To połączenie nie miało prawa się udać. A jednak - nowy film na Max to prawdziwy fenomen

Główną bohaterką kanadyjskiego obrazu „Żarty się skończyły” jest Sam (Rachel Sennott), standuperka zmagająca się z zespołem stresu pourazowego. Walka z PTSD istotnie wpływa na jej zdolność do wykonywania zawodu i utrzymywania relacji z otoczeniem. Z czasem bohaterka angażuje się w poszukiwania zaginionej dziewczyny, którą kiedyś zajmowała się jako niania - co staje się katalizatorem jej własnej podróży ku uzdrowieniu.

Obraz Ally Pankiw zanurza się w psychologiczną głębię traum i procesów uzdrawiania, kontrastując je z improwizowaną komedią. Efekt? Znakomity.

Napisana i wyreżyserowana przez debiutantkę Pankiw historia przeplata dwie wersje jednej osoby - troskliwą, otwartą i zabawną oraz uginającą się pod ciężarem emocjonalnego zamętu. Twórczyni udała się rzadka sztuka - nie dość, że z zadziwiającym polotem napisała wątek standupowy i dowcipy, które nie ociekają cringe’em, to jeszcze subtelnie sportretowała szereg post-traumatycznych niuansów oraz wpływu, jaki urazy psychiczne mogą wywierać na życie codzienne, kreatywność i relacje.

Emocjonalna podróż Sam została doskonale podkreślona przez kreację Rachel Sennott - aktorka, która nieraz udowodniła swoje pierwszorzędne zdolności komiczne, doskonale sprawdza się również jako postać dramatyczna. To wszystko, co ściera się w tej jednej postaci, udało się Sennott odegrać z wiarygodnością, o którą bym jej - przy całej sympatii - wcześniej nie posądzał. Pankiw faktycznie dała artystce pole do popisu - okazję do zaprezentowania pełni potencjału.

Filmowa "tajemnica" wsiąka w każdy aspekt życia Sam, pozostawiając po sobie widoczne i niewidoczne ślady. Przemoc, której doświadczała, rozprzestrzenia się, wpływając na osoby, na których zależy bohaterce - rzecz jasna, kobieta reaguje w określony sposób czy odtwarza pewne wzorce całkowicie niezamierzenie. Sam musi nieustannie walczyć, starać się, pilnować; chce zachować swój komediowy wizerunek i nie dopuścić, by to, na czym jej zależy, legło w gruzach. Podejście reżyserki do tej kruchej tematyki jest zarówno delikatne, jak i stanowcze i konkretne, co ułatwia widzom głębsze zanurzenie się w problem. Mówiąc o samoakceptacji, potrafi zainspirować. Chyba nie muszę pisać, jak wielka to wartość.

Twórczyni udało się uniknąć klisz i stereotypów, by zamiast nich zaprezentować świeższe spojrzenie i narracyjne przeskoki tonacyjne, które rezonują z widzem i podbijają wydźwięk, zamiast go osłabiać czy rozwadniać. Przy okazji unika melodramatyzmu. Więcej takich filmów, proszę. Miejmy nadzieję, że Ally Pankiw rozgląda się już za kolejnym projektem.

Czytaj więcej: