chociaż przez wiele lat jego podejście się sprawdzało, to nader częsta współpraca z Jerrym Bruckheimerem (nie żeby było to złe, po prostu nie do wszystkich tytułów producenta pasował) skazała go na grę w filmach przeznaczonych od razu na nośniki kina domowego. Od jakiegoś czasu jego kariera przeżywa swoisty renesans, bo twórcy „Mandy” czy „Koloru z przestworzy” pozwalają mu na samoświadome przerysowanie. Ukoronowaniem jego ostatnich dokonań jest właśnie „Niewesołe miasteczko”. Jeśli więc wciąż jest wam go mało i szukacie brutalnej produkcji do obejrzenia wieczorem, najlepiej przy napojach wyskokowych, to jest to pozycja dla was.