„Rick i Morty” z najmocniejszym otwarciem od lat. Dostępny od dziś odcinek jest znakomity

Na ten moment czekały setki tysięcy fanów „Ricka i Morty'ego” ze wszystkich zakątków świata. Powrót jeden z najpopularniejszych seriali ostatniej dekady nastąpił na szczęście szybciej niż w poprzednich latach, bo przerwa między 4. i 5. sezonem trwała tylko nieco ponad rok. A ja po seansie premierowego odcinka mogę powiedzieć, że ten skrócony czas oczekiwania nie wpłynął na szczęście negatywnie na jakość produkcji. Wręcz przeciwnie, Justin Roiland i Dan Harmon podtrzymują na razie zdecydowaną zwyżkę formy z końcówki 4. części.

Warto w tym miejscu przypomnieć, że polscy widzowie otrzymali poprzednią część „Ricka i Morty'ego” w dwóch osobnych blokach. Pierwszy z nich zadebiutował na Netfliksie pod koniec grudnia 2019 roku, a drugi sześć miesięcy później. I między tymi dwoma grupami (liczącymi po pięć odcinków) dało się zauważyć olbrzymi skok jakości. Animacja stacji Adult Swim między 2017 i 2019 rokiem zaliczyła swój najczarniejszy okres. Kolejne odcinki były coraz bardziej banalne, powtarzalne i zwyczajnie nudne. Wciąż zdarzały się pojedyncze perełki, ale systematycznie ich ubywało. Na szczęście przerwa w trakcie 4. sezonu pozwoliła scenarzystom wziąć się w garść i dostarczyć widzom najlepsze epizody od bardzo dawna (ich recenzję znajdziecie TUTAJ).

Nie jest to może najbardziej inteligentna czy głęboka z opowieści zafundowanych tytułowym bohaterom przez twórców serialu, ale pod względem humoru dawno nie było tak dobrze. Epizod „Mort Dinner Rick Andre” rozpoczyna się na sam koniec jednej z transgalaktycznych podróży Ricka i jego wnuka. Ciężko ranny naukowiec znajduje się w stanie niemalże agonalnym, ale Morty'emu w ostatnim desperackim geście udaje się ich obu uratować. Problem w tym, że zniszczony w trakcie ucieczki statek ląduje na oceanie. A to miejsce znajduje się pod rządami największego wroga Ricka – Pana Nimbusa.

To oczywiście pierwszy raz, gdy ta dosyć oczywista parodia Namora i Aquamana, pojawia się w serialu. Ale podobne chwyty scenarzyści hitowej animacji stosowali już w przeszłości, więc taki obrót sprawy nie powinien raczej zaskoczyć widzów. Zwłaszcza, że Pan Nimbus to jedna z najlepszych pobocznych postaci w historii „Ricka i Morty'ego”. Wszystko jest w nim absolutnie przezabawne: od przeseksualizowanego designu, przez niewytłumaczalną moc panowania nad ziemskimi policjantami, aż po bardzo ciekawie rozwiniętą relację z Rickiem. Co więcej, inaczej niż Windykatorzy z 3. sezonu jego wątek nie stanowi tylko banalnego żartu z tego, jak głupie są historie o superbohaterach. Pan Nimbus tylko na papierze wydaje się bufonowaty i idiotyczny. W rzeczywistości kryje w sobie znacznie więcej.

Jednocześnie nie ma absolutnie przypadku w tym, że jego wątek jest tak naprawdę dosyć poboczny. Główna część „Mort Dinner Rick Andre” kręci się wokół relacji Morty'ego z jego szkolną miłością Jessiką. Dan Harmon i Justin Roiland po raz pierwszy tak wyraźnie pokazali, że choć obaj nastolatkowie bardzo do siebie pasują, to raczej nigdy nie będzie im pisanie się zejść. Co jest w równym stopniu winą samolubności Ricka i negatywnych cech samego Morty'ego. Bo ma on zarazem zbyt miękki kręgosłup i jest za bardzo skupiony na obwinianiu wszystkich dookoła za własne wady.

Beth, Jerry i Summer w „Mort Dinner Rick Andre” pojawiają się zasadzie na marginesie obu ważniejszych opowieści, ale ich epizody też potrafią dostarczyć niemało śmiechu. To absolutnie pozytywna wiadomość, bo w najgorszym momencie serialu widać było wyraźnie brak pomysłu na większość drugoplanowych bohaterów. Teraz nawet pojedyncze sceny z ich udziałem bawią, a to świadczy o powrocie „Ricka i Morty'ego” do dawnej formy.

Czy oznacza to, że 5. sezon będzie najlepszym od lat? Wydaje się, że z podobnymi tezami warto się jeszcze nieco wstrzymać. „Rick i Morty” to serial zdecydowanie na puli wznoszącej (co bardzo mu się przyda, bo po zakończeniu słabej 3. serii oglądalność w USA zdecydowanie spadła i póki co się jeszcze nie odbiła). Ale na bazie jednego odcinka nie warto jeszcze chwalić go pod niebiosa. Poczekajmy, co przyniosą kolejne tygodnie.