Netflix zrobił dokument o anime, żeby wypromować swoje produkcje. Trzymajcie się z dala od „W świecie anime”

Netflix może się pochwalić długą (i ciągle rosnącą) listą anime w swojej bibliotece. Firma koncentruje się głównie na nowościach i własnych oryginalnych produkcjach, ale pojawianie się niedawno na platformie „Neon Genesis Evangelion” sugeruje, że w przyszłości doczekamy się też większej liczby klasyki. To oczywiście pozytywne zjawisko, bo podważanie kulturowej siły japońskich animacji nie ma najmniejszego sensu. I dobrze, że szefowie Netfliksa to zauważają.

Niestety, ktoś w międzyczasie wpadł na „genialny” pomysł, żeby wykorzystać zainteresowanie anime do wypromowania swoich seriali. W jaki sposób? Poprzez zrobienie godzinnej kryptoreklamy i sprzedanie jej widzom pod płaszczykiem filmu dokumentalnego dotyczącego historii gatunku oraz przyczyn jego globalnej popularności.

Nie liczcie, że oglądając film Alex Burunovej, dowiecie się czegokolwiek interesującego o początkach i prawdziwie wyróżniających cechach anime. Wynika to z kilku różnych powodów. Od samego początku rzuca się w oczy podejście do tematu totalnego laika, który nie tylko nie ma pojęcia o Japonii, ale też animacji jako takiej. Reżyserka produkcji (niestety) nie chowa się za kamerą, a zamiast tego przyjmuje rolę turystki w najgorszym tego słowa znaczeniu. Nie ma nic złego w tym, że twórca robi dokument z nastawieniem na osoby niezaznajomione z anime, ale wtedy powinien być na wyższym poziomie wiedzy od swoich widzów. A nie błądzić razem z nimi bez ładu i składu, w dodatku z dziwaczną i irytującą potrzebną gwiazdorzenia.

Film dokumentalny z błędnymi założeniami teoretycznie wciąż mógłby jednak być dziełem na średnim, ale zadowalającym niektórych widzów poziomie. Pod warunkiem oczywiście, że miałby dobrą podstawę teoretyczną i ciekawych rozmówców. W przypadku „W świecie anime” mamy do czynienia tylko z drugim punktem i to też opatrzonym bardzo poważnym „ale”. Netflix postanowił rozmawiać tylko z twórcami seriali, które są dostępne na platformie.

Być może powiecie, że „nic w tym złego” i będziecie mieli rację. Ale pod warunkiem, że twórcy są szczerzy wobec widzów i nie chcą ich oszukać. „W świecie anime” było promowane jako film poświęcony historii japońskiej animacji, a nie dzieło o ekscentrycznym twórcy „Castlevanii”. Która zresztą powstała w Stanach Zjednoczonych i według większości fanów gatunku nie powinna być nazywana anime. Pozostali pytani twórcy faktycznie są autorami mniej lub bardziej popularnych anime, ale problem w tym, że Burunova nie wie, jak z nimi rozmawiać. Bariera kulturowa, językowa i brak wiedzy po stronie autorki sprawiły, że wszystkie kwestie są podejmowane po łebkach.

Pozostali widzowie mogą się od „W świecie anime” trzymać z daleka. To dzieło naprawdę nie warte niczyjego czasu. Osoby zainteresowane serialami i filmami animowanymi z Kraju Kwitnącej Wiśni po kilku minutach poczują się odrzucone całkowitym brakiem pomysłu i wiedzy. A z kolei laicy tematu znajdą w Internecie mnóstwo lepszych sposobów na zapoznanie się ze światem anime i jego historią.

Na Netfliksie nie brakuje dobrych filmów i seriali dokumentalnych, dlatego poziom „W świecie anime” jest tak bardzo szokujący. Trudno zrozumieć, jaki pomysł stał za tak kiepską próbą przykrycia kryptoreklamy. I to w dodatku nieszczególnie skutecznej, bo naprawdę trudno mi sobie wyobrazić tłumy osób, które po obejrzeniu dzieła Burunovej sięgają po „7Seeds”, „Bakiego” czy „Rilakkumę i Kaoru”. Bo z jej filmu nikt nie dowie się, co jest takiego niesamowitego w tych dziełach i dlaczego warto je obejrzeć.