Subiektywnie - najlepsze albumy, największe rozczarowania 2013

The National, grający dosyć brudną i chropowatą muzykę, stworzyli małe, intymne arcydzieło. Trouble Will Find Me nie zaskakuje niczym, ale muzyczny minimalizm i połączenie prostych, chwytliwych i dopracowanych melodii z prostymi, czasem wręcz zbyt prostymi tekstami dało bardzo ciekawy, nieco ponadczasowy efekt. Nie ma tu nationalowego post-punka, jest za to kawał świetnej, przyjemnej muzycznej roboty. Dla mnie album 2013 roku, do którego będzie się wracać jeszcze wielokrotnie. This Is The Last Time, Humiliation, I Need My Girl, Fireproof czy Graceless to świetne, wpadające w ucho kawałki. Najważniejsze, że przypadną do gustu osobom lubiącym bardziej alternatywne dźwięki, jak i tym, które lubią pop. Bo Trouble Will Find Me to kawał dobrego popu.

Drugi pełnogrający album folkowego duetu, który ma już na koncie Grammy, to majstersztyk. Z jednego powodu - pokazuje muzykę folkową z najlepszej strony. Mocne, gitarowe kawałki są charakterystyczne i nieprzeładowane country, a jeśli, to w sposób pełen smaku. Dobre ballady, mocne riffy, nawiązujące do folku teksty słusznie zarobiły dużo pozytywnych recenzji, z których wiele mówiło, że The Civil Wars po prostu łapie za serce.

Rock w najlepszym wydaniu. Niektórzy mówią, że ...Like Clockwork to kwintesencja QotSA, całkiem słusznie. Kawał dobrej, gitarowej muzyki, z charakterystycznym wokalem, świetnym stopniowaniem emocji i genialnym brzmieniem. Dla mnie to kwintesencja nowoczesnego rocka, takiego z pomysłem i dźwiękami na miarę XXI wieku.

Klasa sama w sobie. Bywały lepsze albumy, ale i tak genialnie.

Projekt z Justinem Vernonem, czyli Bon Iverem. Ultrahipsterski, ale bardzo piękny. Zbyt krótki!

Chyba najbardziej kontrowersyjny album 2013 roku. Dla niektórych kwintesencja tandety, dla innych, w tym mnie, pokaz wielkości Arcade Fire. Więcej tutaj.

Nie ma w tym albumie nic łapiącego za serce, zostającego na dłużej w głowie, a do debiutu nie ma porównania. Mimo wszysto superband alternatywy z liderem Snow Patrol na czele zrobił płytę, która jest po prostu bardzo przyjemna. Naturalna i prosta. Dobra jako tło do randki:)

Płyta wielkomiejska. Pełna "tłustych" dźwięków, wyczekiwana, pokazująca, że małpki się rozwijają, ale ogólnie rozczarowująca. Niby dojrzalsza, niby jest progres, ale czegoś brakuje. Jednak konieczna do przesłuchania.

Niby to epicki, typowo koncertowy album, którym Editorsi wrócili na dobrą ścieżkę po wymianie jednego członka bandu na dwóch i kiepskim, przekombinowanym albumie. Niby The Weight Of Your Love brzmi potężnie, kawałki są dobre, chwytliwe i dobre. Jednak tak, jak w przypadku Arctic Monkeys czegoś tu brakuje.  Paradoksalnie kawałek, który nie pojawił się na płycie zatytułowany The Sting wydaje mi się najlepszym kawałkiem Editors z tego roku...

Miał być hit, po singlach wydawało się, ze Woodkid zawojuje rynek muzyczny, tymczasem wyszło, jak wyszło. The Golden Age, choć kompozycyjnie dobry i dopieszczony, nie odniósł takiego sukcesu, jak się spodziewano. Jedno z największych rozczarowań, bo w tym debiutancie pokładano ogromne nadzieje.

Wśród dziesiątek polskich debiutantów ten zalśnił chyba najmocniej, bo dźwiękami czystymi, prostymi i na światowym poziomie. Album wspaniały, intymny, minimalistyczny.

Nine Inch Nails - Hestitation Marks

How To Destroy Angels - Welcome Oblivion

Edward Sharpe & The Magnetic Zeros - Edward Sharpe & The Magnetic Zeros

Haïm - Days Are Gone

Foals - Holy Fire

Jack Johnson - From Here To Now To You

Alice In Chains - The Devil Put Dinosaurs Here

Yeah Yeah Yeahs - Mosquito

Daughter - If You Leave

Miles Kane - Don't Forget Who You Are

Josh Kumra - Good Things Come To Those Who Don't Wait