Nowy film Netfliksa nakręcił syn Denzela Washingtona. I jest to rzecz absolutnie fenomenalna

Akcja „Lekcji gry na pianinie” rozgrywa się w Pittsburghu w 1936 roku, w okresie po Wielkim Kryzysie, i skupia się na życiu rodziny Charlesów oraz ich rodzinnej pamiątce: ozdobionym rzeźbieniami pianinie.

Instrument ten ma wielkie znaczenie dla rodziny - nie jest dla nich bowiem zwykłym przedmiotem. Stanowi symbol ich historii, będący świadectwem niewolnictwa i cierpienia przodków. Pianino jest dziedzictwem ich matki, które zostało wykupione przez ojca rodziny w zamian za własną wolność.

Historia zaczyna się, gdy Boy Willie (John David Washington), młody i ambitny członek rodziny, wraca na północ z Mississippi z zamiarem sprzedaży pianina, aby zdobyć fundusze na zakup ziemi, na której jego przodkowie pracowali jako niewolnicy. Jego siostra, Berniece (Danielle Deadwyler), sprzeciwia się temu pomysłowi, wierząc, że pianino powinno pozostać w rodzinie jako dziedzictwo i przypomnienie ich historii. Konflikt między rodzeństwem zaognia się, gdy Boy Willie stara się przekonać siostrę do swojego planu, a Berniece trzyma się mocno emocjonalnej wartości pianina.

W miarę rozwoju fabuły tego filmu spod szyldu Netfliksa, ujawniane są kolejne warstwy historii rodziny Charlesów, a duchy przeszłości - dosłownie i metaforycznie - zaczynają wpływać na teraźniejszość. Rodzeństwo musi zmierzyć się z niewolniczą spuścizną, własnymi pragnieniami oraz różnymi wizjami przyszłości. Kulminacja konfliktu prowadzi do głębokiego zrozumienia i akceptacji swojego dziedzictwa, a pianino okazuje się symbolem zarówno bólu, jak i siły rodziny.

„Lekcja gry na pianinie” - podobno wiernie oddająca ducha sztuki Wilsona - porusza zatem kwestie tożsamości, osobistej historii, przeszłości i przyszłości, przedstawiając głęboko poruszający portret rodziny, która musi nauczyć się grać zgodnie z melodią swojego bolesnego, ale i bogatego dziedzictwa. Nie gra na naszych uczuciach: uderza w nie naturalnie potężnym emocjonalnym ładunkiem buzującym w tej opowieści.

Jednym z oczywistych atutów filmu jest jego obsada. Washington w prawdopodobnie najlepszej kreacji w swojej karierze jest elektryzujący: przekonująco oddaje ambicje, determinację i zmagania młodego mężczyzny, który pragnie przełamać przeszłość i zbudować nową przyszłość. Brooks natomiast z gracją balansuje między żalem a siłą, tworząc postać głęboko osadzoną w swoim cierpieniu, ale również pełną determinacji.

Washington-reżyser (przy okazji: brat Johna) wydobył ze swojej obsady interpretacje, które trafiają w serce. Poetycki rytm jego filmu i teatralność niektórych scen mogła odbić się na płynności narracji i zafundować kilka dłużyzn, a jednak twórca jakimś cudem nie gubi zaangażowania odbiorcy, ba, potrafi zręcznie potargać jego nerwy napięciem. Rozumie też, kiedy i w jaki sposób najlepiej wpuścić do swojego filmu trochę magicznego realizmu.

Bohaterowie miotają się w tyradach, a upiorne pianino stoi w centrum domu - stabilnie, nieruchomo, rzucając na wszystko i wszystkich cień swojej historii, górując nad nimi swoją nieuniknionością. Fajnie, że Washington potrafi ogrywać podobne alegorie bez uciekania się do protekcjonalnych wyjaśnień. I bez ocierania się o banał. Przypomina za to o empatii wobec mnogości perspektyw. I o tym, że pierwszym i kluczowym krokiem do rozwiązania najtrudniejszych sporów jest (i zawsze była) zaangażowana dyskusja.

Czytaj więcej: