„Rozczarowani” wrócili na Netfliksa z 2. sezonem. Nie będziecie pękać za śmiechu, ale nowa seria jest lepsza

Uwaga! Tekst zawiera spoilery dotyczące zakończenia 1. sezonu „Rozczarowanych”.

Fanom animowanych komedii nie trzeba specjalnie przedstawiać Matta Groeninga. Legendarny twórca „Simpsonów” i „Futuramy” w zeszłym roku rozpoczął współpracę z Netfliksem przy tworzeniu fabularnego serialu umiejscowionego w fantastycznym królestwie zwanym Dreamland. Dzieło zapowiadano jako połączenie obu wspomnianych produkcji, ale jednocześnie skoncentrowane na trwającej cały sezon, dłuższej historii. Te zapowiedzi finalnie okazały się nie do końca zgodne z prawdą. Humor „Rozczarowanych” nie mógł się nawet równać z najlepszymi żartami z „Futuramy” (było go też znacznie mniej niż w „Simpsonach”), a cała historia rozpędzała w ślimaczym tempie.

W połączeniu z nie najciekawszym triem bohaterów dało to widzom dosyć przeciętny 1. sezon, o zdecydowanie niewykorzystanym potencjale. Opublikowany kilka tygodni temu zwiastun 2. części dawał jednak nadzieję na poprawę. Żarty wydały się ostrzejsze, świat bardziej zróżnicowany, a charaktery głównych aktorów widowiska bardziej pogłębione.

Jej zachowania nie są już tak jednowymiarowe i irytujące, a cała postać zyskała kilka nowych, ciekawych cech. We współczesnej popkulturze mamy do czynienia z trendem bohaterek bez skazy, ale Tiabeanie w 1. sezonie znajdowała się na przeciwnym biegunie. Nie miała właściwie żadnych pozytywnych cech i tylko wszystkich w kółko wykorzystywała. A jednocześnie nie miała w sobie dość charyzmy, żeby sprawnie wejść w rolę antybohatera całej opowieści.

Zakończenie premierowej serii (i jednocześnie początek drugiej) wiele w tym temacie zmieniają. Najnowsza część zaczyna się od podróży Bean z jej matką, która wcześniej zamieniła wszystkich poddanych ludzkich Dreamlandu w kamień. Ich nowe miejsce zamieszkania od początku wzbudza niepokój i podejrzliwość dziewczyny. Dręczą ją też wyrzuty sumienia związane z Elfo, którego życie poświęciła, żeby odzyskać matkę. Nie spodziewajcie się jednak kilku odcinków w Maru, bo Bean bardzo szybko zdaje sobie sprawę, że królowa Dagmar chce ją wykorzystać. Ucieka więc z demonem Luci z jej szponów i udaje się do piekła z zamiarem wskrzeszenia Elfo.

Problem w tym, że widzowie po raz kolejny otrzymują mnóstwo wskazówek, tajemnic i pytań, ale właściwie żadnych odpowiedzi. Jeżeli „Rozczarowani” faktycznie skończą się na 3. części, to ostatnich kilkanaście odcinków będzie musiało niesamowicie pędzić, żeby wyjaśnić wszystkie kwestia. A to wcale nie jest lepsze wyjście. Jednocześnie trzeba powiedzieć, że pojedyncze historie pokazane w 2. sezonie sprawiają znacznie lepsze wrażenie niż te z poprzedniego roku. Takie odcinki jak „Samotne serce to myśliwy”, „Robota w Dreamlandzie” i „Elfi problem” zdecydowanie wyrastają ponad właściwie wszystko, co Groening zrobił w 1. serii. Przede wszystkim dlatego, że starają się powiedzieć coś więcej na temat swoich bohaterów.

„Rozczarowani” nadal mają też olbrzymie problemy z równym poziomem epizodów i przede wszystkim zakończeniami. Jednym z największych zarzutów skierowanych do współczesnych „Simpsonów” jest nieumiejętność sensownego i emocjonalnie pełnego zamykania odcinków. Serial Netfliksa pokazuje, że Groening nadal ma z tym niesamowite problemy, choć teoretycznie dostaje więcej czasu w danym odcinku (bo tylko garstka z nich ma wyraźnie odznaczony wątek poboczny).

To przeważnie typowe suche dowcipy, zwykle polegające na odwrócenie sensu zdarzeń za pomocą czegoś na kształt średniowiecznej logiki. I tak nauka to magia, brud leczy, a kiepskie żarty niewywołujące śmiechu wśród postaci na ekranie mają w teorii wzbudzić go w widzach. Mogę powiedzieć wprost, że tego typu strategia nie przynosi żadnych pozytywnych rezultatów.

Miejscami problematyczne są również scenariusze i reżyseria serialu Netfliksa. Wynikają one główne z lenistwa lub zbytniego pospieszania animatorów. W jednym z uderzających przypadków Elfo ratuje Bean za pomocą sztyletu. Chwilę później już go nie ma, gdy oboje wyskakują za burtę. W następnej scenie trzyma jednak maczetę, bo kilka minut później na powrót przemieniła się ona w sztylet. Na nic zdają się wizualne gagi i trzeba to powiedzieć otwarcie - zdecydowanie ciekawszy, bardziej różnorodny świat - jeśli te pozytywy zostają przysłonięte przez nielogiczny montaż i luki w scenariuszu. Dlatego „Rozczarowani” to dzieło, które pomimo pewnych poprawek wciąż zbyt często zawodzi i nie rozwija wystarczająco swojego potencjału.