Jesienna chandra, listopadowe doły? Nowiutki film na Prime Video sprawi, że poczujecie się wspaniale

Megan Park, która niedawno dała nam znakomite „Następstwa” (dostępne w ofercie Max), powraca z kolejnym udanym filmem. „My Old Ass” opowiada historię spotkania wchodzącej w dorosłość dziewczyny ze swoja starszą wersją - i robi to w sposób ciepły, uroczy i pouczający.

Jak doszło do tego dość osobliwego spotkania? Wszystko zaczyna się w osiemnaste urodziny Elliott (w tej roli fantastyczna, dwudziestoletnia Maisy Stella). Bohaterka postanawia zafundować sobie psylocybinowy trip na wysepce pośrodku jeziora, w związku z czym wraz z przyjaciółkami pije wywar z grzybków. Gdy pozostałych już poklepało, ona wciąż czeka na skutki działania. Te wreszcie nadchodzą, ale nie mają zupełnie nic wspólnego z tym, czego można spodziewać się po halucynogennych jądrowcach.

Elliott rozpoczyna dyskusję ze swoją 39-letnią wersją (Aubrey Plaza). Z zaciekawieniem podpytuje ją o przyszłość (w tym o związki czy, wiadomo, zwycięskie liczby loteryjne), jednak rozmówczyni nie jest zbyt wylewna. Udziela jedna swojemu młodszemu ja kilku rad - sugeruje, by spędzać więcej czasu z rodziną i unikać chłopaka o imieniu Chad. Jak można się spodziewać, ta ostatnia kwestia okaże się najbardziej problematyczna.

My Old Ass to kolejny autorski coming of age, jakich w ostatnich latach powstaje niemało. I dobrze, bo to właśnie w kinie niezależnym ten nurt doczekał się najbardziej wartościowych eksploatacji. Nowy obraz Park jest tego najnowszym przykładem. Reżyserka raz jeszcze tchnęła życie w gatunek, który - biorąc pod uwagę mnogość obrazów - należy nieustannie odświeżać, by nie dołączyć do grona twórców powtarzalnych.

Park z wprawą opowiada o zderzeniu kultur; z wyczuciem i zrozumieniem wplata w swą fabułę życiowe lekcje, sprawnie trafiając do emocji widza, wywołując śmiech i wzruszenie. O zmianach, dojrzewaniu i mierzeniu się z tym, co nieuniknione, opowiada z niesamowitym wyczuciem: choć wiekiem bliższa jest wersji postaci Plazy, pozostaje niesłychanie wrażliwa na bolączki, pragnienia i lęki osoby nastoletniej. Jest to wyczucie tak bezbłędne, że obejmuje nawet sposób wyrażania się i rozumowania. Przekonujące - działa! Przy okazji sprawia, że pałamy sympatią do bohaterki. Pomaga fakt, że Plaza i Stella mają między sobą niesamowitą chemię (choć tej pierwszej nie jest w filmie tak dużo, jak wielu widzów by sobie życzyło).

Twórczyni operuje tonalnymi zmianami (zwłaszcza w trzecim akcie), żonglując żalem, nadzieją i humorem. Stopniowo ujawnia kolejne warstwy swoich postaci, a choć płynące z filmu przesłanie może wydawać się banalne, jest czymś, o czym warto przypominać. Takie jest zresztą zadnie feel good movies, do których „My Old Ass” należy: mają przypomnieć o czymś ważnym i zagrzać nasze serca. Ten słodki obrazek musi być zatem zwieńczony happy endem, ale takim, który potrafi wycisnąć z widza łzy i zapaść w pamięć. 

Czytaj więcej o filmach i serialach w Spider's Web: