Najlepsze filmy na Max. TOP 15 znakomitych produkcji

Max to serwis, który słynie z solidnej filmowej oferty - w efekcie wcale nie tak łatwo stworzyć ograniczoną do kilkunastu pozycji listę najlepszych długometrażowych produkcji z tej biblioteki. Jeśli jednak miałbym polecić subskrybentom platformy Warnera 15 obrazów, to byłyby to właśnie te. Zachęcam do seansów!

Ten znakomity duński film w reżyserii Thomasa Vinterberga opowiada historię czterech przyjaciół - nauczycieli w szkole średniej, którzy postanawiają przetestować teorię norweskiego psychologa Finna Skårderuda. Teoria ta sugeruje, że człowiek rodzi się z niedoborem alkoholu we krwi wynoszącym 0,05 promila, i że utrzymywanie stałego, niskiego poziomu tej substancji w organizmie może poprawić jakość życia, zwiększyć kreatywność i ogólną satysfakcję. Obraz łączy tematyki alkoholizmu, kryzysu wieku, poszukiwania sensu i radzenia sobie z życiowymi rozczarowaniami. Komediodramat podbity refleksją nad ludzką naturą.

Komedia grozy opowiadająca o nietypowej przyjaźni między wampirzycą, Sashą, a nastolatkiem Paulem. Sasha, mimo swoich 68 lat, wciąż wygląda jak młoda dziewczyna i zmaga się z samotnością oraz moralnymi dylematami związanymi z jej naturą. Gdy spotyka Paula, który zmaga się z myślami samobójczymi, nawiązuje z nim nieoczekiwaną więź, która kwestionuje ich dotychczasowe życie i prowadzi do introspekcji oraz wzajemnego zrozumienia. Film łączy elementy komedii, horroru i dramatu, eksplorując tematy takie jak samotność, akceptacja, dojrzewanie i poszukiwanie sensu życia.

Opowieść o rozpadającej się przyjaźni pomiędzy Pádraicem Súilleabháinem (Colin Farrell) a Colmem Dohertym (Brendan Gleeson) na tle pejzaży odizolowanej irlandzkiej wyspy Inisherin w latach 20. XX wieku. Colm nagle postanawia zakończyć wieloletnią znajomość, co prowadzi do eskalacji konfliktu, gdy Pádraic nie potrafi zaakceptować tej decyzji. Tragikomedia o samotności, relacjach rozpadających się za sprawą rosnących różnic, konieczności umiejętnego prowadzenia dialogu oraz metafora dla irlandzkiej wojny domowej, ukazująca absurdalność i tragiczne konsekwencje nierozsądnych decyzji oraz konfliktów.

"Ghost Story" Lowery'ego to dramat z nadprzyrodzonym dodatkiem oraz Caseyem Affleckiem i Rooney Marą w głównych rolach. Opowiada historię mężczyzny, który po śmierci staje się duchem i snuje się po domu, który za życia dzielił z żoną. Nie ma tu nic klasycznie strasznego w horrorowym sensie, co nie znaczy, że obraz nie będzie was prześladował po seansie. „Ghost Story” jest bowiem poetycką, ale i smutną medytacją nad czasem, pamięcią i duchowym związkiem. Niezwykle nastrojowy, nieśpieszny i nieoczywisty

Film, który zdobył Złotą Palmę na Festiwalu Filmowym w Cannes oraz liczne nominacje, w tym do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny, co tylko potwierdza jego znaczenie w świecie kina. Oto satyryczna opowieść o Christianie, kuratorze muzeum sztuki współczesnej w Sztokholmie, który przygotowuje wystawę promującą ludzkie i altruistyczne wartości. Obraz krytykuje współczesną sztukę i społeczeństwo, ukazując hipokryzję elit oraz powierzchowność zachowań społecznych.

Isabela Merced w roli dziewczyny z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi. Bohaterka - postać niesamowicie wiarygodna, pełnokrwista, wielowarstwowa - mierzy się z kompilacją lęków i fobii. Stara się nad nimi pracować, ale to nierówna walka, w której nietrudno o potknięcia i chęć poddania się. Jednocześnie stara się wieść życie normalnej nastolatki - bawić się, zakochiwać, doświadczać. Ten wspaniały obraz dotyka tematyki lękowej z empatią i świadomością. Niczego się tu nie romantyzuje.

Przejmujący dramat skupiający się na psychologicznych konsekwencjach strzelaniny w szkole. Główna bohaterka, Vada (w tej roli Jenna Ortega), to nastolatka, której życie diametralnie się zmienia po traumatycznym wydarzeniu. Film - niezwykle autentyczny i uważny - śledzi jej zmagania z emocjami i trudnościami w powrocie do normalności.

Film opowiada historię Sylvii, która jest pracownicą socjalną prowadzącą uporządkowane życie. Jej rutyna zostaje zrujnowana, gdy po zjeździe absolwentów z liceum spotyka Saula, który podąża za nią do domu. To niespodziewane spotkanie otwiera drzwi do ich przeszłości i wywiera głęboki wpływ na oboje bohaterów. O pamięci bolesnej i przeklętej, o pamięci utraconej mimo woli, o odbudowaniu bliskości. Najlepszy film Franco.

Czyste szaleństwo. Mamy tu do czynienia z czymś więcej, niż z estetyczną wydmuszką: z ekstremalnym, szalonym doświadczeniem; jedynym w swoim rodzaju ćwiczeniem gatunkowym; niemal biblijną przypowieścią o złu. Sposób, w jaki twórca wprowadza nas do głowy granego przez Nicolasa Cage'a - początkowo przytłoczonego, później nieokiełznanego - zasługuje na głębokie pokłony. Znany wszystkim gatunkowy motyw walki dobra ze złem jest tu zresztą odpowiednio wykręcony; łączy stare z nowym w sposób nostalgiczny i odświeżający zarazem. Krwawy, kwasowy trip ze świetnym Cage'em.

Główna bohaterka, Maren (Taylor Russell), to młoda kobieta zmagająca się z kanibalistycznymi skłonnościami, która wyrusza w podróż po Ameryce, by odnaleźć swojego ojca i zrozumieć swoją przeszłość. Po drodze spotyka Lee (Timothée Chalamet), outsidera z podobnymi problemami. Razem próbują znaleźć sposób na normalne życie, walcząc ze swoimi mrocznymi instynktami. Intymność, artyzm, piękno i... gore.

Dramat psychologiczny, który skupia się na skomplikowanej relacji między młodą dziewczyną a znacznie starszym mężczyzną. Intymne studium problematycznych interakcji, manipulacji oraz zagrożeń, które mogą pojawić się w przypadku nawiązania więzi - szczególnie między dorastającymi dziewczętami a dorosłymi mężczyznami. Film niekomfortowy, choć bardzo wiarygodny.

Irlandzka produkcja, która wzbudziła duże zainteresowanie na festiwalach filmowych. Akcja filmu rozgrywa się w Irlandii lat 80. XX wieku i koncentruje się na życiu młodej dziewczynki o imieniu Cáit - zamkniętej w sobie i zaniedbanej, zmagającej się z brakiem uwagi i zrozumienia ze strony dysfunkcyjnej rodziny. W obliczu trudnych relacji z rodzicami, zostaje wysłana do dalekich krewnych, aby spędzić lato z dziadkami, co staje się dla niej przełomowym momentem. Tam, w nowym środowisku, doświadcza akceptacji i bezpieczeństwa. Piękna, poruszająca rzecz o odkrywaniu siebie w miłości i bliskości.

Obraz przybliża nam historię Lillian - młodej dziewczyny z Południa, która po ucieczce z wycieczki szkolnej do Waszyngtonu rozpoczyna pełną nieprzewidywalnych zdarzeń podróż po wschodnich Stanach. Lillian spotyka na swojej drodze całą gamę barwnych postaci - idealistycznych anarchistów, zagubionych intelektualistów, niebezpiecznych fanatyków - które stają się katalizatorami jej wewnętrznej przemiany. Prawdziwa droga tożsamościowa - wędrówka przez muzeum narodowych przywar i dumy, sympatii i antypatii, subkultur, imprez, pasji - i tak dalej.

Fran (Daisy Ridley w swojej najlepszej roli) to wycofana, nieco aspołeczna pracownica biura. Większość czasu spędza samotnie, fantazjując o własnej śmierci. Jako introwertyczka i osoba neuroróżnorodna boi się ludzi, nie przepada za interakcjami z nimi, nie mówiąc już o wejściu w głębszą relację. Ceni sobie wtórną, poukładaną, wolną od większych odstępstw i perturbacji codzienność - którą urozmaica sobie marzeniami o śmierci. Swojej śmierci. Gdy jednak poznaje w pracy nowego kolegę - a ten, o dziwo, jest nią zainteresowany - coś się zmienia. Medytacja nad samotnością, poetycka eksploracja izolacji i trudów interakcji. Film o samotnikach, jakiego jeszcze nie było.

Kontynuacja blockbusterowej trylogii Denisa Villeneuve - wyśmienitej adaptacji kultowej prozy Franka Herberta. Dzieło monumentalne, olśniewające, pełne serca i emocji, świetnie obsadzone. Kontynuacja znacznie lepsza od "jedynki".

Zapoznaj się z innymi TOP-kami na łamach Spider's Web: