Recenzje filmowe

Roman Polański wielkim, aczkolwiek wyklętym reżyserem jest. Dlatego po premierze jego najnowszego filmu na festiwalu w Wenecji, krytycy nie bardzo wiedzieli, jak do niego podejść. Postanowili więc „The Palace” zignorować, albo totalnie zmasakrować (0 proc. pozytywnych recenzji na Rotten Tomatoes). Zachowanie zrozumiałe, jednak niekoniecznie słuszne.

Miał wzbudzić ciarki przerażenia, a pozostawił mnie z ciarkami żenady. I choć zapowiadało się naprawdę nieźle, to niestety najnowszy thriller psychologiczny Netfliksa „Zamknięcie”, jak sam tytuł wskazuje, powinien pozostać zakopany w najgłębszych czeluściach biblioteki serwisu. Nawet Famke Janssen nie zdołała go uratować.

Wiedzieliście, że leniwce mogą uprawiać seks nawet przez 42 godziny? Nie? A mogą! Ale to wiedza bezużyteczna, która nijak ma się do recenzowanego tu filmu. Leniwiec Alfa ze „Slotherhouse: Leniwej śmierci” nie jest zboczeńcem z memów, a żądnym krwi mordercą.

„The Burial” to kino proste i znajome, z gatunku tego, po które Hollywood sięga dzisiaj niezmiernie rzadko. Nie jest krzykliwe i w żaden sposób nie ucieka w wysokobudżetową ekstrawagancję. Zamiast tego film Amazona chce nam przypomnieć stare prawdy w sposób tyleż dosadny, co przeładowany oldschoolowym urokiem.

Stara krew i nowa krew w jednym filmie – właśnie takim hasłem wytwórnia reklamuje „Niezniszczalnych 4”. Niestety list miłosny do fanów kina akcji z lat 80. stracił już cały swój urok. Stara gwardia już nie daje rady, nowa nie dorasta jej do pięt, a my dostaliśmy niesmacznego odgrzewanego kotleta.

„Sound of Freedom. Dźwięk wolności” to film legenda. Lewicowe elity podobno nie chciały, żebyśmy go zobaczyli i gdy tylko udało mu się trafić do amerykańskich kin, prawicowe środowiska wzięły go na swoje sztandary. W końcu dotarł też do Polski. I jak się okazuje, jest… okej.

Ile kosztuje pozytywna recenzja? Co najmniej 50 dolarów. Skąd to wiemy? Dzięki aferze, która wybuchła na agregatorze recenzji Rotten Tomatoes. Pewna firma PR-owa postanowiła bowiem podbić wynik promowanego przez siebie filmu, kupując przychylne opinie krytyków.

Adaptacja bestsellerowego thrillera Jakuba Szamałka zabiera nas do chłodnej, brudnej i spowitej deszczem Warszawy, której zaułki są równie mroczne, co sekrety skrywane przez gwiazdy telewizji. Młodej dziennikarce przychodzi nie tylko stopniowo je odkrywać, ale przede wszystkim przekonać się, że coś takiego jak prywatność dzisiaj już nie istnieje. Po seansie „Ukrytej sieci” zaczniecie kompulsywnie sprawdzać, czy zaślepka na kamerkę waszego laptopa, na pewno dobrze się trzyma.

„Nie jesteś zaproszona na moją bat micwę” to kolejny z wyprodukowanych dla Netfliksa przez Adama Sandlera filmów. Komediodramat napisany przez Alison Peck i wyreżyserowany przez Sami Cohen należy do miłych zaskoczeń, które popularny komik lubi czasem zaserwować widzom. 

„Kochanica króla Jeanne du Barry” to film piękny, który pierwszymi kadrami wciąga widza w świat przedstawiony. W tych porywających pejzażach XVIII-wiecznej Francji rozgrywa się feministyczna w swym duchu opowieść o walce o samoświadomość i możliwość stanowienia o sobie, w zmanierowanej dworską etykietą rzeczywistości.

„Reality”, oparty na faktach reżyserski debiut Tiny Satter, od kilku miesięcy jest dostępny w zagranicznych ofertach HBO Max. W Polsce obraz dopiero trafił do kin – i wygląda na to, że mamy do czynienia z najciekawszą premierą sierpnia. Poważnie: jeśli mielibyście wybrać się tylko na jeden film, który w tym miesiącu pojawił się lub lada dzień pojawi w repertuarach, niech to będzie ta produkcja z Sydney Sweeney w roli głównej. Nie pożałujecie.

„Meg 2” jest wszystkim tym, czym jedynka próbowała być, ale zatonęła w oceanie melodramatyzmu i sentymentalnego bełkotu. Sequel to bowiem nie tylko spełniona opowieść o starciu człowieka z naturą zabarwiona elementami ekothrillera, ale przede wszystkim odjechana rozrywka do popcornu. W sam raz na lato.

„Barbie” to hollywoodzki koń trojański, który mieni się różem i oślepia błyszczącym plastikiem. Spod tej całej jaskrawości z czasem przedzierają się kłujące widza idee, zmieniając całą opowieść w kąśliwy komentarz społeczny i filozoficzny dramat egzystencjonalny. Ale spokojnie, to wciąż blockbuster zrealizowany przez wielką wytwórnię, więc wszystko, co może nas zaboleć, zostaje podane za pomocą szeregu błyskotliwych żartów i gatunkowych atrakcji.

W sieci pojawiła się baza filmów i seriali, która ma krytykować postępowe podejście twórców kina. Jej pomysłodawcy nie interesują artystyczne walory danych tytułów, tylko reprezentacja rasy, płci, czy orientacji seksualnej. WorthItOrWoke ma więc chronić delikatne uczucia, widzów zaszczutych przez polityczną poprawność.

„Odludzie” jest wszystkim tym, czym chcielibyście, żeby było. A raczej tym, czym nie chcielibyście, bo to największy koszmar widzów. Film wzbudził już kontrowersje, gdyż ludzie wychodzili z jego pokazów, aby zwymiotować. Podobne doniesienia należy zazwyczaj traktować z przymrużeniem oka, ale akurat w tym wypadku łatwo w nie uwierzyć.

„Pamfir” nie daje się sprowadzić do prostych i utartych kategorii. Dmytro Sukholytkyy-Sobchuk prowadzi swój pełnometrażowy debiut pewną ręką, mieszając ze sobą gatunki, style i poetyki. Zapnijcie pasy, bo czeka was podróż do ukraińskiego jądra ciemności, gdzie zacierają się granice między oniryzmem, a realizmem.

Z „Flamin’ Hot” jest jak z ostrym fast foodem, który na reklamach wykręca wszystkim twarze, a w rzeczywistości okazuje się co najwyżej odrobinę pikantny. Historia pomysłodawcy słynnej amerykańskiej przekąski to oczywiście wyrób prosto z taśmy produkcyjnej wielkiej wytwórni. Ma w sobie jednak wystarczająco smaku, żeby zadowolić wasze filmowe podniebienie.

„Przebudzenie bestii” to kolejny dowód na to, że odsunięcie Michaela Baya od reżyserskiego stołka serii „Transformers” było właściwą decyzją. Może nie jest tak dobre, jak „Bumblebee”, ale też nie daje się sprowadzić do stulejarskiej fantazji podstarzałego gościa, który nigdy nie wyrósł z zabawy resorakami i robocikami.

Twórcy chętnie przygniatają widza majestatem włoskich Alp, zmuszając nas do kontemplacji ich potęgi. Jest w tym coś hipnotyzującego, bo nie tylko zatrzymuje narrację, ale również świat dookoła nas, jakbyśmy mieli uświadomić sobie, że w codziennym pędzie utraciliśmy jakiś ważny pierwiastek naszej egzystencji. W „Ośmiu górach” reżyserski duet skupia się bowiem na człowieku, który desperacko próbuje ponownie złączyć się z naturą. To film o powrocie do korzeni, wygrany w rytm poruszającej historii męskiej przyjaźni.

Na Netfliksie zadebiutował niderlandzki thriller, który wspiął się na drugie miejsce wśród najpopularniejszych filmów serwisu. I tym razem nie dziwi mnie, dlaczego akurat ta produkcja jest tak chętnie oglądana. „Wierne przyjaciółki” wciągają już od samego początku i przez kolejne półtorej godziny trzymają w napięciu aż do samego finału.