Jeśli macie wybrać jeden film z TOP 10 Prime Video, niech to będzie ten. Ależ to klepie

Brutalne kino zemsty w wykonaniu Guya Ritchiego z Jasonem Stathamem w roli głównej? Dla mnie brzmi jak coś, co bierze się w ciemno. A potem z radością się do tego wraca, taka to frajda. Tym bardziej boli mnie fakt, że "Jeden gniewny człowiek" to jeden z mniej popularnych i cenionych obrazów w portfolio Ritchiego. Jasne, brytyjski filmowiec z tym swoim charakterystycznym stylem dał nam kilka lepszych produkcji, ale warto pamiętać, że omawiany tytuł to prawdziwy unikat. Ritchie nie sięga tu po najczęściej kojarzone z nim zabiegi, nie mruga okiem - to poważna, gęsta, mięsista rozrywka, która zadowoli wielbicieli thrillerów akcji. Gwarantuję.

W tej produkcji z 2021 r. pewna zajmująca się transportowaniem cennych ładunków firma popada w coraz większe tarapaty. W ciągu ostatnich miesięcy kilka jej konwojów zostało napadniętych i ograbionych, a eskortujących je ochroniarzy wymordowano. W takich okolicznościach do firmy dołącza H, czyli - jakżeby inaczej - kompetentny, milczący twardziel z kwadratową szczęką o niejasnej przeszłości. Jego zadaniem jest podniesienie poziomu bezpieczeństwa konwojów i wyłapanie sprawców dotychczasowych skoków. Wkrótce okaże się jednak, że jego prawdziwym celem jest zemsta - motywacje H są bowiem bardzo osobiste.

Wyjątkowo surowy, powściągliwy Ritchie wciąż wie, co robi - i zręcznie łączy kino pulpowe z prawdziwym, przekonującym dramatem. Znany ze swojego unikalnego stylu narracyjnego, w tej adaptacji francuskiego thrillera "Le Convoyeur" zaprezentował bardziej stonowane, mroczne podejście, które kontrastuje z jego wcześniejszymi, bardziej rozrywkowymi produkcjami. Rzecz jasna z powodzeniem wykorzystał swoje doświadczenie w budowaniu dramaturgii, co uczyniło film nie tylko intensywnie wciągającym, ale również estetycznie wyrafinowanym, choć chłodnym. Zdolność do płynnego przeplatania retrospekcji z główną linią fabularną wraz z przemyślanym scenariuszem i szkicem postaci, którym nie brakuje psychologicznej głębi (ale za to poczciwości - owszem), przyniosły fenomenalny efekt.

Ritchie potrafi nie tylko bawić widzów, ale także dostarczać im pełnokrwistych, emocjonalnych doświadczeń filmowych. To zabawne, że najbardziej zapadające w pamięć sceny są kręcone dość zwyczajnie, często w jednym ujęciu - kamera przesuwa się od postaci do postaci, gdy te poruszają się gdzieś w przestrzeni i rozmawiają. Zabawnie jest oglądać, jak ten "maksymalista" tak się ogranicza, pielęgnując prostotę - z wyjątkiem sekwencji, podczas których musi odpalić wyższe obroty, pokazać jak najwięcej, być wszędzie naraz. Co, rzecz jasna, doskonale mu wychodzi. A intryga? Jest bardzo precyzyjna, pełna pomniejszych tajemnic, niejasności, niedomówień - z każdym kwadransem coraz bardziej ciekawi, trzyma w napięciu, sprawia, że żądamy odpowiedzi. 

Mocne, szorstkie kino, które zapada w pamięć.

Czytaj więcej o produkcjach gęstych od akcji: