Po wyborach parlamentarnych polski Sejm przeszedł glow up i jest w tym niemała zasługa Szymona Hołowni, który 13 listopada został wybrany na stanowisko marszałka Sejmu X kadencji. Mam jednak wrażenie, że mniej osób kojarzy go jako aktywnego polityka i przewodniczącego Polski 2050. Hołownia w pamięci Polaków zapisał się nie tylko jako dziennikarz, ale przede wszystkim prezenter telewizyjny. W latach 2008-2019 wraz z Marcinem Prokopem współprowadził talent show - "Mam talent!" - i właśnie ten epizod jego życia stał się pretekstem do tworzenia przez internautów zabawnych grafik. I choć kolejne posiedzenia Sejmu obfitują w sporą liczbę memów, które powstają głównie z czysto rozrywkowych pobudek, niosą ze sobą przekaz, który mówi: "Szymon Hołownia jest jak gracz Monopoly, który jako jedyny czyta zasady gry".

Do tej pory poszczególne momenty z sejmowych posiedzeń oglądało się na wyrywki głównie w mediach społecznościowych i telewizyjnych kanałach informacyjnych. Przełom nastąpił po wyborach parlamentarnych, kiedy pierwsze posiedzenie nowego Sejmu z Szymonem Hołownią w roli marszałka obejrzało prawie milion osób. Mało tego - transmisja z ul. Wiejskiej trafiła na 3. miejsce w zakładce "Na czasie", a kolejne dni osiągały równie wysokie wyniki. Trzeciego dnia pierwszego posiedzenia, już po godzinie od rozpoczęcia transmisji na żywo w serwisie YouTube, przed ekranami zasiadło 70 tys. osób, a obecnie jest ono na 1. miejscu w zakładce "Na czasie".

Przeszłość Szymona Hołowni, który współprowadził program "Mam talent!" wraz z Marcinem Prokopem, również stała się obiektem żartów internautów. W mediach społecznościowych królują przeróbki nawiązujące do kultowego talent show, a ich głównych bohaterem jest obecny marszałek Sejmu. Pojawiają się w nich Małgorzata Foremniak, Agnieszka Chylińska i Agustin Eggurola.

Oglądalność kolejnych dni pierwszego posiedzenia Sejmu jest rekordowa. Transmisję z czwartego dnia w 14 minut od jej rozpoczęcia oglądało niemal 30 tys. osób. W tym samym momencie kanał Sejm RP osiągnął próg 100 tys. subskrypcji, co oznacza, że niebawem rzeczywiście otrzyma srebrny przycisk od serwisu YouTube. Nagrody i memy to jednak efekt uboczny tego, do czego przyczynił się Szymon Hołownia - jego wystąpienia i postawa pozwoliła przyciągnąć przed ekrany setki tysięcy widzów, a to z kolei, miejmy nadzieję, zaowocuje większym zainteresowaniem Polek i Polaków pracą tych, którzy reprezentują ich w Sejmie.

Więcej artykułów na temat polityki przeczytasz w serwisie Spider's Web:

Od 2022 r. Janusz Stankiewicz co roku przedstawia czytelnikom nową powieść z tytułowym półorkiem Gorathem w roli głównej. Do książek "Gorath. Uderz pierwszy" i "Gorath. Krawędź Otchłani", które ukazały się nakładem wydawnictwa Alegoria (obecnie, po odkupieniu przez autora praw do książek, seria ukazuje się pod szyldem Sinister Project: inicjatywy autorskiej, którą tworzy wraz z Jarkiem Dobrowolskim i Kają Flagą-Andrzejewską), dołączył w minionym roku 3. tom cyklu, czyli "Gorath. Droga gniewu". Tym razem autor postanowił nieco rozszerzyć wykreowany przez siebie magiczny świat i skupił się nie tylko na przygodach Goratha, ale również dał więcej przestrzeni pozostałym bohaterom. I - jak zwykle - zrobił to doskonale.

Przypomnę, że w poprzednich częściach Gorath zostaje wysłany przez Kathanę Marr na Wybrzeże Szkutników, gdzie ma za zadanie przeniknąć w szeregi gildii zabójców - Nocnych Cieni. Gdy półork morduje niedoszłą ofiarę Cieni, celowo zwraca na siebie uwagę zabójców (aby dostać się w ich szeregi). Siły Kathany Marr ostatecznie kładą kres Nocnym Cieniom, a sam półork po wykonanym zadaniu decyduje się przenieść na Wyspy Południowe. Planuje tam zacząć uczciwe życie, jednak na dobrych chęciach niestety się kończy.

Po brutalnej wojnie z ostatnimi królestwami leśnych elfów, która odcisnęła ponure piętno na wyspiarskiej społeczności, Gorath trafia w szeregi rywalizujących ze sobą gangów przestępczych. Niedługo później półork przyjmuje zlecenie od jednej z dawnych klientek Nocnych Cieni, co prowadzi go na piracki statek dowodzony przez kapitana zwanego Czarnym Żniwiarzem. Zadaniem jego załogi jest zdobycie statku Theran, zamorskiego ludu z Natanbanu, i przejęcie znajdującego się na nim pewnego artefaktu, który pragnie posiąść jeden z Kathanów z Imperium.

"Gorath: Droga do gniewu" to kontynuacja przygód Goratha, który próbuje odzyskać kontrolę nad własnym losem - wciąż nie odpowiedział sobie na pytanie, czy podczas wojny z Dominium Natanbanu uda mu się odkupić swoje winy, a także przed czyim obliczem przyjdzie mu stanąć: Marr czy Bovis-Tora. Tymczasem Czarny Żniwiarz, który został przywódcą bandyckiej florty, wyrusza wraz ze swoją załogą w krwawy rejs, a elf Evelon udaje się w podróż do elfiej stolicy, aby przygotować swój naród do nadchodzącej wojny.

Jestem pełna podziwu, że Stankiewiczowi udało się stworzyć niesamowity świat, który sukcesywnie w każdej swojej kolejnej powieści rozwija. Ponownie możemy poczuć wiatr we włosach i morską bryzę na statku Czarnego Żniwiarza, zasmakować przepychu w zamczysku Bovis-Tora, a także przenieść się na ulice elfickiej dzielnicy, Dolnego Strumienia. Autor po raz kolejny dał mistrzowski popis, jeśli chodzi o pogłębione, bogate i szczegółowe opisy miejsc, które są tak skonstruowane, że, zamiast nudzić, jeszcze bardziej pozwalają zanurzyć się w świat przedstawiony.

To samo dotyczy różnorodnych przedstawicieli poszczególnych grup społecznych - w powieści natknąć się można nie tylko na orków, ale również na elfy, piratów czy krasnoludów, a każda z tych frakcji jest starannie opisana. Swoją drogą jest to spore ułatwienie dla czytelników, którzy w natłoku imion nowych bohaterów mogą wrócić na początek książki i zweryfikować, kto należy do Elity Władzy Imperium, Orków Siczowych, Frakcji Baronessy, Elfiej Opozycji, Piratów, Gangsterów czy Sił Natanbanu. A jest to istotna kwestia, ponieważ w najnowszym "Gorathcie" autor pochyla się nad pozostałymi bohaterami, poszerzając swoje uniwersum o historie opowiedziane z innej perspektywy.

"Gorath. Droga gniewu" to po prostu kolejna solidnie napisana książka fantasy, z którą powinien zapoznać się nie tylko każdy fan gatunku - myślę, że pożeracze innego typu powieści również mogą z "Gorathem" poeksperymentować. Ja, choć jestem miłośniczką kryminałów, do kolejnych tomów z cyklu Stankiewicza wracam z ekscytacją, bo wiem, że nie zawiodę się pod względem warsztatu autora. I mimo że w kwestii fantasy jestem raczej laikiem, to powieści Stankiewicza czytam z przyjemnością - stworzył on bowiem brutalny, krwawy i fantastyczny świat, w którym warto zostać na dłużej.

O książkach czytaj w Spider's Web: