„O wszystko zadbam” to średnio udana satyra na kapitalizm

Rosamund Pike wciela się w Marlę Grayson, wyznaczaną przez sąd prawną opiekunkę starszych ludzi, których stan lekarze ocenili jako niesprawni do samodzielnego funkcjonowania. Kobieta wykorzystuje jednak swój status prawny i zamyka starszych ludzi w domach opieki, by następnie upłynnić ich majątki. Marla i jej wspólniczka Fran (Eiza Gonzalez) mają na oku kolejny cel - emerytkę Jennifer Peterson (w tej roli Dianne Wiest), która sprawia wrażenie idealnej ofiary. Starsza pani ma jednak znajomości, które mogą pokrzyżować szyki Marli.

„O wszystko zadbam” zaczyna się całkiem interesująco. Gdy w pierwszym akcie twórcy przedstawiają nam mechanizmy działania Marli i Fran, wydaje się, że czeka nas błyskotliwa i utrzymana w dobrym tempie czarna komedia.

Autorzy dołożyli jeszcze gdzieniegdzie wątki feministyczne, nadając tej produkcji jeszcze szerszy kontekst. Zamiary twórców nie są wyjątkowo finezyjnie rozpisane, tak więc te wszystkie tropy są dość łopatologiczne i oczywiste do odkodowania. Ale przez około pierwsze 40 minut zupełnie to nie przeszkadza.

Problemy zaczynają się bliżej połowy filmu, a trzeci akt już kompletnie wypada z właściwych torów. Można odnieść wrażenie, że „O wszystko zadbam” to kolejny przypadek filmu, którego autorzy mieli pomysł na punkt wyjścia i rozwinięcie (do pewnego momentu), ale gdy dostali zielone światło na produkcję, jeszcze nie bardzo mieli pomysł na to, jak dowieźć tę opowieść do finału. A ten jest dość banalny, rozczarowujący i przewidywalny w obrębie gatunku, w którym się poruszamy.

Dobrą robotę wykonali aktorzy i to w dużej mierze dzięki nim ten film nie zawodzi na całej linii. To jednak nie jest produkcja opierająca się tylko na aktorach. Po pierwszym kwadransie możecie pomyśleć, że oglądacie właśnie kobiecą wersję „Big Short” zmiksowanego z „Wilkiem z Wall Street”. Dialogi trącą banałem, nie mają też wyraźnego pazura, choć są względnie nieźle napisane. Przez to jednak film traci szansę na bycie pełnoprawną satyrą, bo staje się jedynie głośno szczekającym pieskiem z przypiłowanymi pazurkami.

Zwrotom akcji brakuje odpowiedniej dramaturgii i prawdziwych zaskoczeń. Nie zabrakło z kolei rozczarowujących fabularnych wycieczek na skróty i mocno naciąganych rozwiązań. Scenariusz więc ewidentnie cierpi na brak bardziej błyskotliwego sznytu. A szkoda, bo potencjał był.

Bohaterami tego filmu są praktycznie same typy spod ciemnej gwiazdy. Nie ma w nim właściwie żadnej pozytywnej postaci. Wszyscy są źli, zepsuci, rządni pieniędzy, bezwzględni, niemoralni, socjopatyczni. Zwykle w filmach o antybohaterach twórcy próbują wyjaśnić chociaż część ich motywacji. „O wszystko zadbam” nie robi tego przekonująco. I to jest podstawowy błąd popełniony przez autorów.

Czy jednak jest to seans, który należy sobie odpuścić? Niekoniecznie. Do połowy jest naprawdę udany, a ta bardziej dyskusyjna druga część niektórym z was może nie będzie tak przeszkadzać i koniec końców stwierdzicie, że „O wszystko zadbam” to niezły film.