„Lepko” to następca „Fargo” od Amazona. Z tą różnicą, że oparty na prawdziwej, choć absurdalnej kradzieży

Kradzież kanadyjskich rezerw syropu klonowego odbywała się na przestrzeni kilku miesięcy. Z magazynu Federacji Producentów Syropu Klonowego (której struktura, co ciekawe, jest czasem porównywana do kartelu) w Quebec skradziono wówczas prawie 122 tys. baryłek o wartości 18,7 mln dol. kanadyjskich. Był to najbardziej intratny „skok” w historii kraju.

Syrop przechowywano w nieoznakowanych beczkach, które sprawdzono jedynie raz do roku. Złodzieje wykorzystali do tego ciężarówki, którymi przewieźli beczki do odległej cukierni. Tam przelewali syrop, napełniali beczki wodą i... odstawiali je do magazynu. Towar przewożono potem na południe i wschód, gdzie sprzedawano go legalnym dystrybutorom, absolutnie nieświadomym jego pochodzenia. Wreszcie zuchwały proceder został wykryty, a w grudniu 2012 r. aresztowano 17 mężczyzn związanych z kradzieżą.

To jednak nie jest historia o nich, a o Ruth Landry (w tej roli Margo Martindale), fikcyjnej farmerce, która zamierza zemścić się na systemie, planując tę wielką kradzież. 

„Lepko” to komediowy thriller jawnie inspirujący się „Fargo” - zarówno filmem braci Coenów, jak i wersji FX od Noaha Hawleya. To kryminalna opowieść skupiona na grupie mieszkańców zaśnieżonej połowy kontynentu, którzy nie przewidzieli poważnych, brutalnych konsekwencji skomplikowanej sprawy, w którą się wplątali. I choć w tym wypadku opowieść inspirowana jest prawdą, twórcy wykorzystują jedynie pomysł kradzieży, ignorując większość faktów i prawdziwych postaci (takich jak choćby Richard Vallieres, który w rzeczywistości dowodził operacją), by opowiedzieć zupełnie nową historię o grupie dziwaków podejmujących fatalne decyzje. 

Trzeba chwilkę poczekać, aż serial nabierze wiatru w żagle: produkcji zajmuje nieco zbyt wiele czasu, zanim faktycznie pchnie fabułę do przodu. Gdy już jednak bohaterowie biorą się do roboty i rozpoczyna się zabawa w kotka i myszkę (dwóch policjantów próbuje rozgryźć sprawę, a główne postacie starają się utrzymać kilka kroków przewagi), całość okazuje się naprawdę satysfakcjonującym, zabawnym, miejscami nawet bardziej, hm, osobliwym niż „Fargo” serialem.

To spektakl pełen energii, żwawy (spokojnie: znajdą się też chwile wytchnienia) i wspaniale wykorzystujący swe ekscentryczne postacie. W ogóle serial najlepszy jest właśnie wtedy, gdy główne trio - zachwycająco dysfunkcyjna ekipa, balansująca między pokazem wiarygodnych umiejętności a nieco przerysowaną niezdarnością - jest na ekranie razem. Najlepiej wypada jednak Martindale (Ruth jest zresztą bohaterką najbardziej przemyślaną, najlepiej nakreśloną), której fascynująca twarz jest obserwowana przez kamerę z uwielbieniem, uwydatniając rozmaite mikrogrymasy. Jestem skłonny stwierdzić, że ta kreacja to prawdziwy popis, istotny dodatek do portfolio cenionej aktorki.

Co ciekawe, ta historia nie kończy się na 1. sezonie. To, czy obejrzymy jej finał, będzie jednak zależeć od widzów. Amazon - podobnie jak Netflix - nie ma oporów przed kasowaniem produkcji o niesatysfakcjonującej oglądalności. Szkoda by było, gdyby i ta przepadła.

Czytaj więcej: