Thrillery

"Cloverfield Lane 10" to film zaskakujący na wielu poziomach, inteligentny, nieustannie trzymający widza w napięciu i niepewności. W zasadzie jego jedyną wadą jest to, że to kino w gruncie rzeczy jednorazowe.

„Wyobraź sobie teatr. Dzieł enviro zbija deski, żeby była scena, a na scenie kładą sztuczną trawę. Potem questowcy ustawiają meble i rekwizyty, mówią aktorom, jak mają się poruszać podczas konkretnych scen. Za kulisami dział postaciowców dobiera aktorom garderobę i sztuczne brody. Game designerzy budują dźwignie do podnoszenia tych postaci, animatorzy wymyślają choreografię części baletowych, a testerzy siedzą na widowni i mówią, żeby przesunąć kredens bardziej w lewo.”

"Szkoła uwodzenia" to thriller i romas z 1999 roku, w którym główne role zagrali Sarah Michelle Gellar, Ryan Phillippe i Reese Witherspoon. Film doczekał się jeszcze dwóch kolejnych odsłon, ale te były dużo mniej udane niż pierwowzór, opowiadający o przyrodnim rodzeństwie, które zakłada się, że jedno z nich, Sebastian, poderwie ułożoną córkę dyrektora szkoły.

Reklamowany jako „pierwszy thriller 2.0” „Notebook” Tomasza Lipki nie rewolucjonizuje ani literatury, ani tym bardziej technologii, ale pokazuje, że obie te dziedziny mogą ze sobą zgrabnie współpracować.

W serialach brakuje silnych i szalonych kobiet, takich które jednocześnie przerażają i ekscytują. Jest owszem kilka indywidualistek, kobiet o mocno zarysowanym charakterze, ale jeśli miałabym zwrócić uwagę na produkcje, które śledzę, dominują w nich głównie mężczyźni. Stąd, jako że "The Lizzie Borden Chronicles" opowiadają właśnie o płci pięknej, z zainteresowaniem sięgnęłam po nowy serial, dla powstania którego inspiracją było życie kobiety oskarżonej o podwójne morderstwo.

To chyba jedno z przyjemniejszych doświadczeń, gdy serial, który zapowiada się jako nudny wypełniacz ramówki, okazuje się być naprawdę ciekawy i wciągający. Tak właśnie jest z "Eye Candy", nowym thrillerem od MTV, który na antenie zadebiutował 12 stycznia.

Ekskluzywne zamknięte osiedla to coraz powszechniejszy element miejskiego krajobrazu. Dla niektórych są wyrazem segregacji społecznej, dla innych – enklawą bezpieczeństwa i spokoju. Świat zewnętrzny stanowi zagrożenie, od którego oddziela się wysokim murem i który wyrzuca się ze świadomości. Co stanie się, gdy uda mu się brutalnie wedrzeć do tej zony?

Zachwyty nad hiszpańskimi filmami słychać ostatnimi czasy zewsząd: są piękne, świeże i doskonałe. Mnie jakoś wyjątkowo nie zauroczyły, choć nad kilkoma perełkami, jak choćby „Sierociniec” czy pierwszy „Rec” zdarzało mi się rozpływać. „La Cara Oculta” miał być kolejną – zbierał bardzo dobre recenzje, wszyscy, którzy go widzieli bardzo zachwalali. I faktycznie, to naprawdę zacne kino.

Twoje miasto jest zagrożone wybuchem bomb atomowych, do eksplozji pozostały dwa dni. Tylko jeden człowiek wie, gdzie zostały one ukryte. Siedzi przed tobą. Jak daleko posuniesz się, żeby wydobyć z niego tę informację?

"Dark City" to dzieło australijskiego reżysera Alexa Proyasa, który pracuje rzadko ale za to tworzy obraz nietypowe i niepokojące, w których niezwykła oprawa wizualna, muzyka i sposób opowieści tworzy złowieszczą atmosferę. Taki był „Kruk”, „Zapowiedź” i w nieco mniejszym stopniu „Ja, robot”, bo w megahicie z Willem Smithem, Proyas musiał przede wszystkim sprostać oczekiwaniom producentów. „Dark City" to pokaz oryginalnego stylu Australijczyka i film, który o rok wyprzedził „Matrixa”. Właściwie był i wciąż jest od niego lepszy.

Oto spektakularny upadek hollywoodzkiego kina kryminalnego. Dwóch weteranów filmów sensacyjnych, Robert De Niro i Al Pacino, połączyło ponownie siły, aby zagrać główne role w - jak na początku się wydaje - typowej produkcji policyjnej, gdzie dwóch detektywów podąża śladami seryjnego zabójcy. I kiedy efekt ich pierwszej współpracy mógł wywołać "gorączkową" euforię, tak od Zawodowców można dostać solidnej migreny.

Lubię filmy, które są pełne absurdu. Pod warunkiem, że są nastawione na serwowanie tegoż. Z reguły natomiast nie przepadam za filmami akcji, które są pełne absurdu, ale aktorzy odgrywają swoje role z tak poważną miną, jakby byli u spowiedzi. I nie rzucą nawet jednego ironicznego żartu. Dlatego też polubiłem "Szklaną pułapkę 4.0", gdzie bzdura goni kolejną bzdurę, ale John McLane rozluźnia atmosferę kolejnymi ironicznymi odzywkami.

Drogi czytelniku! Na pewno w Twoim życiu jest wiele powodów do radości. Przykładem może być dostanie się do dobrej szkoły, otaczanie się dużą grupką przyjaciół, osiąganie sukcesów zawodowych, czy też progres uczenia się kolejnych nowych chwytów na dopiero co zakupionej gitarze elektrycznej. Mimo to, zdarzają się sytuacje, które dzieją się mimowolnie i nic na nie poradzić nie można. Jedne mogą doprowadzić do ogólnego smutku, inne zaś do złości. Niektórzy nie wyładowują agresji, tylko trzymają ja w sobie wewnątrz, kiedy po raz kolejny usłyszą od babci w autobusie opinie na temat dzisiejszej młodzieży. Niejeden z Was myśli sobie wtedy, co by starszej kobiecie powiedział lub zrobił, wymyślając sobie swoje własne, nieistniejące alter ego.

'- Moglibyśmy cię oskarżyć o stawianie przeszkód organom sprawiedliwości - rzekł Ohls. - Przeszkadzanie funkcjonariuszowi w pełnieniu jego obowiązków, pomoc i umożliwienie przestępcy ucieczki, uczestnictwo po fakcie popełnienia zabójstwa, nieuczciwe zyskanie informacji (...) i głupotę większą niż u trzech owiec razem. - No, to się jeszcze przyznam, że mam nieoddaną w terminie książkę z biblioteki.

Manoj Night Shyamalan w historii współczesnego amerykańskiego kina zawsze będzie znany jako twórca Szóstego zmysłu. Od czasu premiery tego rewolucyjnego filmu, reżyser nakręcił thriller Niezniszczalny, metaforyczne Znaki, utopijną Osadę oraz bajkową i naiwną Kobietę w błękitnej wodzie. Krytycy o każdym kolejnym filmie nie wypowiadali się nazbyt pozytywnie, a mimo to widzowie do dziś się kłócą o wartości zaprezentowane w poszczególnych produkcjach. Shyamalan eksperymentował, co spowodowało jego poważny upadek w Hollywood. Najnowszy obraz, Zdarzenie również można nazwać eksperymentem.

Dean Koontz z pewnością jest jakąś małą fabryczką doskonałych pomysłów, zamkniętą w ludzkim ciele. Pomimo tego, iż wciąż powieści spod jego pióra taśmowo opuszczają drukarnie, a sam autor nie zatrzymuje się nawet na chwilę, jakimś cudem nie traci wysokiej formy. A wręcz przeciwnie. Odkąd się podniósł po małym kryzysie, chciałoby się rzecz średniego wieku (lecz chyba bardziej by tu pasowało - literackiego stażu), każdą kolejną książką stawia sobie coraz wyższą poprzeczkę. Co więcej, za każdym razem ją podbija.

W historii Stanów Zjednoczonych James Church był wojskowym, odznaczonym przez Theodore'a Roosevelta medalem honoru za waleczność w trakcie wojny amerykańsko-hiszpańskiej. Taki pseudonim przybrał były oficer amerykańskiego wywiadu, który większość swojego życia służył w Azji. Wielokrotnie znajdował się w komunistycznej Korei Północnej, będącej tłem jego debiutanckiej powieści kryminalnej Śmierć w Koryo. Niedawno odbyła się jej polska premiera.

To normalne, że kariera twardzieli kina akcji kończy się z reguły szybciej niż u innych aktorów. Sylvester Stallone zaczynał od pornosów, aby potem wykreować prawdziwą ikonę kina akcji - Johna Rambo. Dziś dostaje role tylko w niskobudżetowych produkcjach, które od razu lądują na DVD i tylko dzięki magii tytułu jego najnowszego filmu udało mu się jeszcze raz zajrzeć na wielki ekran. Podobny los spotkał Jean-Claude Van Damme, choć on akurat nie zaczynał od filmów porno.

Amerykańskie... czyli jakie? Patrząc na zbiór tytułów, które mają w sobie słowo "American" ciężko tak naprawdę zdefiniować, czym on się charakteryzuje. W końcu Stany Zjednoczone to zlepek wielu kultur i ciężko ustalić jedną konkretną narodową tożsamość. Mimo wszystko, najbardziej popularne pomysły są z impetem przekazywane do innych krajów. Powoduje to, że osobiście nakreślamy stereotypy amerykańskie, podsuwane nam przez samych Amerykanów. Film "American Crime - Taśmy Zbrodni" nakręcony przez Dana Mintza i przeznaczony do tzw. dystrybucji "straight-to-video", ukazuje jeden element typowy dla amerykańskiej kultury masowej - stara się łączyć rasowy kryminał z reality show.

Postać dziecka w filmie jest wykorzystywana w ambiwalentny sposób. Z jednej strony twórcy przedstawiają portret niewinności, odkrywania lub borykania się z otaczającym światem. Potwierdzeniem tej tezy są produkcje takie jak "Labirynt Fauna", "Tajemniczy Ogród" czy "Życie jest Piękne". Z drugiej jednak, scenarzyści nakreślają obraz przeciwstawny do stereotypu cnotliwego i spokojnego dziecka. Najczęściej jest on spotykany w horrorach w dosłownym ("Omen") lub metaforycznym znaczeniu ("Dziecko Rosemary"). Debiutant George Ratliff w filmie "Joshua" postanowił wykorzystać tą bardziej przerażającą wizję, aby stworzyć ambitny psychologiczny dreszczowiec.