„Ostatniej nocy w Soho” od Netfliksa to jeden z najpiękniejszych horrorów

Co słychać na Netfliksie? Nowe filmy i seriale wpadają do oferty serwisu, a my tradycyjnie recenzujemy i polecamy nowości oraz zwracamy uwagę na największe hity na licencji. Jeśli chodzi o produkcje oryginalne, to z całą pewnością warto przyjrzeć się ciekawie zapowiadającym się tytułom, takim jak "WIL", "Jak Aleksander Wielki został bogiem" czy "Porozmawiajmy o Chu". O większości sygnowanych logo Netfliksa premierach będziemy, rzecz jasna, pisać (polecać bądź odradzać), jednak póki co wciąż czekamy na moment, w którym trafią do biblioteki. Tymczasem warto zwrócić uwagę na licencjonowane nowości - jest nieźle!

Czytaj więcej o Netfliksie na łamach Spider's Web:

Jeśli po świętach brakuje wam "Kevinów", to Netflix wyjdzie wam naprzeciw. Możecie też nacieszyć się wszystkimi sezonami kultowego "House'a". Ja tymczasem polecam wam nieco inne klimaty. Mianowicie: "Ostatniej nocy w Soho".

Edgar Wright po raz kolejny popisał się tu swoim poczuciem filmowej estetyki i autorskim stylem ("Baby Driver", "Scott Pilgrim kontra świat") - inna sprawa, że chyba nigdy dotąd żaden z jego filmów nie prezentował się tak imponująco: czarująco, zmysłowo, uwodzicielsko. Pulsujące neonowym retro-pięknem, psychodeliczne momentami kadry i urzekające wybory inscenizacyjne to niewątpliwie najmocniejsze strony "Ostatniej nocy w Soho". Wright doprowadził warstwę audiowizualną swojego nowego filmu do olśniewającego poziomu.

Twórca jest też szefem w kategorii autorskiego kina gatunkowego, a przy tym doskonale radzi sobie jako gawędziarz, którego uwielbia się słuchać: mami, intryguje, angażuje, zwodzi. Styl, wyczucie i zrozumienie gatunku umożliwiają mu sprawną i błyskotliwą żonglerkę konwencjami. Bo "Ostatniej nocy w Soho", poza oczywistymi cechami kina grozy, potrafi też zmienić się w musical ze swingującego Londynu, sięgnąć po autentycznie zabawne elementy humorystyczne czy wątek romantyczny.

Przy okazji twórca odnosi się też do nieśmiertelnego motywu tęsknoty. Ostatecznie jednak odczarowuje całą tę nostalgię za rzeczywistością utraconą; epoką która bezpowrotnie przeminęła. W międzygatunkowy taniec wplata przemyślane i współgrające ze sobą wątki inicjacyjne, MeToo czy straconej (a może raczej: wyszarpanej siłą i zamordowanej) niewinności. Ten horror hagsploitation wchodzi w dialog z czymś nieoczekiwanym i nieoczywistym, i to właśnie w tym dopatruję się wielkiej siły Wrighta - w przeprowadzaniu zachwycających mariaży klisz z niesztampowością. Koniecznie!