Dowiedziałem się, dlaczego kobiety zabijają. I świetnie się przy tym bawiłem

Trzy kobiety. Trzy małżeństwa. Trzy zdrady. Jednym ze wspólnych mianowników gospodyni domowej Beth Ann Stanton, bywalczyni salonów Simone Grove i prawniczki Taylor Harding są niewierni mężowie, a to, co najbardziej je dzieli, to... czas. Każda z nich przeżywa bowiem podobny dramat w tym samym domu w Pensylwanii, ale w innej dekadzie - są to kolejno lata 1963, 1984 i 2019. Reakcje naszych bohaterek na zdradę okazują się jednak bardzo zbliżone (w tym momencie zawieszam głos i mrugam porozumiewawczo).

Tak prezentuje się zarys fabuły pierwszego z dwóch sezonów „Dlaczego kobiety zabijają” - drugi przedstawia bowiem odrębną historię, choć, podobnie, kreślącą przed nami różne oblicza małżeństwa, zdrady i, jakżeby inaczej, zbrodni. 2. odsłona przenosi nas do roku 1949 i skupia się na Almy Fillcott, niepozornej gospodyni domowej, która marzy o dołączeniu do lokalnego klubu elitarnych kobiet. Sprawy przybierają nieoczekiwany obrót, gdy Alma odkrywa mroczne sekrety męża - za ich sprawą wkracza ona na jeszcze mroczniejszą ścieżkę 

Cherry po raz kolejny próbuje odpowiedzieć na pytanie, co to znaczy być kobietą - przede wszystkim taką marginalizowaną, niedocenioną i skrzywdzoną. W swoim stylu podszywa swoje „dywagacje” specyficznym poczuciem niepokoju, nieustającego zagrożenia, a całość doprawia szczyptą zgrabnego czarnego humoru. Bawi się konwencją tajemnic i zbrodni popełnianych w domowym zaciszu.

Jednym z najbardziej intrygujących elementów serialu jest niewątpliwie sposób, w jaki traktuje on upływ czasu i wpływ epoki na postawy bohaterek. Nie chodzi tu oczywiście o różnice w modzie, lecz o to, w jaki sposób kobiety mogły lub powinny były walczyć o swoją niezależność w danym okresie. Przykładowo: Beth-Ann - jako wzorcowa żona - instynktownie tłumi swój gniew, podczas gdy Simone działa impulsywnie, bezkompromisowo. Serial słusznie uwypukla fakt, że decyzje podejmowane przez bohaterki wynikają nie tylko z ich osobowości, ale i z warunków społecznych, w jakich przyszło im żyć.

Jasne, nie jest to ani wielkie odkrycie, ani żadna głębsza refleksja: twórca po prostu umiejętnie bawi się swoją koncepcją, nie ignorując jednak szerszego kontekstu. Od pierwszego odcinka serial jasno pokazuje, że kobiety, bez względu na epokę, muszą mierzyć się z męską dominacją, choć sposoby ich oporu różnią się w zależności od czasu i okoliczności - dzięki tego typu dbałości o szczegóły całość nie jawi się jako całkiem płaska rozrywka.

Niemniej - owszem - głównie chodzi tu o zabawę. Całość jest przyjemnie przewrotna i potrafi zaskoczyć - a największe niespodzianki wiążą się z tym, jaki obrót przybiera każda ze zbrodni w danej dekadzie. Serial bawi się oczekiwaniami widza, zachęcając do wypatrywania subtelnych wskazówek i podejmowania prób rozwikłania zagadki przed finałem. Poza tym „Dlaczego kobiety zabijają” to wizualna uczta: każda epoka ma swój unikalny, pieczołowicie oddany styl, a reżyserzy sypią asami z rękawów, kreatywnie przechodząc między dekadami, podkreślając ich odrębność i wskazując przy okazji na subtelne paralele.

„Dlaczego kobiety zabijają” portretują uniwersalność problematyki związanej z lojalnością, miłością, zemstą, dynamiką relacji małżeńskich, zdradą czy motywacjami prowadzącymi do skrajnych decyzji. I robią to w niezwykle absorbujący sposób.

Czytaj więcej: