To najcieplejszy film o końcu świata, jaki widziałem. Genialna propozycja Prime Video

Główna bohaterka „To już koniec”, Liza, nie ma zbyt wygórowanych oczekiwań względem ostatniego dnia swojego życia. Najchętniej po prostu upaliłaby się na potęgę, obżarła i wylegiwała na swoim łóżku, mając gdzieś całą resztę świata. Okazuje się jednak, że braki w zapasach uniemożliwiają jej zrealizowanie tego planu, w związku z czym jest zmuszona wyjść z domu. Wreszcie stwierdza, że bardziej satysfakcjonującym sposobem na spędzenie przedednia apokalipsy będzie impreza - ale i ten pomysł nie jest tak prosty do zrealizowania, jak początkowo się wydawało.

Bohaterka włóczy się ulicami Los Angeles, zagubiona i niepewna, zmuszona do konfrontacji ze swoimi lękami i niezrealizowanymi marzeniami. Na swej drodze spotyka dawnych przyjaciół, byłych kochanków i członków rodziny, a kolejne interakcje nieraz prowadzą do zaskakujących refleksji.

Kluczowy jest fakt, że Liza nie odbywa swej podróży całkiem sama. To znaczy: teoretycznie tak, a w praktyce nie do końca. Kobiecie towarzyszy bowiem metafizyczna, młodsza wersja jej samej (w tej roli fantastyczna Cailee Spaeny), poniekąd pełniąca rolę duchowego przewodnika, który pomaga zmierzyć się z przeszłością. Co więcej, naszemu duetowi zdarza się też spotkać Młodsze Wersje innych napotkanych postaci. Dotychczas niedostrzegane, teraz - dzień przed zagładą - stają się widoczne dla innych.

„To już koniec” to film niekoniecznie spójny, niekoniecznie w pełni udany na płaszczyźnie ścieżki przewodniej, ale bez wątpienia wspaniały jako konglomerat momentów. Czasem skromne i ciche, czasem niewymuszenie zabawne, czasem głęboko emocjonalne chwile stanowią o jego wyjątkowości. Tu nie liczy się cel, a przystanki po drodze: wszyscy w tej opowieści zaakceptowali, że wkrótce umrą i chcą zmierzyć się z tym końcem bez zbędnych niepokojów.

Generuje to, rzecz jasna, ekscentryczną atmosferę dziwaczności, jednak koniec końców zarówno ulotny śmiech, jak i ulotna melancholia okazują się kolejnymi etapami oczyszczenia (jak podczas jednej z bardziej uspokajających scen, gdy bohaterka spotyka na swej drodze grającą na gitarze Sharon Van Etten). To nietypowe, niemal radosne spojrzenie na koniec świata, jakiego jeszcze nie było - czarujące, ale i odpowiednio wrażliwe, nieoczekiwanie niosące ze sobą promyk nadziei. Chyba najładniejsza wizja ostatnich godzin przed zagładą, jaką widziałem na ekranie.

Katharsis, jakie oferuje obserwowanie naszej absurdalnej rzeczywistości w formie żartu (dość mrocznego, ale jednak), okazuje się uniwersalne (film kręcono w trakcie pandemii, do której wyraźnie nawiązuje). Największym jego sukcesem jest jednak wierność prostocie: w nieskomplikowanej opowieści o tym, jak bohaterka i jej młodsze ja radzą sobie z całym tym napięciem w kontekście poszukiwania równowagi i akceptacji samej siebie.

Tak, nie trzeba być geniuszem, by domyślić się, że samoakceptacja to jeden z głównych motywów obrazu - nie jest to jednak introspekcja tak oczywista, jak można się było obawiać. Dzięki tej kameralnej, intymnej wręcz formie, różnorodnym interakcjom i emocjonalnej wiarygodności, nie sposób oskarżyć twórców o banał czy truizm. „To już koniec” jest filmem ciepłym i bardzo, bardzo szczerym - pozwolę sobie przewidzieć, że zdecydowana większość widzów poczuje się po tym seansie troszkę lepiej. Polecam sprawdzić.

Czytaj więcej: